De 30 day yoga challenge van Yoga with Adriene: dit vond ik ervan

maandag 15 februari 2021

Als kind en tiener heb ik een handvol hobby's geprobeerd. Vaak creatieve, muzische dingen, omdat dat was waar mijn interesse lag. Maar teamsporten, zoals basket, volleybal of voetbal? Nul ervaring mee. Ik heb nooit de gedeelde euforie van een felbevochten overwinning mogen ondervinden, of hoe het is om met veel volk samen onder de douche te staan. 

Niet dat ik compleet onsportief was, trouwens. Ik bracht ook veel woensdag- en zaterdagnamiddagen door in de manege en op de balletschool, maar die episodes duurden nooit lang. Tot ik voor de eerste keer van een paardenrug donderde en een schrik pakte. Tot ik er genoeg van had om elk optreden op de achterste rij te moeten staan. 

Natuurlijk sportte ik op school wel, omdat het moest. Maar laat ons zeggen dat mijn innerlijke strever daar niet zo floreerde. Tranen bij trefbal, blauwe knieën bij toestelturnen en een gedeukt ego telkens er teams gevormd moesten worden? Check, check, check!

Ik ging studeren en later werken. Occasioneel was er nog wel eens een sportieve uitspatting hier en daar, vaak onder lichte dwang van mijn omgeving. Ik surfte mee op de golven van de hype die Zumba heette (die ene danser die altijd naar links ging, terwijl de rest van de klas gezwind naar rechts bewoog? 🙋). Ik zwom eindeloos baantjes, bomma-schoolslag-style  (en werd constant ingehaald door crawlers). Ik deed een paar dappere pogingen Start to Run (maar strandde altijd ergens rond les 10).

Yoga, baby!

Een heel lange intro, maar zo heb je de context mee: ik ben geen geboren sporter. Ik heb heel lang gedacht dat het niet voor mij was weggelegd. Na al die jaren ploeteren stond ik klaar om de eer aan mezelf te houden, en had ik vrede genomen met het vooruitzicht op een sportloos bestaan.

Maar toen brak 2014 aan en kwam yoga in mijn leven. En was me dat een revelatie van formaat! Ik was er over die periode van 7 jaar niet altijd even fanatiek mee bezig, maar alle nieuwe jobs, zwangerschappen, kinderen, slapeloze nachten en kopzorgen ten spijt: ik bleef terugkeren naar mijn mat, en ben daar nooit mee gestopt. Omdat het me rustig en lenig maakt. Omdat het me leert observeren. Omdat het een sport (of moet ik zeggen: levenswijze?) is die traagheid omarmt en ver weg blijft van competitie. Het was verre van evident, mijn zoektocht naar een manier van bewegen die écht past bij mij, maar aan de vooravond van mijn 35ste verjaardag kan ik met zekerheid zeggen: yoga is een blijver.

Het Youtube-kanaal van Yoga with Adriene is voor mij een relatief nieuwe aanvulling op de lessen die ik volg in de yogastudio. Eentje die ervoor zorgt dat ik ook in drukke weken toch voldoende stretch en beweeg. Elk jaar in januari organiseert de sympathieke Texaanse een '30 day yoga journey' (jaja: een reis, géén challenge. Anti-competitie, ik zei het toch?! 😊). Die van 2020 had als centrale thema 'home', profetischer kan bijna niet, aan de vooravond van een jaar waarop we met z'n allen massaal thuis zaten door dat C-virus. 

Ik ging af en toe kijken, deed hier en daar een les uit de reeks mee, en was pas eind april helemaal klaar. Het was mijn reddingsboei in thuiswerktijden, mijn rustpunt in de chaos van de eerste lockdown. 

De 30 day yoga journey, dag per dag


Dus toen er begin 2021 een nieuwe journey online kwam met ademhaling als focus, besloot ik om mee te doen. En iets serieuzer deze keer, gedreven door nieuwsgierigheid. Zou ik het volhouden? Zou ik er deugd van hebben, of het op den duur saai vinden? En welk effect zou het hebben op mijn lijf om elke dag te oefenen? Ik besloot de proef op de som te nemen. 30 dagen lang schreef ik mijn bevindingen neer. Een yogadagboek, als het ware.

  • Dag 1: na kinderbedtijd rol ik mijn mat uit in de badkamer (lekker warm daar, zo in putteke winter). Ik zie dat de eerste les 50 minuten duurt, en moet even slikken. Maar begin er dan toch maar gewoon aan.
  • Dag 2: Lap, ik heb nog pijn in mijn polsen van gisteren. Ik hoop dat dat nog weggaat en niet erger wordt.
  • Dag 3: We doen iets gek wat Adriene de “ocean breath” noemt en wat zou moeten klinken als het ruisen van de zee. "Is het normaal dat mijn adem eerder klinkt als een kruising tussen een varkentje en Darth Vader?", vraag ik me stilletjes af. 
  • Dag 4: In het dagelijks leven doe ik mijn best om NOOIT reacties te lezen op krantensites, maar voor de commentsectie van YWA maak ik heel graag een uitzondering. Ik word meegezogen in een vortex van peace & love en betrap mezelf erop dat ik hevig zit te knikken wanneer ik dit lees: "The thing about the breath not being a performance, but being for myself, was a very powerful reminder for me that I live my life for me and not as a performance for the judgement of others."
  • Dag 5: Ik heb een serieuze offday. Mijn ademhaling blijft de hele tijd oppervlakkig en mijn schouders voelen na aan werkdag achter de laptop aan alsof ze tot halverwege mijn oren komen.
  • Dag 6: Elke dag staat er één woord centraal en vandaag is dat 'listen'. Als in: luisteren naar de feedback die je lichaam je bij elke beweging geeft, in plaats van gewoon poses aan te nemen. Maar het enige wat ik hoor, is mijn heup die keihard ‘krak’ zeg wanneer ik al liggend afwisselend mijn rechter en dan mijn linkerbeen uitstrek. Help, is dit normaal??
  • Dag 7: 1,5 stuk overgebleven driekoningentaart opeten als dessert was geen goed idee: het is met buikspieroefeningen vandaag... Dat resulteert in kreten waar Braveheart of de Trump-aanhangers in het Capitool jaloers op kunnen zijn.
  • Dag 8: Adriene heeft het altijd over “naar beneden toe inademen” en heel vaak kan ik me daar niks bij voorstellen omdat mijn adem heel ‘hoog’ voelt, in- en uitademen ook maar heel kort duurt. Maar vandaag voelt het alsof ik kan blijven doorgaan met inademen. BLISS!
  • Dag 9: Weinig zin vandaag want het is zondagavond. Maar kom, we mogen een dekentje en een kussen meebrengen naar de les, dus zo erg zal het wel niet zijn, toch?
  • Dag 10: Random gedachte van de dag: "waarom zijn alle oefeningen waarbij de focus ligt op de linkerkant serieus afzien, terwijl het met rechts vaak een fluitje van een cent is?" Los daarvan is dit de eerste dag dat we werken op evenwicht en ik me even geen wiebelige babygiraf meer voel, hoera!
  • Dag 11: Vandaag is de eerste dag dat ik het lastig heb. Ik val bijna in slaap in de zetel om 21u, voel me wazig en heb daarna écht geen zin om mijn mat uit te rollen. “The hardest part is showing up”, zegt Adrienneke altijd, en het is echt zo, want de 20 minuten die volgen voelen aan als 2 ofzo?
  • Dag 12 gaat voorbij zonder dat er iets opmerkelijks gebeurt, en dan breekt dag 13 aan. Een dag waarop ik ’s avonds nog wat doorwerk, het ineens al later is dan ik dacht en ik recht van mijn bureau mijn bed in rol. Voor het eerst mis ik een les. Ik neem me voor om de les de ochtend erop in te halen, het is dan mijn vrije dag. Maar die nacht moet ik er een paar keer uit voor de kinderen, en kan ik nadat ik ze naar school heb gebracht enkel denken: “ik wil nog slapen”. Mijn innerlijke strever is niet blij, maar het is even niet anders...
  • Dag 14: Een metafoor die 100% past bij hoe ik me vandaag voel: de uitgewrongen schotelvod (zo’n stinkende, die al een paar dagen te lang op uw aanrecht ligt)
  • Dag 15: Blue Monday vandaag, statistisch gezien de dag dat de meeste mensen hun voornemens voor het nieuwe jaar al hebben opgegeven. Maar ik ben er nog steeds, op mijn mat in de badkamer, kijkend naar een Texaanse yogajuf en haar hond.
  • Dag 16: de titel vandaag is ‘discipline’ en ik zie al bootcamp-achtige toestanden voor mijn geestesoog…maar 75% van de tijd doen we niets anders dan zitten en in- en uitademen, steeds langer en langer. “SAA-HAAI!!!!”, denk ik de hele tijd, maar aan het einde van de 27 minuten ademsessie ben ik een beetje licht in mijn hoofd en superrustig. 
  • Dag 18: Weer zo'n avond dat ik moeilijk kan ontspannen, de gedachten buitelen in mijn hoofd over elkaar heen. “Give your thinking mind a break”, hoor ik Adrienne op de achtergrond zeggen terwijl ik één of andere rare twist doe. Maar hoe doe je dat precies, uw hoofd uitschakelen? Niet simpel, en ook met yoga lukt dat dus niet altijd. Morgen nieuwe dag, nieuwe kans.
  • Dag 19: Deze les doe ik voor de verandering eens ’s ochtends en ik kreun al een beetje als ik lees dat de titel van de dag ‘strength’ is. Ik ben ziekjes en heb echt geen zin in buikspieroefeningen en planken. Even overweeg ik om mijn laptop dicht te klappen, maar ik begin er toch aan. De les blijkt helemaal niet rond fitnessachtige oefeningen te draaien, oef! Op het einde is er een momentje voorzien om even helemaal stil te liggen. “Sterk zijn draait niet om alle vakjes op je to do lijst afvinken, maar om weten wanneer je de stilte moet opzoeken”, hoor ik op de achtergrond. Laat dat exact zijn wat ik vandaag even moest horen.
  • Dag 23: Zo’n avond waarop ik alleen maar zin heb om me op te krullen in de zetel onder een dekentje en me vol te proppen met chips. Wat ik ook doe 😏. Maar daarna rol ik alsnog mijn mat uit voor ik naar bed ga. “Nobody said it was easy”, zingt Chris Martin van Coldplay in "The Scientist", en dat geldt ook voor deze yoga journey.
  • Dag 26: De les van vandaag duurt maar een goed kwartier, maar is iets te yang voor mij. Ik kan niet goed mee met het tempo, en krijg mijn gedachten ook niet afgezet. Een mute-knop voor mijn hoofd, dat zou pas een gerief zijn!
  • Dag 27: Ik heb vandaag 3 uur gewandeld in de modder terwijl het non-stop regende en geraak daarna maar niet opgewarmd. Ik moet mezelf echt bij mijn nekvel pakken en richting mat slepen. Ik heb chance: het is een rustige les, met 5 minuten foetushouding op het einde, YES!
  • Dag 28: Mijn favoriete les in deze reeks. Ik voel me sterk en rustig. “Trust that you are exactly where you are meant to be”, hoor ik haar een paar keer zeggen. Ik ga het nog moeten beginnen geloven.
  • Dag 30: Laatste dag alweer, ik ben intussen 2 dagen 'achter' op schema. De laatste les is er net als vorig jaar eentje zonder vocale cues. Van vorig jaar herinner ik me dat ik dat zalig vond, maar nu blijf ik toch een beetje op mijn honger zitten. De tsjingeltsjangel-muziek die ze eronder gemonteerd heeft stoort me, maar als ik die mute is het weer té stil.  Komt het omdat dit toch al eenzame tijden zijn, en haar vertrouwde stem me avond na avond toch een beetje het gevoel gaf niet alleen te zijn? Geen idee, maar het voelt raar als afsluiter...Maar dan duw ik voor de laatste keer op refresh, en zie ik dat er 30.000 views zijn bijgekomen. 30.000 mensen over de hele wereld die samen met mij yoga hebben gedaan. Dat is een halve wei van Werchter, vol matjes en mensen in allerlei kleuren en vormen. Ik voel me op slag een pak minder alleen.



Hoe blik ik erop terug en vooral: ga ik dat blijven doen, mijn mat elke dag uitrollen?


Ik heb deze blog aangegrepen om eens na te denken over de weg die ik heb afgelegd. Als ik terugdenk aan de staat van mijn lichaam en geest in 2014 en dat vergelijk met nu, dan voel ik me sterk en trots. Trots op mijn lichaam, dat gezond is en elke dag sterker en leniger wordt. Trots op het feit dat bepaalde poses die ik dacht nooit te zullen kunnen nu ineens voorgeprogrammeerd lijken in mijn lichaam. Er is nog veel dat ik niet beheers, maar ook al ontzettend veel dat al helemaal of beter lukt, en daar ben ik dankbaar voor.

Maar over dat laatste kan ik kort zijn: nee, dat ben ik niet van plan. Ik heb het meestal graag gedaan. Het was iets dat structuur bracht in mijn dagen en maand, maar dat tegelijk ook bijdroeg aan het gevoel dat alle dagen tegenwoordig hetzelfde zijn. Wel was het een deugddoende reminder dat dit één van de dingen is die mijn energiepeil aanvullen, en het was fijn om me er zo intensief op toe te leggen. Maar om nu te zeggen dat dit begin van een dagelijkse practice gaat zijn? Nee, dat nu ook weer niet. Daarvoor heb ik teveel andere interesses, boeken die liggen te wachten om gelezen te worden, podcasts en series om beluisterd en bekeken te worden. 

3x per week, dat is voor mij een goed ritme. En ik duim dat dat binnenkort ook weer met een echte, fysieke les in mijn vertrouwde studio kan. Want de mini-massage, de thee en de fijne gesprekjes die samenhangen met zo'n les, die ben ik na bijna een jaar nog meer naar waarde gaan schatten…


>> Zelf eens online yoga proberen? Hier vind je het yoga-archief van Adriene & Benji op YouTube


Geen opmerkingen :

Een reactie posten

Made With Love By The Dutch Lady Designs