"Doe af en toe iets voor het eerst, iets wat je op het eerste zicht bang maakt". Het is een motto dat ik niet slaafs volg, maar dat me op één of andere manier wel intrigeert. Iets nieuw doen houd je alert, doorbreekt de sleur van het alledaagse een beetje, en kan je het gevoel geven dat je echt leeft. Ik probeer zulke momenten dan ook af en toe in te bouwen, en heb in mijn hoofd een heel lijstje klaar van dingen die ik graag nog een keer wil uitproberen.
Bloed geven is iets dat al een tijd op dat lijstje stond. Geen idee waarom het er nog nooit van gekomen was. Waarschijnlijk omdat ik me er nooit echt in heb verdiept. Tot ik onlangs ergens las dat de bloedtransfusiecentra in ons land altijd op zoek zijn naar donoren met B-bloed. En laat dat nu net mijn bloedgroep zijn! Afgelopen week had ik een dag verlof voor een bezoek aan de tandarts, en dus besloot ik eindelijk eens langs te gaan in de post van het Rode Kruis in Leuven. Enkele dingen die me bij dat eerste bezoek zijn opgevallen:
* Het personeel is er VRIENDELIJK! Geen norse dokters die -in de ogen van gewone stervelingen dan- onverstaanbare dokterstaal uitkramen, of verpleegsters op het randje van een burn-out. Wel mensen die oprecht blij zijn dat je de tijd en moeite neemt om even langs te komen.
* De prik en het bloed afnemen zelf doen absoluut geen pijn. Wegens eerdere flauwvalincidenten in het verleden, heb ik voor de zekerheid wel weggekeken van de naald :-)
* Bijzonder tijdrovend is het allemaal niet: op minder dan een uur stond ik alweer buiten.
* Na afloop kreeg ik een cola en een koekje. Gratis eten en drinken, dan kan je bij mij al niet veel meer mis doen!
* Ook bijzonder: het Rode Kruis werkt met een bonnensysteem, waarmee je een cadeautje mag uitkiezen uit hun vitrinekast. Je kan dat meteen doen, of de bonnen opsparen voor de volgende keer. In mijn hoofd was ik weer even een kind op de kermis, haha!
* Nog een cadeau dat je krijgt: het gevoel dat je met weinig moeite iets goed hebt gedaan voor iemand anders (zegt mijn innerlijke hippie...)
Kortom, ze gaan me daar nog zien, bij het Rode Kruis in Leuven. In één moeite door heb ik me trouwens ook geregistreerd als stamceldonor, na het zien van deze reportage. Dat zou eigenlijk ook iedereen moeten doen, als je er dan toch bent...
Geen opmerkingen :
Een reactie posten