Fragmenten uit een zomer (1)

donderdag 22 augustus 2019


De bloedhete, gewoon mooie en regenachtige dagen tijdens de zomer van 2019 zijn buitengewoon gunstig voor onze bakfiets-statistieken. Anderhalf jaar na aankoop laten we de teller flirten met de grens van 3000 kilometer. Op het jaagpad langs de Demer fietsen we 2 keer per dag van en naar de vakantie-opvang, waar een bende jonge, chaotische (maar gelukkig ook gediplomeerde en overenthousiaste) monitoren de 3- tot 12-jarigen in onze stad een hele zomer lang entertainen. Mijn lijf ziet dus af (want conditie, wat is dat?), maar ook mijn moederhart krijgt het flink te verduren.

Want C. is er op zich graag. De helft van de kindjes in haar groepje zitten ook bij haar in de klas. En om 16 uur ga ik een kind halen dat plakkerig is van een combinatie van zweet, zwart zand, verf en zonnecrème. Een kind dat ik het eerste kwartier absoluut niet mee naar huis krijg. Ha nee, eerst moeten er nog knutselwerkjes en kampen die ze gemaakt hebben getoond worden, of moet er nog in de rij worden gestaan bij één van de 2 schommels, die hopeloos populair zijn. Maar wat zich voor en na zo'n dag afspeelt, is al van in het begin van de vakantie moeilijk: ze snikt al bij het ontbijt dramatisch dat ze buikpijn heeft, huilt wanneer ik haar op de schoot van één van die jonge gasten drop en laat haar lip en hoofd hangen wanneer ze me ' s avonds vraagt of ze morgen weer moet gaan en ik bevestigend antwoord.

"Maar het was toch zo leuk vandaag?" vraag ik dan.

"Ja, maar morgen wil ik niet meer gaan" antwoordt ze dan beslist.

Na een ochtendshift met bijzonder luid protest -niet toevallig tijdens de eerste week nadat we zelf op vakantie gingen- denk ik de hele dag aan haar. Mijn zachtaardige kleuter van vier, die graag helpt en troost, maar zelf nog veel te verlegen is om aan anderen te vragen om haar te helpen. Om haar trui uit te trekken, haar drinkfles open te maken. En die zich daardoor nog liever kapot zweet of een hele dag geen druppel water drinkt.

"Is het wel verantwoord dat ik haar daar zo achter laat?" 

"Moeten we voor volgende zomer misschien niet op zoek naar een alternatief?" 

"Wat voor een moeder ben ik eigenlijk, dat ik haar naar de opvang laat gaan terwijl ik zelf gewoon thuis ben?"

Deze vragen en nog veel meer, de hele dag op repeat in mijn hoofd.

Klokslag vier uur duw ik met een klein hartje de poort van het terrein open. Ik word begroet met een halve knuffel (en dan nog alleen omdat ik er expliciet om vraag), en daar gaat ze weer, richting schommels.

Ik pols voorzichtig bij één van de monitoren hoe de dag verliep. Hij verzekert me dat de tranen al waren gedroogd van zodra ik uit het zicht was verdwenen. Zoals gewoonlijk.

"Ze is echt heel flink en doet goed mee met alles. Goed opgevoed, dat zie je zo" knipoogt de jongen schalks.

(Zalf voor mijn pijnlijke moederhart. Zouden ze dat ook leren, op die cursussen voor monitoren? :-))

Ik wil me net omdraaien wanneer ik mijn kleuter het volgende hoor roepen tegen een ander kindje:

"NEE, ni voorsteken! Ik stond hier eerst!"

Zorgen gemaakt om niks. Again.

(Nog een zomerfragmentje? Allez, omdat gij het zijt...)















Geen opmerkingen :

Een reactie posten

Made With Love By The Dutch Lady Designs