Aan het begin van de hele corona-saga stortte ik mijn hart hier nog eens uit. Dat ging helemaal vanzelf, in tegenstelling tot anders. Want ik ben zelf mijn strengste criticus, en dat is niet anders voor deze blog. Ideeën die ik heb in mijn hoofd, serveer ik al af voordat ik ze goed en wel heb uitgewerkt, en als er toch al eens iets dit scherm haalt, dan is dat pas na heel veel wikken, wegen en nalezen. Maar toen stroomden de woorden eruit, een ei dat ik even kwijt moest.
In de weken die volgden kreeg ik weer niets op papier. Het was niet alleen chaos in huis, maar ook in mijn hoofd en lijf. In normale omstandigheden beschouw ik mezelf als een vrij evenwichtig persoon, maar de afgelopen tijd voelde ik vanalles door elkaar.
Ik voelde me onrustig, door de grens tussen professioneel en privé die oploste in het niets, en dat het werk aan beide kanten van die grens nooit echt af leek.
Ik voelde me onzeker, door alle suggesties voor efficiënt thuiswerken, persoonlijke ontplooiing en het bezighouden van uw kroost die langs alle kanten op ons af kwamen.
Ik voelde me schuldig, voor al die keren dat ik me opsloot in de wc om heel even niets te hoeven doen, voor niemand (al weet iedereen die kinderen heeft wat voor een utopie dat is). Voor het feit dat ik gewoon bleef doorwerken, ook al lag mijn lief ziek in de zetel omringd door 2 kleuters. Voor de sms die ik stuurde naar een vriendin, waarin ik schreef 'dat ik vooral mezelf miste'.
Ik voelde me angstig, over het niet weten wanneer het allemaal achter de rug zou zijn, en of wij en iedereen die we graag zien hier wel ongeschonden uit zouden komen.
Als ik door de foto's op mijn telefoon scroll, zie ik een breuklijn. Tussen de winter en de lente, tussen de lente en de vroege zomer. Tussen pré-corona, met-de-voeten-middenin-corona en de staart van het peloton waar we nu in bengelen. Op de eerste foto's dragen mijn meisjes mutsen en kousenbroeken, terwijl ze in hun verkleumde handen een banaan geklemd houden. Op de achtergrond een afgesloten speeltuin. Op de laatste foto's blazen ze bellen met het buurmeisje, in hun uitgebreide bubbel. Niet te geloven dat juni alweer halfweg is.
En uiteraard was het niet alleen maar slecht. Het was ook schoon, intens en uniek, om zo lang zo dicht bij elkaar te mogen zijn. Om nooit te vergeten hoe het was, een paar van die foto's van de afgelopen weken op een rij.
Rechts: in pré-coronatijden zat ik vaak thuis te werken in mijn pluizige kamerjas, maar toen deden we natuurlijk nog geen videocalls met de hele wereld. Gelukkig hoeft mijn onderste helft er daarbij niet persé professioneel uit te zien.
Rechts: Langs de andere kant: geen speeltuinen open en uw eigen speelgoed op den duur kotsbeu zijn, het brengt een mens wel al eens op plaatsen waar ge nog nooit eerder hebt gefietst of uw koekske hebt opgegeten. Zoals op de bijna lege parking van het station.
Rechts: iets minder goed uitgedraaid knutselproject: de wc-rol-zeemeerminnen van Maison Slash, die ik uit miserie zelf maar afmaakte nadat mijn kinderen er na de volle 5 minuten al de brui aan gaven.
Links: corona-obsessie van de oudste: insecten verzamelen. Met een lichte voorkeur voor deze lieveheersbeestjes-van-den-Aldi (voor wie het interesseert: blijkbaar heet dat een roodwants)
Rechts: corona-obsessie van de jongste: oefenen om het wereldrecord zo-lang-mogelijk-aan-één-stuk-tutten te breken.
Links: af en toe overviel mij een vlaag van heimwee naar het pendelen, mijn collega's en het ongestoord kunnen werken. Maar ik kreeg er wel een thuiswerk-collega voor in de plaats die mij af en toe iets lekkers kwam brengen. Zoals zelfgemaakte churros met chocoladesaus.
Rechts: andere culinaire coronatraditie: fruitdiertjes als 10-uurtje. Die van papa konden over het algemeen op meer enthousiasme rekenen dan die van mama.
Rechts: Het gezicht van iemand die op zo'n avondwandeling VOOR DE EERSTE KEER IN HAAR LEVEN EEN BEVER HEEFT GESPOT, OMG!!!
Links: Ons favoriete Berenjacht-raam: plaatselijke ex-cafébazin die voor de gelegenheid haar hele collectie Troetelberen van de zolder haalde (denk ik, misschien liggen die standaard in haar living, zo goed ken ik haar nu ook weer niet)
Rechts: cadeautje van de natuur, recht uit de spoorwegberm
Links: er was de afgelopen weken weinig nodig om mij aan het janken te krijgen. Huilmomentje 1: een kaartje en een tekening maken voor 'het Meneertje' in het rusthuis aan de overkant, dat altijd zwaait naar iedereen die passeert. Een paar dagen later in het voorbij fietsen merken dat hij die post aan zijn raam heeft gekleefd <3
Rechts: Huilmomentje 2: een zelfgemaakt mondmasker in uw brievenbus vinden met deze tekst erop geborduurd <3<3 #dankuSharry #1986forever
Links: het af en toe helemaal gehad hebben, met dat fruit schillen, boterhammen smeren, stickers van de eettafel schrapen en voor de zoveelste keer hetzelfde blokje om wandelen. Net op zo'n moment toch maar even met de fiets naar het volgende dorp rijden. Beseffen dat het uitzicht daar eigenlijk helemaal zo slecht niet is, en uzelf afvragen waarom ge daar al zo vaak gepasseerd zijt zonder het echt te zien.
Rechts: Geen festivals deze zomer, dus dan plaçeren wij maar een danske op de parking van bovengenoemd rusthuis. We halen daarmee zelfs het regionale tv-nieuws
--------
Vlak na de paasvakantie noteer ik het volgende in mijn bullet journal:
"Niet geflipt vandaag, ondanks dat het blijkbaar nog 10 miljoen miljard jaren gaat duren voor de scholen weer open gaan."Ik had me al ingesteld op september, maar nu zijn ze geheel onverwacht toch terug open, die kleuterscholen. Die van ons al meer dan een week!
"Het is alsof iemand de dampkap eindelijk heeft afgezet", zo omschreven ze dat onlangs in mijn favoriete podcast, en echt, ik kan het daar niet harder mee eens zijn. Ik koester het gevoel, toch zeker nog 2 weken, tot de zomervakantie weer begint.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten