Naar mijn gevoel nog niet eens zo heel lang geleden (al denkt de kalender daar duidelijk anders over...) was ik een puber van een jaar of 14. Zo'n typische, die doet alsof ze een vrouw van de wereld is, maar die tegelijk onzeker is over ALLES. Een puber die al halsoverkop verliefd werd na een mysterieuze glimlach. Een puber die ruzie maakte met vriendinnen en haar gezinsleden de gordijnen injoeg. Een puber die niet verder vooruit dacht dan de volgende fuif die er zat aan te komen. Een puber die van elk gebroken hart een drama maakte, om er vervolgens versteld van te staan hoe snel liefdesverdriet overgaat.
Wel, over al die bovenstaande perikelen schreef de 14-jarige versie van mezelf trouw in haar dagboek. Het was een ritueel dat me hielp om bepaalde dingen in perspectief te zien, om hoofd en hart leeg te maken. Maar een paar jaar en ontelbare schriften en boekjes later ben ik er uiteindelijk toch mee opgehouden. Waarom weet ik niet zo goed. Misschien omdat ik eindelijk een goed lief had gevonden? Misschien omdat het studentenleven en de jaren als leidster op de scouts me teveel in beslag namen? Of - stel je voor!- misschien was ik wel gewoon volwassen aan het worden?
Ik ben niet iemand met uitgesproken grote talenten. Of ik heb die talenten nog niet ontdekt, dat kan ook. Ik ben geen knutselkoningin, was nooit een uitblinker in sport, en ik ben niet geworden wat ik als klein meisje in de vriendenboekjes schreef (bioloog in de Zoo van Antwerpen, voor wie het echt wilt weten)
Toch denk ik dat er één ding is dat ik wel goed kan: het goede zien in mensen, en het mooie in de dingen die mijn pad kruisen. Of dat echt onder de noemer 'talent' in te delen valt weet ik niet. Misschien is het meer een manier van leven. Maar dan wel eentje die me in staat stelt om het beste te maken van iedere dag.
Over die dagelijkse schoonheid, groot en klein, wil ik schrijven op deze blog. Want schoonheid is overal te vinden, voor wie goed genoeg zoekt tenminste...
Geen opmerkingen :
Een reactie posten