De vorige eigenaars van het huis vertelden ons destijds dat naast de buurt ook de buren bijzonder aangenaam waren. Buren van de sociale soort, die regelmatig bij elkaar langs gaan en ook soms samen dingen doen. Bon, fijne buren, da's altijd goed meegenomen, dachten wij. We zouden wel zien wat dat zou geven, eens we er effectief zouden wonen...
Tijdens de eerste weken en maanden in onze nieuwe stek hebben we er in ieder geval niet veel 'last' van gehad, van die buren. Tot er enkele weken na de jaarwisseling een uitnodiging voor een nieuwjaarsreceptie in de bus viel. Dat evenement zou doorgaan bij één van onze buren thuis, enkele huizen verder. Mensen die we tot dan toe nog niet ontmoet hadden. Het leek ons wel een goede gelegenheid om ons wat te integreren in onze buurt, dus we besloten om er naartoe te gaan. Zij het wel een beetje schoorvoetend. Zo'n hele avond socializen met onbekenden, dat is toch altijd een hele opdracht. Dus toen de wederhelft en ik de deur uit gingen, namen we ons voor om op die receptie even onze kop te laten zien en erna terug in onze zetel te kruipen.
Maar dat laatste draaide net even anders uit, want het werd een supergezellige avond. De drank vloeide rijkelijk, de gesprekken waren boeiend en grappig, en er waren huisgemaakte hapjes en zelfs een huiskamerconcert op de piano. Van ons voornemen om op tijd naar huis te gaan is uiteindelijk niet veel in huis gekomen, want we lagen pas om 4u in ons bed -zoals we later nog zouden ondervinden: één van de gemene delers bij alle activiteiten met de buren-. Maar, wat belangrijker is: het ijs was gebroken, onze integratie in onze nieuwe buurt was een feit.
Naast de jaarlijkse nieuwjaarsfestiviteiten & straatbarbecue en de occasionele kwisdeelnames organiseerden we deze maand een activiteit waar al lang op gebroed werd. Het leek ons wel leuk om met de buren het tv-programma "Komen Eten" na te spelen, verspreid over verschillende huizen. Met verschillende gangen en veel sfeer en gezelligheid, maar zonder polonaises, rondgesnuffel in elkaars kleerkast en punten op het einde van de avond.
Een koppel jonge en enthousiaste nieuwkomers nam het voortouw in de organisatie, en zo kwamen we op een zaterdagavond ergens in maart met 12 man samen voor de eerste editie "Speedeten".
De regels zijn vrij simpel: elk koppel kookt in z'n eigen huis en keuken 1 gang voor 2 andere koppels. Je weet op voorhand niet wie er komt eten, wel welke gang je moet maken. Per gang wordt er 1.5 uur de tijd voorzien, daarna verhuis je voor de volgende gang naar een ander huis. Om de verdeling van de groepen te bepalen moesten er kaartjes getrokken worden, en dat zag er zo uit:
De wederhelft en ik hadden geluk: wij kregen het voorgerecht toebedeeld. Hij toverde dit topgerechtje van Jeroen Meus uit z'n mouw, terwijl ik de boel een beetje opruimde en de tafel mooi dekte. Daarvoor mocht ik van mezelf een bosje verse bloemen in huis halen. Een luxe die we ons niet vaak permitteren, maar waar ik wel oprecht blij van kan worden. Het werden ranonkels, één van mijn favorieten.
Ook de rest van de avond was top. Bij de buren van nummer 37 werden we getrakteerd op een rondleiding door hun prachtig gerenoveerde huis én superlekkere Mexicaanse enchiladas. Onze sympathieke overburen op nummer 6 hadden zich er iets makkelijker vanaf gemaakt: zij schakelden hun tienerdochters in om chocolademoelleux te maken. Wederom top! Deze buren hadden voor mijn part ook de prijs voor de meest originele servetten mogen winnen:
Eindigen deden we in een café in de buurt, waar we overschakelden van wijn op bier en we naar goede gewoonte weer veel langer bleven plakken dan oorspronkelijk de bedoeling was. Toen we na enkele uren dan toch naar huis gingen, hadden we nog geld over. We gaven het aan de buurman van nummer 6, die beloofde om er de volgende dag voor iedereen koffiekoeken mee te gaan kopen. Wat hij ook effectief deed. Wakker worden met een kleine kater, om dan een plastic zakje met lekkers van de bakker aan de deurklink te vinden: DAT zijn de dingen waaraan je een goede buur van een verre vriend kan onderscheiden!
Geen opmerkingen :
Een reactie posten