Vijf

maandag 25 mei 2020

Lieve Colette,

Er was een tijd waarin ik hier regelmatig dingen neerschreef over en voor jou. Een terugblik op jouw geboorte bijvoorbeeld, of over dat zotte eerste jaar samen. Al was er ook die keer afgelopen zomer, toen jij naar het plaatselijke speelplein moest en ik met mijn mom guilt efkes helemaal geen blijf wist.

Maar verder schrijf ik hier veel te weinig, en al helemaal niet over jou. Tijd om daar verandering in te brengen.Want even met de ogen knipperen, en ineens heb ik een kindje van 5 jaar in huis. VIJF JAAR! Dat is een half decennium, een hele hand vol vingers, zoals bij een high-five.



Ik herinner me die dag waarop je geboren werd als gisteren. En tegelijk voelt het aan als een half leven geleden. Een half leven waarin we geploeterd, getwijfeld en gezucht hebben. Gezocht en gevonden. Gelachen en gehuild. Gevloekt, maar toch ook heel graag gezien. Het waren de makkelijkste jaren van mijn leven, en tegelijk ook de moeilijkste.

Ik heb er geen moeite mee om het toe te geven: wij, wij zijn echt naar elkaar toe moeten groeien. Jij was een baby met een handleiding, ik een mama met een moederinstinct dat nog niet haarfijn afgesteld stond. Om stevig te wortelen was er tijd nodig, en die tijd hebben we genomen. Het was de investering meer dan waard. Wij hebben een solide basis, iets waar we altijd op terug kunnen vallen. Onze tijd om te bloeien begint nog maar pas.

En bloeien, dat doe je, en het is een voorrecht om dat vanop de eerste rij te mogen meemaken. Voor mijn ogen zie ik hoe je fantasie zich ontwikkelt. In je spel, wanneer je afwisselend mama, oma, juf, danslerares, dokter en poetsvrouw bent. Dat zijn trouwens nooit solo-toneeltjes, want jouw alomtegenwoordige kleine zus neemt voorlopig nog genoegen met elke bijrol die je haar opdringtIk zie het in de tekeningen die je thuis aan de lopende band maakt. Ik merk het in de gesprekjes die we samen voeren, vlak voor je gaat slapen.

Tegelijk vraag ik me dikwijls af wat er allemaal omgaat in dat kleine hoofdje van jou. Ik sta vaak met open mond te luisteren als je weer eens vanuit het niets begint te vertellen over iets van meer dan een jaar daarvoor, compleet met alle details die ik zelf allang vergeten ben. Ondertussen weet ik al dat ik voorzichtig moet zijn met beloftes maken. Want jij onthoudt LETTERLIJK ALLES en vindt het moeilijk als er van een oorspronkelijk plan moet afgeweken worden. Zo was je zonder overdrijven al 11 maanden en 20 dagen aan het aftellen naar het klasfeestje dat we voor je verjaardag zouden houden. Dat dat door corona nog niet kan doorgaan, dat is een dingetje waar je het moeilijk mee hebt.

Een half leven geleden was je al een prikkelbare baby, en dat gevoelige kantje is gebleven. Je houdt nog altijd niet van lawaai, mensen die hun stem verheffen of praten voor een grote groep. Je gruwelt van ruzies, en van dingen doen waarvan je niet 100% zeker bent dat je ze al zonder 'fouten' kan. Maar jouw gevoelige kant is tegelijk ook jouw grote kracht, want ik ken maar weinig mensen die zich zo vanzelfsprekend bekommeren om anderen. Jouw emotionele voelsprieten zijn al veel beter ontwikkeld dan die van veel volwassenen die ik ken.


Maar uiteraard ben je ook een heerlijk ongecompliceerde vijfjarige. Een kleuter die door het huis huppelt wanneer je hoort dat we vanavond macaroni eten, je all-time lievelingseten. Een meisje dat zich afvraagt waarom je in godsnaam ooit een broek zou willen dragen, als er zoiets als rokjes en kleedjes bestaat. Een kind dat heel graag heel vlug groot wil zijn, en 's ochtends tegenwoordig dubbel zoveel boterhammen eet als haar moeder. Maar dat stiekem toch heel erg geniet van de momenten dat ze nog eens bij mama of papa op schoot mag.

Het botst nochtans ook al wel eens tussen ons. Als je iets na één of 2 keer proberen alweer opgeeft, dan durf ik me al wel eens opjagen. Als je me vraagt om mee te spelen in één of ander zelfverzonnen spel, dan durf ik al wel eens luidop zuchten. Op sommige dagen heb ik het moeilijk met alle vragen, verzoeken, eisen en mededelingen, die elkaar van 's ochtends vroeg tot 's avonds non-stop opvolgen. Maar ik hou me voor dat ik mijn best doe, en dat dat zeker in de huidige omstandigheden al heel wat is.



Vijf jaar al , dochterlief. Het allerlaatste jaar waarop jouw leeftijd zich laat tellen op de vingertjes van één hand. Voor je't weet, moet je net als ik als een gek je vingers strekken en buigen om al die jaren aan te duiden. En staat je mond helemaal vol met van die gekke grotemensentanden, waar er een paar dagen geleden de eerste van kwam piepen.

Gelukkige verjaardag, Colette. Ik hoop dat je de komende jaren nog meer jezelf mag worden. Want zo is het helemaal perfect.
Made With Love By The Dutch Lady Designs