Een moeder en haar dochter (jaar of 7) stappen op de trein die ik ook neem. Zowel zij als ik gaan naar huis, na een namiddagje soldenshoppen. Volgend gesprek ontspint zich:
Dochter: "Mama, mag ik mijn nieuwe balletschoenen al aandoen?"
Mama: "Ja hoor, doe maar"
Dochter haalt rode ballerina's met een gouden gesp tevoorschijn en kijkt tevreden.
-stilte-
Dochter: "Mama, wanneer denk je dat je weer beter bent?"
Mama: "Dat weet ik niet schat, dat is waarschijnlijk nog niet voor meteen"
-stilte-
Dochter: "Weet je mama, ik denk dat als ik in september terug naar school moet, je zeker beter gaat zijn"
Mama: "Ik denk dat we toch nog een beetje langer op onze tanden zullen moeten bijten. Je zal zeker nog een jaartje bij Griet en Karel moeten blijven, voor je weer bij mama kunt komen wonen"
-stilte-
Dochter: "Ik wou dat je al terug mijn mama was"
Mama: "Maar ik zal altijd je mama blijven! Ik ben er dan misschien niet altijd, maar ik denk zo vaak aan je, en ik hou zo vreselijk veel van je!"
Moeder en dochter beginnen allebei zachtjes te wenen. Ingetogen, met een paar tranen. De moeder slaat één arm om haar dochter heen, de dochter legt haar hoofd op haar moeders borst. Zo blijven ze stil zitten, tot we aankomen in het volgende station.
En ik, ik zit tegenover hen, en breek in stukjes.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten