Dankbaar #1

donderdag 27 februari 2014

Ik ben een grote voorstander van dankbaarheid. Al is het misschien niet cool om dat toe te geven. Maar hey, dit is mijn blog, dus daar trek ik me hier even niks van aan.

Dankbaarheid dus. Ik denk dat mensen het zichzelf soms veel te moeilijk maken. Door zich druk te maken over de dingen die ze niet hebben, in plaats van blij te zijn met wat ze wel hebben. Het zorgt er misschien wel voor dat we vooruitkomen in het leven, maar ik twijfel eraan of het ons op het einde ook echt gelukkiger maakt.

Iets beseffen is één ding, het toepassen in de praktijk nog iets helemaal anders, zo blijkt. Ik pleit zelf helaas ook schuldig. Het zal ook wel eigen zijn aan de tijd waarin we leven. Een tijd met een ongezien scala aan keuzemogelijkheden, waar een mens zowaar stress van zou krijgen. Je kan vandaag worden wie of wat je maar wil. The sky is the limit. En wie daar niet in slaagt, die heeft dat helemaal aan zichzelf te danken. Dat soort onzin dus, waarvan we eigenlijk stiekem allemaal wel weten dat het niet volledig waar is...

In deze rubriek wil ik dan ook af en toe stil staan bij de dingen waarvan ik vind dat ik er best een beetje dankbaarder om mag zijn. Hierbij mijn lijstje voor de afgelopen tijd:

* Na 10 jaar lenzen dragen eindelijk nog eens een bril kopen. Ik dacht altijd dat ik geen brillenhoofd had, maar zowat alle monturen die ik heb gepast, bleken me goed te staan. Een boost voor het zelfvertrouwen, al maakte dat de keuze ook weer niet simpel...

* Verjaren midden in de week, en je voorbereiden op een eenzame avond voor tv. Maar door een vriendinnetje dan toch onverwacht uitgenodigd worden voor een spontaan etentje. Restjes opeten, het is zoveel leuker en gezelliger op een ander!

* Verjaren midden in de week, en aan de vooravond van het weekend verrast worden door de schoonmoeder met je lievelingstaart, compleet met kaarsjes en kroon!

* Een wandeling door bruisend Brussel op een weekendavond

* Maar vooral: de lente die in de lucht lijkt te hangen. Vogels die 's ochtends fluiten als ik de deur uitga, de eerste zonnestralen op mijn gezicht, de winterjas die af en toe in de kast kan blijven hangen en het feit dat het nog lang niet donker is als ik weer thuiskom. ZALIG!

Dat het nog altijd maar februari is, en het dus nog altijd flink kan gaan sneeuwen en vriezen, negeer ik hier even bewust. Maar voor één keer mag dat. Innerlijke rust enzo...




Eerste keer #1: bloed geven doet leven

woensdag 26 februari 2014



"Doe af en toe iets voor het eerst, iets wat je op het eerste zicht bang maakt". Het is een motto dat ik niet slaafs volg, maar dat me op één of andere manier wel intrigeert. Iets nieuw doen houd je alert, doorbreekt de sleur van het alledaagse een beetje, en kan je het gevoel geven dat je echt leeft. Ik probeer zulke momenten dan ook af en toe in te bouwen, en heb in mijn hoofd een heel lijstje klaar van dingen die ik graag nog een keer wil uitproberen.

Bloed geven is iets dat al een tijd op dat lijstje stond. Geen idee waarom het er nog nooit van gekomen was. Waarschijnlijk omdat ik me er nooit echt in heb verdiept. Tot ik onlangs ergens las dat de bloedtransfusiecentra in ons land altijd op zoek zijn naar donoren met B-bloed. En laat dat nu net mijn bloedgroep zijn! Afgelopen week had ik een dag verlof voor een bezoek aan de tandarts, en dus besloot ik eindelijk eens langs te gaan in de post van het Rode Kruis in Leuven. Enkele dingen die me bij dat eerste bezoek zijn opgevallen:

* Het personeel is er VRIENDELIJK! Geen norse dokters die -in de ogen van gewone stervelingen dan- onverstaanbare dokterstaal uitkramen, of verpleegsters op het randje van een burn-out. Wel mensen die oprecht blij zijn dat je de tijd en moeite neemt om even langs te komen.
* De prik en het bloed afnemen zelf doen absoluut geen pijn. Wegens eerdere flauwvalincidenten in het verleden, heb ik voor de zekerheid wel weggekeken van de naald :-)
* Bijzonder tijdrovend is het allemaal niet: op minder dan een uur stond ik alweer buiten.
* Na afloop kreeg ik een cola en een koekje. Gratis eten en drinken, dan kan je bij mij al niet veel meer mis doen!
* Ook bijzonder: het Rode Kruis werkt met een bonnensysteem, waarmee je een cadeautje mag uitkiezen uit hun vitrinekast. Je kan dat meteen doen, of de bonnen opsparen voor de volgende keer. In mijn hoofd was ik weer even een kind op de kermis, haha!
* Nog een cadeau dat je krijgt: het gevoel dat je met weinig moeite iets goed hebt gedaan voor iemand anders (zegt mijn innerlijke hippie...)

Kortom, ze gaan me daar nog zien, bij het Rode Kruis in Leuven. In één moeite door heb ik me trouwens ook geregistreerd als stamceldonor, na het zien van deze reportage. Dat zou eigenlijk ook iedereen moeten doen, als je er dan toch bent...








Leesvoer #1: "Alleen in Berlijn" - Hans Fallada

woensdag 12 februari 2014





"Ooit heeft dit paar, Otto en Anna Quangel, geleefd. Hun protest is op dovemansoren gestuit, blijkbaar hebben ze voor niets hun leven gegeven voor een hopeloze strijd. Maar misschien toch niet helemaal hopeloos? Misschien toch niet helemaal voor niets? Ik, de auteur van een roman die nog geschreven moet worden, hoop dat hun strijd, hun lijden, hun dood niet helemaal voor niets zijn geweest."

Hans Fallada - auteur "Jeder stirbt für sich allein" (vertaald als "Alleen in Berlijn")

Het kan niet anders of het gerechtelijk dossier van het arbeidersechtpaar Otto en Elise Hampel moet Hans Fallada mateloos geïntrigeerd hebben. De Duitse auteur krijgt het amper 90 pagina's tellende document in handen in 1946, kort na het einde van de oorlog. Hij ziet er meteen stof in voor een roman. Al na enkele weken levert hij het manuscript in voor wat één van de eerste anti-naziboeken na het einde van de Tweede Wereldoorlog zal worden. Kort daarna sterft hij, aan de gevolgen van een getroebleerd leven, verslaafd aan alcohol en morfine.

"Alleen in Berlijn" is gebaseerd op waargebeurde feiten, en vertelt het verhaal van de veertiger Otto en zijn vrouw Anna. Twee brave burgers, die niet bijzonder politiek geëngageerd zijn, maar die de Führer desondanks wel een warm hart toedragen. Dat verandert wanneer hun enige zoon sneuvelt aan het front in Frankrijk, en de zinloosheid van de oorlog pas ten volle tot hen doordringt. Als kleine daad van verzet beginnen ze in heel Berlijn met het verspreiden van kaarten en brieven met anti-Hitlerslogans, die ze achterlaten op trappen en vensterbanken van appartementsgebouwen. Een actie waarmee ze de bevolking hopen wakker te schudden.

Berlijn is een vat vol historische verhalen, en dit boek zoomt in op een bijzondere episode: de beleving van de eerste oorlogsjaren bij de gewone man en vrouw in de straat. Algemeen wordt aangenomen dat het Derde Rijk tijdens die periode bevolkt werd door 3 soorten mensen: partijleden- en aanhangers, verzetshelden en meelopers. Dit boek toont aan dat er ook nog een vierde categorie bestond: burgers die wel dapper genoeg waren om met kleine daden van verzet de goed geoliede machine die het naziregime was, te verstoren. Een kanttekening bij de geschiedenis dus, maar wel een hele interessante, vind ik.

Maar vergis je niet: de Gestapo was onverbiddelijk voor zulke 'verraders'. De lotgevallen van het echtpaar Quangel, die Hans Fallada beeldend beschrijft, zijn mensonterend en bezorgen de lezer koude rillingen. Maar minstens even treffend zijn de nevenpersonages die de auteur schetst in het boek. Hun functie is belangrijker dan op het eerste zicht lijkt: ze laten je voelen hoe het moet geweest zijn om begin jaren '40 in Berlijn te wonen. Het klimaat van angst dat er destijds heerste, het gevoel constant en door iedereen bespioneerd, betrapt of verraden te kunnen worden: het liet me na de laatste pagina achter met een onaangenaam gevoel...

Het gerucht doet de ronde dat de mensen achter "Good bye Lenin!" plannen hebben om het boek te verfilmen. Met zo'n onwaarschijnlijk en pakkend verhaal kan dat alleen maar goede cinema worden.

Er was eens...

woensdag 12 februari 2014

Naar mijn gevoel nog niet eens zo heel lang geleden (al denkt de kalender daar duidelijk anders over...) was ik een puber van een jaar of 14. Zo'n typische, die doet alsof ze een vrouw van de wereld is, maar die tegelijk onzeker is over ALLES. Een puber die al halsoverkop verliefd werd na een mysterieuze glimlach. Een puber die ruzie maakte met vriendinnen en haar gezinsleden de gordijnen injoeg. Een puber die niet verder vooruit dacht dan de volgende fuif die er zat aan te komen. Een puber die van elk gebroken hart een drama maakte, om er vervolgens versteld van te staan hoe snel liefdesverdriet overgaat.

Wel, over al die bovenstaande perikelen schreef de 14-jarige versie van mezelf trouw in haar dagboek. Het was een ritueel dat me hielp om bepaalde dingen in perspectief te zien, om hoofd en hart leeg te maken. Maar een paar jaar en ontelbare schriften en boekjes later ben ik er uiteindelijk toch mee opgehouden. Waarom weet ik niet zo goed. Misschien omdat ik eindelijk een goed lief had gevonden? Misschien omdat het studentenleven en de jaren als leidster op de scouts me teveel in beslag namen? Of - stel je voor!- misschien was ik wel gewoon volwassen aan het worden?

Ik ben niet iemand met uitgesproken grote talenten. Of ik heb die talenten nog niet ontdekt, dat kan ook. Ik ben geen knutselkoningin, was nooit een uitblinker in sport, en ik ben niet geworden wat ik als klein meisje in de vriendenboekjes schreef (bioloog in de Zoo van Antwerpen, voor wie het echt wilt weten)

Toch denk ik dat er één ding is dat ik wel goed kan: het goede zien in mensen, en het mooie in de dingen die mijn pad kruisen. Of dat echt onder de noemer 'talent' in te delen valt weet ik niet. Misschien is het meer een manier van leven. Maar dan wel eentje die me in staat stelt om het beste te maken van iedere dag. 

Over die dagelijkse schoonheid, groot en klein, wil ik schrijven op deze blog. Want schoonheid is overal te vinden, voor wie goed genoeg zoekt tenminste...
Made With Love By The Dutch Lady Designs