Eenzaam is voortaan een stap bij jou vandaan - Bram Vermeulen, 10 jaar dood

 

Bram Vermeulen (1946 - 2004), portret door Alex Vanhee

Laat dit nooit overgaan

De rust in je gezicht
Je snelle felle zwarte ogen dicht
In halve slaap noem je mijn naam
Laat dit nooit overgaan

Laat dit nooit overgaan
Zoals je naast me ligt
Je glimlach zacht en met ogen dicht
Ik voel je adem langs mij gaan
Laat dit nooit overgaan

Zo lang gedacht dat het alleen kon
Zo bang geweest dat het bestond
Nu mag je nooit meer gaan
Eenzaam is voortaan een stap bij jou vandaan

Ach, liefde, ach, lieve
Dit is zo goed dat het pijn doet

Laat dit nooit overgaan
De gladheid van je huid
Je geeuwt en rekt je lijf languit
Ik wil hier nooit meer vandaan
Laat dit nooit overgaan

Zo lang gedacht dat het niet waar was
Zo bang geweest, nu weet ik pas
Nu mag je nooit meer gaan
Eenzaam is voortaan een stap van jou vandaan

Ach, liefde, ach, lieve
Dit is zo goed dat het pijn doet

Laat dit nooit overgaan
Ik ruik je zwarte haar
Mijn hand ligt rustig daar
Waar je lichaam dicht tegen het mijne ligt
Dit is het eind van het bestaan
Laat dit nooit overgaan

---

We schrijven eind augustus 2004. Het einde van een zomer waarin ik vakantiewerk deed in een tearoom in de buurt. Om te sparen voor die wereldreis, die ik ooit nog eens wilde maken. En ook om een zakcent bij te verdienen voor tijdens mijn eerste jaar aan de universiteit. Dat deed ik al 2 jaar lang, ook op zondag. Ik voorzag bomma's en toeristen met een grote glimlach van wafels, pannenkoeken en literkannen koffie. 

Toch was ik niet meteen een goeie garçon. Het servies en de glazen sneuvelden als frontsoldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog, wanneer ik aan het werk was. En je kon er donder op zeggen dat ik elke werkdag ook minstens één klant per ongeluk teveel geld teruggaf. Geld dat van mijn baas was, die daar vanzelfsprekend niet mee kon lachen.

Om maar te zeggen: een carrière in de horeca bleek ik van mijn lijstje met potentiële jobs te kunnen schrappen. En dus was ik opgelucht toen ik dat hoofdstuk in mijn leven in schoonheid kon afsluiten. Onder het mom van "ik ga het tijdens het weekend veel te druk hebben met studeren om nog te komen werken", wuifde ik mijn sympathieke baas en collega's vaarwel. No more Brusselse wafels for me!

Maar we dwalen af, beste lezers. Tijdens de zomer van 2004 was ik ook behoorlijk weg van bovenstaande tekst, die ik ergens op internet had gevonden. Een gedicht, dacht ik. Je moet weten: in die periode was ik nogal weg van poëzie. Ik had zelfs een speciaal schriftje, waar ik de mooiste exemplaren in opschreef. Zo ook deze tekst.

Een tijd later kwam ik erachter dat het geen gedicht was, maar wel een liedjestekst. Van ene Bram Vermeulen. Een Nederlander, naar het schijnt. Die net een week eerder onverwacht was overleden, volgens de internetkranten. Ik dus richting platenzaak, waar zijn best-of CD ineens weer vooraan in de rekken lag (want zo zijn ze wel, die platenzaak-uitbaters!)

Ik heb Meneer Vermeulen nooit bij leven en welzijn gekend, laat staan ontmoet, geïnterviewd of live aan het werk gezien. Maar zijn CD'tje, dat heb ik de afgelopen 10 jaar grijs gedraaid. Zijn nummers kunnen me muzikaal gezien niet allemaal bekoren, maar de teksten, die zijn stuk voor stuk prachtig. Het zijn kleine verhaaltjes over het leven, zoals niemand anders ze zou kunnen formuleren. Boenk erop! Luister naar mijn 2 favorieten, en oordeel zelf:

 

 

En voor wie nog meer wil luisteren, maakte de muziekredactie van De Standaard voor de 10de verjaardag van de dood van Bram Vermeulen nog een mooie compilatie.

Bram, het ga je goed hierboven. Bedankt om een kleine steen te verleggen in mijn muzikale rivier!

En jullie? Welke muzikale helden (dood of levend) hebben jullie beïnvloed, en waarom?