Dankbaar #5 - ode aan de vriendschap

dinsdag 10 november 2015


 Heb ik jullie al eens verteld dat ik de beste vriendinnen ter wereld heb? Wel, bij deze: ik heb de beste vriendinnen ter wereld. En ik sta er veel te weinig bij stil, maar eigenlijk is dat iets om heel dankbaar voor te zijn.

We go way back, mijn vriendinnen en ik. Meerbepaald tot 1986, het jaar waarin we alle tien ter wereld kwamen. Om nog specifieker te zijn: van februari tot juni. Waaruit we dan weer kunnen concluderen dat 1985 voor onze ouders een plezant jaar moet zijn geweest :-)

"Die van '86" en ik hebben een gezamelijk scoutsverleden. Ooit liepen we samen verloren op tweedaagse op kamp (kaartlezen was niet onze sterkste kant), stonden we samen in leiding en zaten we gezamelijk achter de jongens aan op plaatselijke fuiven. We deelden een groot deel van onze puberteit met elkaar, en daar hangen heel wat grappige anekdotes en inside jokes aan vast, die ook nu nog met de regelmaat van de klok worden opgerakeld.

Daar waar veel vriendschappen stuklopen en mensen uit elkaar groeien van zodra ze elkaar minder vaak zien, was dat bij ons groepje zeker niet het geval. Ook lang nadat de meesten onder ons hun scoutshemd aan de wilgen hadden gehangen, bleven we elkaar regelmatig zien. 1 keer per jaar gaan we allemaal samen op wijvenweekend, volgend jaar al voor de 7de keer. Wat we daar zoal doen? Niet veel meer dan eten, drinken, lachen, onnozele spelletjes spelen en bijpraten. Nog meer mooie herinneringen opbouwen, als het ware.

Onze kracht schuilt volgens mij in onze diversiteit. Alle tien zijn we op alle vlakken zo verschillend dat samen zijn nooit verveelt. We zijn koppig en meegaand, nuchter en romantisch, luidruchtig en stil tegelijk. We zijn juffen en bankbedienden, sociaal assistenten en journalisten. Een zootje ongeregeld.

Toch is er één belangrijke gemene deler: door de jaren heen hebben we elkaar volwassen zien worden. We hebben elkaars nieuwe lieven gekeurd. We hebben elkaars tranen gedroogd toen die lieven de hooggespannen verwachtingen toch niet konden inlossen. We hebben veel gediscussieerd en af en toe zelfs flink ruzie gemaakt, maar we hebben minstens even vaak buikpijn van het lachen gehad samen. We waren op elkaars trouwfeesten en babyborrels, stonden naast elkaar in periodes van zowel grote vreugde als groot verdriet. Soms zelfs op één en dezelfde avond, zoals onlangs. Het is pas op zulke momenten dat je echt beseft hoe belangrijk je voor elkaar bent.

Binnenkort is er geen ontkomen meer aan: dan worden we alle 10 dertig jaar. Volwassen vrouwen, die diep vanbinnen toch altijd een klein beetje zorgeloze scoutsmeisjes zullen blijven. Hoop ik, weet ik. Girls, ik zie jullie graag. Op naar de volgende 15 jaar samen!






August and everything after

donderdag 3 september 2015

























Ah, de Counting Crows! In een niet eens zo heel ver verleden was ik nogal fan van hun muziek. Ze speelden zelfs op één van de eerste edities van Rock Werchter waar ik ooit was. Een decennium later schiet er van mijn oorspronkelijke enthousiasme nog maar weinig over: hun optreden in de AB in de herfst van vorig jaar was een tegenvaller van formaat. Zijn Adam Duritz en de zijnen op die tien jaar tijd veranderd, of ligt het aan mij? Hoogstwaarschijnlijk een combinatie van de twee...

Toch moest ik plots denken aan bovenstaande platenhoes toen ik een toepasselijke titel zocht voor dit artikel. Augustus dus. Vroeger een maand die helemaal in het teken stond van de scouts, nu een tijd van het jaar waarin ik normalerwijze op het werk de honneurs waarneem terwijl mijn collega's op vakantie zijn. Maar dat was dit jaar buiten de komst van kind nummer 1 gerekend, waardoor ik dus ook nog eens thuis was in augustus. Wat ik zoal deed, buiten moederen? Kijk mee!

Gedaan

Ik heb het nagekeken: het moet van het gezegende jaar 2008 geleden zijn dat ik tijdens de maand augustus nog eens op vakantie was. De eerste 2 weken van de maand ruilden we Aarschot in voor het zuiden van Frankrijk: eerst een week in de Provence, daarna reden we door naar de Drôme. De baby gedroeg zich voorbeeldig (de helse heenrit, gevuld met hysterische huilbuien, buiten beschouwing gelaten), en al bij al was het een heel fijne eerste keer in het buitenland met ons drie.

























Gelezen

Na wat opstartproblemen hebben we hier een kindje in huis dat eigenlijk wel veel en vlot slaapt. Op vakantie vraagt dat van de ouders wel wat flexibiliteit. Uitstapjes kunnen, maar niet te vaak, niet te ver en niet te lang. We zijn dus niet van 's morgens tot 's avonds op pad geweest om de streek te verkennen.

On the bright side: dutjes leveren dan weer heel veel leestijd op. Op vakantie bracht ik die uren voornamelijk door in het gezelschap van een klein, geel vogeltje. "Het puttertje", de laatste turf van Donna Tartt, lag al op me te wachten sinds kerst. Tien jaar heeft de auteur aan dit boek gewerkt, en in 2014 won ze er zelfs de prestigieuze Pulitzerprijs mee. Het verhaal, dat 900 bladzijden telt, steekt goed in elkaar, maar had af en toe best wat snediger gemogen.

























Gekeken

Met al die series die er uitkomen zou een mens wel eens durven vergeten dat er eigenlijk ook veel goede films gemaakt zijn. We zijn hier thuis begonnen met onze dvd-collectie nog eens opnieuw te bekijken. Leuk, zo oude favorieten opnieuw ontdekken!

Daarnaast ook met veel plezier gekeken naar de prachtige beelden van een allegaartje van de mooiste en meest bizarre zeecreaturen in de documentaire "Oceans". Ik ben een beetje een broekschijter als het aankomt op open water, dus diepzeeduiken zal er waarschijnlijk nooit inzitten. Maar dit is wat mij betreft een mooi alternatief.















Gegeten en gedronken

Er was ooit een tijd dat de wederhelft en ik een heuse to-do lijst hadden met restaurants waar we nog een keer wilden gaan eten. Dat lijkt nu verder weg dan ooit. In augustus waren we blij met alle keren dat we op een ander de voeten onder tafel konden schuiven, en dankbaar voor de gevulde diepvriezer die de kraamhulp hier had achtergelaten. Twee goed getimede bezoekjes aan een Franse pizzeria die niet langer duurden dan strikt noodzakelijk: tot zover onze culinaire uitspattingen op vakantie.

Langs de andere kant: ik had ook tijd om zelf limonade te maken, en gebruikte daarvoor dit recept. Dichter bij Bree Van de Kamp komen we voorlopig niet...

























Geluisterd

Er stonden hier nog wat afleveringen van de reeks "Is't nog ver?" op de digibox, waarin Otto-Jan Ham, Jelle De Beule en de machtig knappe Elise Crombez de platgetreden paden van de toeristische industrie achter zich laten, en een geheel eigen interpretatie geven aan het begrip "vakantie". Hartjes voor de waanzinnig mooie begintune, ook. De al even prachtige videoclip vind je hier. Al wie hier niet goedgezind van wordt, drinkt beter nog een slok azijn!

Voor nu: op naar de rest van september. De laatste maand fulltime troosten, voeden, verschonen, en vooral verwonderd toekijken hoe onze piepkleine baby van weleer stilaan een echt mensje begint te worden. Hoe dat eraan toeging, leest u hier. Waarschijnlijk. Ik kan niks beloven :-)

Hallo Colette!

vrijdag 21 augustus 2015

Tja, hoe gaan die dingen? Heb je eerst nog zeeën van tijd omdat je thuis ongeduldig zit te wachten op een baby die maar niet wil komen, dan is die baby plots al bijna 3 maanden oud voor je eraan denkt om misschien toch nog maar eens een blogje te schrijven. Tel daar ook nog eens een kapotte computer bij die even absoluut geen prioriteit was, en je weet hoe het komt dat het hier zo lang zo stil is gebleven...

Anyway, meteen na het publiceren van mijn vorige blogpost gingen de man en ik nog eens naar de cinema en naar een Thais restaurant waar we graag komen. Ik bestelde er het pikantste gerecht op de kaart, tot groot jolijt van de uitbaatster. En in mijn gelukskoekje bij de koffie zat zelfs volgende boodschap:

























Geef toe, dat kon toch bijna niet meer misgaan? Maar de dagen gingen voorbij, zonder enig teken van onze baby. De tientallen "en, en, EN???" smsjes en telefoontjes begonnen me toen al stevig op de zenuwen te werken. En dus werden de grove middelen ingezet: ik liet de literflessen Gini en de verse ananassen aanrukken, ging wandelen en fietsen dat het geen naam had en lapte zelfs vlijtig de ramen van ons huis, godbetert...

Maar helaas, het mocht allemaal niet baten. Intussen stond de afspraak voor inleiding in het ziekenhuis al ingepland, tot mijn groot ongenoegen. Maar zover is het gelukkig niet gekomen. Op 40 weken + 6 dagen zaten we hier thuis na een dagje Namen in de zetel naar het Eurosongfestival te kijken, toen ik precies toch iets voelde. Man naar bed, ik in bad om de pijn wat te verzachten. 's Morgens om 6u de vroedvrouw gebeld om eens te komen kijken, en op haar aanraden naar het ziekenhuis vertrokken. Iets meer dan 6 uur later was ze daar: onze prachtige dochter Colette!


























Het is echt waar wat ze zeggen: de details van zo'n bevalling vervagen snel. Dus dat ik op de spoeddienst heb overgegeven in een vuilbak, de vroedvrouw van dienst heb gesmeekt om een epidurale en de gynaecoloog en zijn schaar luidop heb vervloekt, dat ben ik gelukkig alweer een klein beetje vergeten...

Intussen zijn we 3 maanden verder, en begint er hier in huis stilaan iets te ontstaan wat je met een beetje goede wil een soort van routine zou kunnen noemen. Daarom hopelijk binnenkort weer meer tijd, goesting en inspiratie om te bloggen. We'll see how it goes!





10 dingen waar ik niet bij stil stond voor ik zwanger werd

zondag 17 mei 2015

Beweren dat zo'n eerste keer zwanger zijn niet bijzonder is, zou behoorlijk cynisch zijn. Zonder te vervallen in romantische clichés: de afgelopen weken en maanden heb ik als erg speciaal ervaren. Vermoeiend en lastig, dat soms ook, uiteraard. Maar dat weegt niet op tegen het besef dat - how seg!- mijn lichaam een levensechte en hopelijk kerngezonde baby aan het klaarstomen is.

Alle waarschuwingen en horrorverhalen van anderen ten spijt, kan ik zelf terugblikken op een redelijk aangename zwangerschap, met weinig kommer en kwel. Oké, er zijn aangenamere dingen dan voor de derde keer op een nacht uit bed rollen om alweer naar de WC te gaan of helemaal buiten adem aan te komen op kantoor na het traject wandeling - treinrit - wandeling. Maar de kwalen waar ik het meest tegenop zag, zoals het befaamde eerste trimester waarbij je als zwangere wordt verondersteld om constant misselijk boven de pot te hangen, die zijn me gelukkig bespaard gebleven. Ik zeg vaak al lachend tegen mijn wederhelft dat ik op deze manier wel 6 van zijn kinderen wil dragen. Maar laat ik maar voorzichtig wachten met het lanceren van zulke uitspraken tot na de bevalling van onze eerstgeborene. Karma is a bitch, jongens en meisjes...

Naar het schijnt betert dat absoluut niet eens zo'n baby geboren is, maar al tijdens de zwangerschap worden wij moeders in spé overstelpt met goede raad. Met deze blogpost wil ik daar een aantal persoonlijke kanttekeningen bij plaatsen. Zonder opgeheven vingertje, mocht dat laatste nog niet duidelijk zijn. Dus bij deze: tien dingen waar ik absoluut geen idee van had toen ik een klein jaar geleden een vreugdedansje deed met een predictortest in handen:

* Een zwanger lichaam verandert sneller dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Zo rond week 8, in mijn geval. Dag mooi-maar-niet-zo-comfortabel ondergoed en zorgvuldig uitgekozen skinnyjeans, we'll meet again over 9 maanden. En hallo, vormeloze bh's en broeken-met-band van H&M.

* Gelukkig bestaan er lieve familieleden, vrienden en kennissen, die maar wat graag hun zwangerschapskleren uitlenen voor een tijdje. Dat geldt trouwens ook voor die stortvloed aan gerief, waarvan de baby-industrie ons, onwetende ouders, maar al te graag wil doen geloven dat het allemaal zo ontzettend nuttig en onmisbaar is. Maar pech dus: aan ons hebben ze niet de standaard monsterbedragen verdiend. Want delen is het nieuwe hebben, enzo...

























(Dat de ruimte waar ik deze blogpost schrijf daardoor steeds meer op een filiaal van Dreambaby begint te lijken, vergeten we voor de lieve vrede even)

* Alsof er inzake babybenodigdheden al geen keuze's genoeg gemaakt moeten worden, bestaat er ook nog een aparte categorie van extra beïnvloedbare consumenten: de toekomstige grootouders. Die van contentement over hun kleinkind-in-wording niets liever doen dan de baby-afdeling van de plaatselijke Hema of Zeeman plunderen. Hen tijdig tot de orde roepen is dan ook aangewezen.

* Als je bepaalde moeders van het geitenwollensokkentype mag geloven, heeft zo'n baby in het begin nochtans niet veel meer nodig dan een paar wasbare pampers, een borst en een liefhebbende moederschoot. Aan dat lijstje zou ik toch graag het volgende zwangerschaps- en baby-item willen toevoegen:

























In mooi Nederlands een borstvoedingskussen, hier in huis beter bekend als "de worst". Oftewel: het voorwerp dat de voorbije maanden de nachtrust van deze voormalige buikslaapster heeft gered.

* Met slapen zit het hier dus wel snor. Waar ik dan weer best van sta te kijken, is dat het uitvoeren van bepaalde dagelijkse handelingen me het gevoel geven dat ik net een halve marathon heb gelopen. Het knopen van mijn veters bijvoorbeeld. Of het stukje vals plat van aan het station van Brussel Centraal tot aan mijn werk wandelen. Vlotjes ingehaald worden door 30 jaar oudere ambtenaren: bevordelijk voor het zelfbeeld is het allemaal niet...

* Over ambtenaren gesproken: ze waren de voorbije maanden aangenaam gezelschap tijdens mijn dagelijkse treinritten in eerste klasse (al waren hun gesprekken iets minder afluisterwaardig dan die van de pendelcollega's in tweede klasse, dat dan weer wel)

























Bedankt dus NMBS, om aan de zwangere medemens te denken (en aan mijn rebelse vroedvrouw, die niet te beroerd was om een beetje te foefelen met de termijn op mijn attest)

* Eens het geslacht bekend was, moest het kind natuurlijk een naam krijgen. En dat ging iets minder vlot dan gepland. We pijnigden onze hersens, er werden boeken geraadpleegd en top-5 lijstjes opgesteld. Een naam die we altijd al mooi hadden gevonden voor een eventuele dochter, sneuvelde toen we in de supermarkt een vrouw met een schelle stem op haar gelijknamige kleindochter hoorde roepen. Maar we zijn eruit geraakt, en we zijn intussen dol op de naam in kwestie. Nu de rest van de wereld nog.

* Zwaarterecords verpulveren behoort tijdens een zwangerschap tot de orde van de dag. Maar voor één keer kan me dat weinig schelen. Want serieus, wanneer in je leven krijg je anders de kans om dikker te worden "voor de goede zaak"?

























* Dat betekent trouwens niet dat alle remmen los gaan hier, qua eten. Ik probeer gezonde keuze's te maken en verboden zwangerschapseten- en drinken (geloof me: de lijst is eindeloos) zoveel mogelijk te bannen. Maar het vlees is zwak: was ik tijdens de eerste weken bijzonder selectief, dan zal ik me nu de bevallingsdatum nadert al wel eens een stukje rood vlees of een slok wijn permitteren. Sorry, baby.

























(Al is een zak chips van de nachtwinkel natuurlijk ook niet verkeerd)

* Het begrip "tijd" krijgt een heel aparte invulling, eens je in verwachting bent. Naar mijn aanvoelen kropen de dagen voorbij tot aan de magische grens van 12 weken, een termijn die medisch gezien als "redelijk miskraamveilig" wordt beschouwd. De weken en maanden tot en met de dag dat ik begin deze maand stopte met werken zijn dan weer omgevlogen dat het niet normaal was.

En nu, nu is het dus afwachten tot ons mevrouwtje zich aandient. Due date is 18 mei, morgen dus.

Duimen jullie mee? Bedankt!



Brief aan een zestienjarig meisje

maandag 23 februari 2015

Als er iets is wat ik geleerd heb sinds ik wat meer blogs ben beginnen lezen, dan is het dat die blogwereld soms wat weg heeft van een parallel universum. Dat klinkt misschien spannender en futuristischer dan ik het eigenlijk bedoel. Het is me gewoon opgevallen dat er zich op in dat bloguniversum soms dingen afspelen (hypes, trends, golven, noem het hoe je wil) die in de offline wereld gewoon aan je voorbij gaan. Er wordt over dingen geschreven, nagedacht en gediscussieerd waar je in de krant geen letter over leest. Erg verfrissend, vind ik dat.

Van sommige van die typische blogonderwerpen gaat mijn hart nu niet meteen sneller slaan. De kans dat je mij binnenkort aantreft in de moestuin of achter een naaimasjien is eerder klein tot onbestaande. En om artikels met tips om je leven georganiseerder en gestructureerder te laten verlopen, kan ik vaak alleen maar weemoedig glimlachen (want oh help, wat hebben we op dat vlak nog een lange, lange weg te gaan...). Maar soms passeert er al eens een 'bloghype' die wel perfect in mijn straatje past. Zoals deze uit de #boostyourpositivity challenge van Activia. Een brief dus, gericht aan je 16-jarige zelf. Een challenge die al 2 weken geleden uitgeschreven werd (oeps). Ach ja, één van de mooie kanten aan een blog is toch zeker dat je je eigen regels bepaalt en zelf de deadlines vastlegt, toch? 

Daar komt nog bij dat ik tijdens de afgelopen week mijn verjaardag vierde. Ik werd 29, waarmee 2002, het jaar waarin ik zestien werd, precies 13 jaar achter ons ligt. Tijd voor een trip down memory lane!



























Dag Chloé,

Een brief van jezelf uit de toekomst krijgen, het is me wat! Je kijkt daar op dit moment misschien niet zo hard van op, want je bent het gewoon om brieven te krijgen. Korte krabbels van vriendinnen tijdens de studie op school, romantische epistels van je lief of brieven van je ouders op kamp. Maar er komt een tijd, heel binnenkort, dat mensen het schrijven verleren, en alleen nog maar met elkaar communiceren via hun GSM of het internet. Je zal dan nog vaak weemoedig graaien in de overvolle schoendozen vol brieven, die op dit moment nog onder het bed van je roze tienerslaapkamer staan.

Wat ik je nu al wel op een briefje kan geven is het volgende: die volgeschreven dagboeken, die je nu nog zo hard koestert, ga je waarschijnlijk niet al te vaak meer opnieuw lezen. Tenzij om jezelf eens goed uit te lachen. Want mijn god, ik was vergeten wat voor een sentimenteel wicht je eigenlijk bent...

Als het je enigszins gerust kan stellen: aan dat aspect van je leven wordt de komende jaren flink gewerkt. Je zal met vallen en opstaan leren dat het leven niet is zoals in de romantische films, waar je zo graag naar kijkt. Je zal als persoon nuchterder worden dan je ooit voor mogelijk had gehouden. Soms, in een onbewaakt moment, zal je dat jammer vinden. Maar geloof me als ik zeg dat je als volwassene (of wat daar voor moet doorgaan) vaak al drama genoeg in je leven zal hebben. Het is absoluut niet nodig om daar in gedachten nog een schepje bovenop te doen.

Wanneer ik je hersenspinsels van 13 jaar geleden teruglees, dan zijn er een paar dingen die me opvallen:

* Je wilt ontzettend graag leuk gevonden worden. Door iedereen, zelfs door de mensen die je zelf niet zo goed kan uitstaan. Op zich is daar niks mis mee, maar er kruipt wel ontzettend veel energie in. Energie die je 'later' goed gaat kunnen gebruiken voor andere dingen. Stick to the ones you love, dat is al vermoeiend genoeg.

* Je bent niet superonzeker, maar je vindt dat er toch behoorlijk wat mensen zijn die hun zaken beter voor elkaar hebben dan jij. Om dat te compenseren laat je je graag opvallen, met outfits en kapsels die elkaar beconcurreren in kleurigheid. Dat is nergens voor nodig. Zelfs in je meest pure vorm ben je nog altijd meer dan de moeite waard.

* Eerst ging je graag naar school, maar op dit moment heb je het helemaal gehad met de betutteling en het sfeertje van je middelbare school. Alles wat ik daarover kan zeggen is: nog even doorbijten. De vrijheid en het studentenleven lonken, en dat belooft een prachtige tijd te worden!

* Je bevindt je op dit moment middenin een relatie die serieuzer is dan die van veel leeftijdsgenoten. Je probeert een toegewijde vriendin te zijn, en dat lukt je nog ook, omdat je de jongen in kwestie belachelijk graag ziet. Tegelijk vraagt je innerlijke advocaat van de duivel zich soms af of je niet beter wat meer zou experimenteren in de liefde, op jouw leeftijd. Voor beide standpunten valt wel iets te zeggen. Maar wat je op dit moment nog niet weet, is dat die relatie je wel een bepaalde emotionele bagage meegeeft, waar je de rest van je leven nog profijt uit zal halen. Je beseft bijvoorbeeld nu al verdomd goed hoeveel jaloezie in de omgang met anderen kapot kan maken, en dat dat gewoon verspilde energie is. En hoe belangrijk het is om eerst jezelf te aanvaarden en graag te zien, voordat je goed voor iemand anders kan zorgen. Probeer die lessen nooit uit het oog te verliezen.

* Je ouders en je zus kunnen soms het bloed van onder je nagels uithalen. Op dat vlak is het waar wat ze zeggen: sommige dingen veranderen nooit. Soigneer hen toch maar. Met het verstrijken van de jaren zal je inzien dat familie het allerbelangrijkste is.

* Naast vrienden, dat spreekt voor zich. Op dat vlak twijfel je er soms aan of je late scoutsroeping twee jaar geleden wel zo'n goed idee was. Vertrouw me als ik zeg van wel. 2 palen aan elkaar vastsjorren, het zal je op dit moment niet zo nuttig in de oren klinken, maar je gaat hier ook onvoorstelbaar veel leren op menselijk vlak. Bovendien zijn de vrienden die je hier maakt voor het leven.

* Dat doet me eraan denken: die stille, eerder kleine scoutsleider met zijn wenkbrauwpiercing waar je soms stiekem vanuit de verte naar kijkt? Hou die goed in de gaten. Ik kan me vergissen, maar het zou wel eens de vader van je kind(eren) kunnen worden...

Probeer je niet te laten afschrikken door het feit dat iedereen om je heen zo goed lijkt te weten wat hij of zij wilt in het leven, en jij niet. De rest van de wereld moddert ook maar wat aan, net als jij. De ervaring leert me dat het soms net enorm loont om het leven gewoon op je af te laten komen. Je zal ervan versteld staan welke opportuniteiten dat met zich mee kan brengen. Het is dus okee om af en toe de weg een beetje kwijt te zijn. Zolang je onderweg maar goed je ogen openhoudt en niet vergeet om van het uitzicht te genieten.

Enjoy the ride, kiddo!

Liefs,

Ik




14 dingen die ik wil zien/doen/bezoeken als ik nog eens in Berlijn ben

dinsdag 10 februari 2015




















Ik hunker, want het jeukt en het knaagt vanbinnen. Jongens toch, wat zou ik graag nog eens naar Berlijn willen teruggaan, in de nabije of zelfs iets verdere toekomst.

Maar zoals ik het onlangs nog in een boek las: "this world is not a wish-granting factory". In mijn zwangere en binnenkort moederende toestand staat een tripje naar Deutschland's finest niet meteen op de planning. Jammer, want mijn Berlijnse to-do lijstje groeit minstens even snel als zo'n baby verondersteld wordt te doen...

Misschien zitten er onder mijn bescheiden lezerspubliek wel mensen die meer geluk hebben, en die wel wat inspiratie kunnen gebruiken? Bij deze: 14 dingen die ik wil zien/doen/bezoeken als ik ooit, OOIT, nog eens in Berlijn kom:

1) Het Joods museum bezoeken

Foto: writingthroughthefog.com

























Dit schijnt één van de beste musea van de stad te zijn. Indrukwekkend, zowel inhoudelijk als architecturaal. Ondanks alle omzwervingen nog nooit geraakt.

http://www.jmberlin.de/

2) Eten bij La Soupe Populaire



















Restaurant in de wijk Prenzlauer Berg, dat gehuisvest is in een voormalige brouwerij. Chef-kok Tim Raue, die elders in de stad ook een sterrenrestaurant heeft, kookt er Duitse en Aziatisch geïnspireerde gerechten tegen een schappelijke prijs.

Wij hadden er vorige keer gereserveerd, maar door een verandering in onze reisplanning hebben we die reservatie met pijn in het hart moeten schrappen (het restaurant is maar 4 dagen per week open). Hopelijk een volgende keer?

www.lasoupepopulaire.de

3) Nieuwjaar vieren in Berlijn




















Silvester in Berlin? Jawohl!

4) Dansen in Berghain en/of Weekend






























Al dan niet in combinatie met het vorige: een nachtje dansen op één van deze locaties. Bonuspunten voor allebei!


http://www.berghain.de/
http://www.houseofweekend.berlin/


5) Slapen bij Michelberger Hotel


















Na een goedgevulde dag of een bewogen nacht wil in mijn hoofd graag eens neervlijen op een kussen in één van de hippe kamers van het Michelberger Hotel, dat minder duur is dan de foto's doen vermoeden. Bovendien gelegen op een toplocatie: op de grens tussen de wijken Friedrichshain en Kreuzberg, vlakbij de Warschauer Brücke.

http://michelbergerhotel.com/

6) Brunchen bij Die Turnhalle



















Naar het schijnt een instituut op brunchgebied, gelegen in de wijk Friedrichshain in een voormalige turnzaal. Het avondeten alvast getest en goedgekeurd!

http://dieturnhalle.de/dieturnhalle/

7) Ronddolen op het terrein van RAW Gelände


















In een vorig leven een terrein waar er treinen hersteld en opgelapt werden. Net als op veel plaatsen in Berlijn bleef het rauwe en industriële karakter van de site intact.

Nu vind je er onder meer een klimtoren, skatebaan en verschillende clubs terug. Er worden ook rommelmarkten, eetfestijnen, kerstmarkten en openluchtscreenings van films georganiseerd. Lijkt me een hele toffe plaats om eens een namiddag of avond te spenderen!

http://www.raw-tempel.de/

8) Alles proeven op Street Food Thursday


Foto: Needleberlin.com



















In deze overdekte markthallen in de wijk Kreuzberg zijn we ooit eens beland op een zwerftochtje per fiets. Er waren toen enkele eetkraampjes geopend, maar niet zoveel als tijdens de wekelijkse Street Food Thursday, wanneer foodies uit de hele stad afzakken naar Markthalle Neun, en het blijkbaar een hele uitdaging is om een vrije tafel te vinden. Volgende keer hoop ik er meer te kunnen proeven dan enkel een snelle kop thee!

Street Food Thursday, elke donderdag van 17u tot 22u
http://www.markthalleneun.de/street-food-thursday

9) Eten bij VOLT

 
Foto: restaurants-berlin.com

















Uhu, nog een eetadresje, en geheel toevallig opnieuw in Kreuzberg. Vlakbij het Landwehrkanaal (ook overdag een leuk stukje Berlijn, trouwens) vind je in een voormalige elektriciteitscentrale het restaurant VOLT. Geen Kobe Ilsen op de kaart, maar ze serveren hier wel andere hapjes die er heel appetijtelijk uitzien, als ik de foto's op het internet mag geloven...

http://www.restaurant-volt.de/

10) Zwemmen op het Badeschiff

Foto: Arena Berlin

















Baantjes trekken in een grote container vol zwembadwater die in een nog grotere bak met water (de rivier de Spree) ligt: ook dat kan in Berlijn! In de winter en 's avonds wordt de Berlijnse badboot overdekt, zodat zwemmers het ook weer niet te koud krijgen. Normaal kan je hier op koude dagen ook naar de sauna, alleen heeft het Badeschiff deze winter onverwacht haar deuren gesloten. Normaal gezien heropening in mei!

http://www.arena.berlin/portfolio/badeschiff/

11) Kajakken op de Spree



















Nu we toch aan het wegdromen zijn over de zomer: hoe cool zou een kajaktochtje op de Spree wel niet zijn? Lijkt me super om de stad eens helemaal vanuit een ander perspectief te zien!

Een van de aanbieders is Kajak Berlin Tours. Je kan bij hen zowel door het oosten als door het westen van de stad varen. Voor de liefhebbers is er ook een nachttour of een tour die je naar het paleis van Potsdam brengt.

http://www.kajakberlintours.de/

12) Chillen aan een meer

Foto: Carl Triggs - Instagram
























Even opletten: in het Duits is der See een meer, die See of das Meer verwijst dan weer naar de zee. Van wat ik me er nog van kan herinneren, zorgde dat altijd voor verwarring en hilariteit in de lessen Duits in het middelbaar...

Anyway: pal in het midden van de stad zou je't niet zo meteen zeggen, maar Berlijn is omringd door water. Met de fiets of het openbaar vervoer sta je op een zonovergoten dag zo aan de oever van één van de vele meren. De Wannsee op de foto hierboven is zo'n mooi plekje. Iets minder idyllisch: je kan hier ook de villa van de gelijknamige Wannseeconferentie bezoeken, waar nazitoplui in 1942 een wel erg, euhm, efficiënte oplossing voor het Jodenvraagstuk bedachten.

Foto: berlijn-blog.nl

















13) Sachsenhausen bezoeken

Foto: Luca Antonietti - Instagram

























Wat me meteen naadloos bij het volgende punt op mijn Berlijn bucketlist brengt. Het kamp Sachsenhausen ligt in het plaatsje Oranienburg op zo'n 35 kilometer van Berlijn. Het was niet alleen een concentratiekamp, het deed ook dienst als gevangenis voor politieke dissidenten en als opleidingscentrum voor SS-bewakers.

Niet meteen de meest vrolijke plek om te bezoeken op een citytrip, maar het is onze verdomde plicht om zulke dingen uit het verleden niet te vergeten, vind ik.

Je kan Sachsenhausen op eigen houtje bezoeken, maar de gidsen van Mosaic Tours schijnen erg goede rondleidingen te geven. Bovendien storten ze een deel van hun opbrengst door aan goede doelen die zich bezig houden met vrijheid en mensenrechten, zoals Amnesty International. Een mooi gebaar, toch?

http://www.mosaictours.org/

14) Verdwalen op de Teufelsberg

Foto: teufelsberg_berlin - Instagram
























Gebouwd op een berg nazi-puin in het westen van de stad vind je dit oude Amerikaans spionagestation terug, dat tot 1991 in gebruik was. Van hieruit volgden zo'n 1500 spionnen de telefoongesprekken die gevoerd werden in het oosten op de voet. Das Leben der Anderen, maar dan in de tegengestelde richting.

Vroeger was deze locatie een natte droom voor urbexers, maar sinds enkele jaren worden er ook rondleidingen gegeven. Fijn voor de minder dapperen onder ons!

http://berliner-teufelsberg.com/

Nog dingen die ik vergeet in dit lijstje volgens jullie? Ik hoor het graag!

Gedichtendag

donderdag 29 januari 2015

Wachten tot je komt
is studeren op het afscheid.
Je kunt niet dichterbij
dan door mij heen.

Dan door mij heen.

Ik sta versteld: ik had
nog plaats, een leegte
die nu altijd blijft. Liefde
is verleden tijd voor lief.

Ted Van Lieshout - Eerste keer

(Note to self: ik moet dringend de band met mijn 16-jarige ik terug wat aanhalen, en potverdikke opnieuw meer poëzie beginnen lezen!)

Gelukkige gedichtendag, iedereen!

Ik dacht: ik schrijf nog eens iets over boeken

donderdag 15 januari 2015


29 boeken. Dat was de eindstand waarop ik leesgewijs afklokte in 2014. Dat weet ik, omdat ik sinds een tijdje op Pinterest zit en zulke dingen daar minutieus op kan bijhouden. Om beter te onthouden hoeveel en wat ik dit jaar allemaal had gelezen, maakte ik daar speciaal dit bord voor aan.

Lezen is voor mij geen wedstrijd, dus het maakt op zich niet uit of er nu 2 of 20 boeken op dat bord staan. Ook geen enkel idee trouwens hoe het zit met mijn gemiddelde, vergeleken met andere jaren. Couldn't care less. Statistiek is toch nooit mijn sterkste vak geweest.

Maar wat heb ik nu precies gelezen het afgelopen jaar, en was het ook allemaal even goed? Kijk, dat vind ik persoonlijk dan weer wel een relevante vraag! Daarom ga ik in deze post nog even op zoek naar mijn innerlijke recensent, en strooi ik met sterren dat het een lieve lust is. Gewoon, omdat het kan!

5 sterren / Oftewel: elke dag die voorbij gaat zonder dat je dit boek hebt gelezen is een verloren dag:

"Millenium 1-2-3" - Stieg Larsson


Ik ben niet bepaald een 'early adaptor', en al helemaal niet wanneer het op boeken aankomt. Vaak ben ik ook een beetje sceptisch tegenover boeken die je volgens de hele wereld zeker moet lezen. Vooral niet als die boeken dan ook nog eens thrillers zijn, want dat is echt mijn genre niet.

Maar in dit geval moet ik schoorvoetend toegeven dat de hele wereld het bij het rechte eind had. 3 weken lang werd ik compleet meegezogen in de wereld van Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander, die ik me nu nog altijd probleemloos voor de geest kan halen. Dat is alleen weggelegd voor grootse boeken.

4 sterren / Oftewel: dit zijn boeken waarmee 2015 gegarandeerd een goed leesjaar wordt, moest je ze nog niet hebben gelezen:

"De boekendief" - Markus Zusak

Mooie zinnen, prachtig verhaal, origineel vertelstandpunt. Bonuspunten omdat het zich afspeelt in Nazi-Duitsland. Ook de film vond ik best genietbaar.

"En uit de bergen kwam de echo" - Khaled Hosseini

Hosseini kon de hooggespannen verwachtingen na zijn twee vorige boeken ruimschoots inlossen. Op de trein stiekem een paar tranen weggepinkt met de laatste bladzijde.

"De eerste dag" - David Nicholls

Ook dit boek was een goede reinigingskuur voor de traankanalen. Wat een ontzettend triest en onverwacht einde!

"Alleen in Berlijn" - Hans Fallada

Over dit boek schreef ik eerder al iets. Ik heb intussen ontdekt dat de brave man destijds ook een soort vervolg op dit boek heeft geschreven. Benieuwd!

"Een goede raad" - J.K Rowling

De geestelijke moeder van Harry Potter wist opnieuw mijn hart te veroveren met haar eerste roman voor grote mensen (wat dat ook moge betekenen). Denk aan de tv-serie "Met Man en Macht", overgoten met een vleugje "Little Britain"

"Een vrouw in Berlijn" - Anoniem

Waarschijnlijk het oudste boek uit deze lijst, waarin een anonieme Berlijnse vertelt over de laatste dagen en de nasleep van de Tweede Wereldoorlog in de Duitse hoofdstad. De schrijfster is meer een ooggetuige dan een echte auteur, maar het boek leest als een trein.

3 sterren / Oftewel: drapeer dit boek als een warm dekentje op je schoot, en geniet:

"De witte tijger" - Aravind Adiga

Grappige, maar ook een beetje een lugubere roman over India en haar absurde kantjes

"Vele hemels boven de zevende" - Griet Op de Beeck

Verschillende vertelstandpunten die toch naadloos en mooi op elkaar aansluiten. Goed gedaan, Griet!

"Stasiland" - Anna Funder en "De dag dat de DDR mijn moeder meenam" - Katrin Behr

Ook over deze twee boeken mijmerde ik al een stuk weg in een eerdere blogpost. Tja, Koude Oorlog he mannen!

"Schitterende ruïnes" - Jess Walter

Ons laatste leesclubboek van het jaar. Volgens De Morgen één van de toppers van 2014, dus de verwachtingen waren hooggespannen. Speciaal boek door de vele vertelstandpunten en de grote sprongen in tijd, maar ook een beetje...experimenteel. Maar ik heb me zeker niet verveeld toen ik het las.

"Ik ben niet bang" - Niccolo Ammaniti

Opnieuw een leesclubselectie, die me bij momenten aan mijn stoel of bed gekluisterd hield, zo spannend. Denk Dutroux, maar dan in het Italië van de jaren '70.

"Kies" - Wouter Deprez

Wouter Deprez over de kunst en de stress van het kiezen. "Mannen die gezichtscrème smeren, capituleren" (ofzoiets)

"Franse kinderen gooien niet met eten" - Pamela Druckerman

Ah, Parijs! De stad van de liefde, de romantiek, het notoir onvriendelijke horecapersoneel en de onverschilligheid! Journaliste Pamela Druckerman doet haar best om 3 kinderen groot te brengen in de lichtstad, en zet en passant een boom op over opvoeden op z'n Frans met dit boek. Leuke en interessante lectuur voor aanstaande ouders boordevol goede voornemens (haha)

"Bruce" - Peter Ames Carlin

Alleen lezen als je ECHT ECHT wil weten of die charismatische Bruce Springsteen nu ook echt zo'n sympathieke knul is. Ik zal het einde al maar verklappen: niet altijd, zo blijkt (hé, Bruce is ook maar een mens)

"14 jaar onschuldig in een Belgische gevangenis" - Douglas De Coninck

Een boek over onrecht en de mallemolen die de Belgische justitie toch wel is. Jammer genoeg: geen fictie.

"Congé Payé" - Jan Raymaekers

Leuk bladerboek met fijn fotomateriaal, om alweer smachtend uit te kijken naar die volgende vakantie.

"Blogboek" - Kelly Deriemaeker

Vakliteratuur, maar dan van de interessante soort. Graag gelezen door de mooie vormgeving en de vele praktische tips.

2 sterren / Oftewel: aangenaam tijdverdrijf, maar ook niet meer dan dat: 

"Cassandra" - Dorothy Baker

Het eerste boek dat we lazen met de leesclub waar ik me de voorbije zomer bij aansloot, zorgde al meteen voor een avond vol pittige discussies. Over één ding waren we het wel eens: een hoofdpersonage dat zo irritant is dat ze bijna echt het bloed van onder je nagels vandaan haalt, is een goed hoofdpersonage!

"After the wall" - Jana Hensel

Gekocht in Berlijn, maar er is me weinig over bijgebleven. Dat is meestal geen goed teken, bij boeken.

"Waarom je moeder en ik bijna altijd een kamerjas dragen" - Wouter Deprez

Kudos voor de hilarische titel, en best mooi geschreven ook. Maar opnieuw: weinig memorabel. Ach, voor dat uurtje...(het is een dun boek)

"Expo '58" - Jonathan Coe

Veel minder goed dan ik op basis van de cover en korte inhoud had verwacht. Gemiste kans, Coe!

"In tijden van afnemend licht" - Eugen Ruge

"Hoera, een boek over Duitsland tijdens de Koude Oorlog!", dacht ik toen ik dit boek mee naar huis nam. Wrong. Teveel zijsprongen naar Mexico, Griekenland en weet ik veel waar nog meer.

"Grote liefdes in de Grote Oorlog" - Frieda Joris 

Oh jawel, alweer een boek dat meesurft op de buzz rond de 100ste verjaardag van de Eerste Wereldoorlog. Gelukkig wel een romantisch boek, waarin een paar straffe madammen de hoofdrol spelen. Dat scheelt.



1 ster / Oftewel: je had beter een tijdschrift gekocht, een film gehuurd of nog wat langer op internet gesurfd:

"Gaudi in Manhattan" - Carlos Ruiz Zafon

Kortste boek ooit. Nochtans van de hand van één van mijn favoriete auteurs. Wat de teleurstelling niet minder groot maakte.

"Verder weg" - Jonathan Franzen

Het enige boek van de bejubelde auteur dat op het moment van mijn bibbezoek in de rekken stond was niet zo'n winner. "Verder weg" is een bundel bizarre kortverhalen, zonder echte rode draad. Misschien niet zo'n slimme keuze van mij bij wijze van eerste kennismaking, ik geef het toe. Ik ben sindsdien ook niet meer geen kijken of bijvoorbeeld "Vrijheid" alweer is teruggebracht in de bibliotheek. Mis ik een fundamentele leeservaring als ik de heer Franzen verder negeer?

Wat er verder nog zoals ligt te wachten om gelezen te worden, hoor ik u denken? De laatste van Markus Zusak, alweer een mamaboek én "The fault in our stars", voor de volgende leesclubmeeting. Verliefde tieners met kanker gemixt met zwangerschapshormonen, dat moet wel een topcombinatie worden! Ik zal de zakdoeken al maar klaarleggen, zeker?


Made With Love By The Dutch Lady Designs