Onlangs schreef ik hier nog een uitgebreide lofrede over het internet. Maak u vooral geen zorgen: het is nog altijd dikke liefde tussen ons. Maar ook in de meest passionele verhoudingen komen er al eens momenten dat de sleur onvermijdelijk om de hoek komt loeren. Zo gaat dat dan, helaas.
In dit geval wil dat zeggen dat ik er af en toe compleet m'n buik van vol heb, van constant online en bereikbaar zijn. Van de nieuwsstroom die maar doormaalt en doormaalt, en dat 24 uur lang. Van sociale media waar de grootste onzin verkocht wordt, onder het mom van "iedereen heeft recht op een eigen mening". Ja, zelfs van mijn geliefde Whatsapp, dat me nochtans het gevoel geeft dat ik mijn vrienden en familie altijd binnen handbereik heb.
En dan te weten dat ik altijd nogal sceptisch was tegenover smartphones. Het heeft lang geduurd voor ik overstag ging, omdat ik vond dat ik genoeg had aan een toestel waarmee ik enkel kon bellen en smsen. En ook omdat ik niet wist of ik er wel toe wilde behoren, tot die groep van mensen die op café meer aandacht hebben voor hun telefoon dan voor hun tafelgenoten. Die elke maaltijd of optreden tot een eindeloze fotoshoot herleiden.
Maar kijk, intussen ben ik geen haar beter. Ik merk dat ik mezelf echt moet intomen. Anders ben ik constant met mijn GSM bezig. Dat begint al 's ochtends vroeg aan de ontbijttafel, het moment waarop ik al een eerste keer door mijn Instagramfeed ga om te checken wat ik allemaal gemist heb. Al wandelend naar de trein en van het station naar kantoor hou ik Whatsapp in de gaten om te kijken welke avonturen de baby's en huisdieren van mijn vriendinnen die dag allemaal beleven, terwijl er tegelijk ook nieuwsupdates en mailtjes binnenkomen. Ook de rest van de werkdag spendeer ik nog heel wat uren voor mijn computerscherm, met als resultaat dat ik tegenwoordig vaak met hoofdpijn thuis kom. Overprikkeld door alle keuzemogelijkheden die het internet biedt. Geïrriteerd door de never ending goednieuwsshow op Facebook. Lichtjes ontevreden over mijn eigen leven, met dank aan de plaatjes van smetteloze kinderkamertjes en perfecte outfits op Instagram. En met een energiepeil dat even laag is als het batterijniveau van die vervloekte smartphone.
Tijd om maatregelen te nemen, dacht ik in de aanloop naar onze vakantie. Ik verwittigde het thuisfront van mijn voornemen om mijn telefoon zoveel mogelijk te negeren en zo weinig mogelijk kostbare vakantietijd te verspillen aan doelloos surfen, en ik dacht: "ik zie wel waar het schip strandt." De omstandigheden dwongen me echter om cold turkey te gaan, want het huisje dat we huurden bleek helemaal geen wi-fi te hebben.
Na twee volledig internetvrije weken kwam ik tot de volgende inzichten:
- De batterij van de smartphone in kwestie ging 7 (!!!) volledige dagen wanneer ik 'm alleen gebruikte om het uur te checken, voor korte telefoontjes of om af en toe een foto te nemen. Wat een zaligheid om niet te moeten denken aan opladen!
- Op 2 weken tijd kreeg ik 3 smsjes, waarvan 2 werkgerelateerd. Waaruit je 2 dingen zou kunnen afleiden: 1) sms is compleet op z'n retour, of 2) ik werd helemaal niet zo hard gemist als ik op voorhand had gedacht :)
- In plaats van de gebruikelijke nieuwsalert was het één van die werkgerelateerde smsjes die me op de hoogte bracht van de meer dan 80 doden op de nationale feestdag in Nice. Nieuws dat insloeg als een bom, en dat ons toch een paar uur aan ons klein TV'tje gekluisterd hield. Goed voor ons Frans, dat sowieso. En zo bleven we toch op de hoogte zonder verachtelijke commentaren en gruwelijke foto's op nieuwssites te moeten filteren.
- Het deed deugd om eens gewoon ongeremd foto's te maken zonder daarna twintig minuten te moeten twijfelen of de foto in kwestie wel mooi genoeg is om op Instagram te posten.
- Je kan enorm veel doen op een avond of tijdens dutjestijd zonder dat er daarbij persé gescrold en geswipet moet worden. Je laten meeslepen door een boek bijvoorbeeld. De was ophangen. Knuffelen met de buurtpoes. Thee zetten en uit het raam kijken. Luisteren naar het gelach en gepraat van buren die zich niets lijken aan te trekken van terreur en geweld, maar die liever gewoon het leven en de zomer vieren. Of mijn favoriet: babbelen met de liefste man van de wereld.
- Of ik heb moeten afkicken, hoor ik u denken? Dat viel al bij al nog mee. De eerste paar dagen graaide ik vaak nog op automatische piloot in mijn handtas. Maar daarna vond ik het vooral fijn om nooit te moeten denken: "oh nee, heb ik mijn GSM wel bij? Ik heb hem toch nergens laten liggen he?" *lichte paniekaanval*
Conclusie: de smartphonepauze kwam er precies op het goede moment. Het heeft me geholpen om ten volle te genieten van man en kind, met een leeg hoofd en zonder me opgejaagd te voelen door de meer-beter-sneller tendens op het internet. Ik heb beseft dat ik niet zo verslaafd ben als ik zelf dacht. Dat ik eigenlijk al best goed bezig ben, door mijn telefoon consequent uit de slaapkamer te bannen en mijn internet niet constant op te laten staan. Maar er zijn zeker nog werkpuntjes. Na een bepaald uur stoppen met checken of er nog nieuwtjes zijn bijvoorbeeld, of effectief eens rondkijken op mijn traject thuis-station-werk. Want dat kan naast rust in het hoofd al eens een Instagramwaardige foto opleveren, zo blijkt...
In de meeste relaties zorgt een periode van een klein beetje afstand en bezinning al eens voor wat nieuwe energie en vonken. Dat was hier niet anders, toen we na 2 weken de grens met België opnieuw overstaken en ik mijn internetverbinding opnieuw aan zette. Niets zegt immers meer 'Welkom thuis' dan 526 Whatsapp-berichtjes over barbecueperikelen en relatie-anekdotes. Een half uur later was ik weer helemaal mee, en had ik meteen ook onze vredig slapende baby wakker gemaakt met mijn hysterisch gelach (oeps). Alleen al daarvoor: volgende zomer graag weer een internetpauze :)
Geen opmerkingen :
Een reactie posten