Het is weer druk in Leuven

vrijdag 30 september 2016

Afgelopen maandag, op de eerste dag van het nieuwe academiejaar, slenterde ik met vriendin J. door de straten van onze voormalige studentenstad. Allebei een vrije dag, samen even ontsnappen aan ons leven als verantwoordelijke volwassene (of wat daarvoor moet doorgaan).

Om de paar passen struikelden we over groepjes zenuwachtige eerstejaarsstudenten, op rondleiding langs de verschillende campussen. Ze waren met veel, en ze zagen er goed uit. Sommigen hadden voor de gelegenheid hun beste kleren aangetrokken, en waren al volop met een charme-offensief begonnen om nieuwe vrienden te maken. Anderen liepen er nog wat verloren bij, moesten duidelijk nog wennen aan het feit dat ze op het punt stonden om een nieuw hoofdstuk in hun leven te gaan schrijven.

"Zou iemand het merken, als we ons aansluiten bij zo'n groepje en doen alsof we studenten zijn?", zeiden we tegen elkaar. Het idee deed ons even hardop lachen, maar we deden het toch maar niet, en vervolgden onze weg richting winkelstraat.

Nochtans zou het me niet zo heel veel inlevingsvermogen hebben gekost. Even de ogen sluiten, en het is weer september 2004, de periode dat ik zelf naar Leuven kwam om communicatiewetenschappen te studeren. Niet goed wetende wat ik moest verwachten, maar wel ontzettend blij dat ik na de middelbare school eindelijk mijn vleugels kon uitslaan.

Tussen afgelopen maandag en de dag waarop ik zelf als eerstejaarsstudent zo'n typische rondleiding volgde, zijn er meer dan tien jaar voorbij gegaan. Zoveel dingen zijn veranderd, maar bepaalde factoren zijn ook constant gebleven. En als ik terugdenk aan die ontzettend interessante, heftige en vermoeiende periode, zijn het niet de grootse levenslessen die me te binnen schieten. Het zijn vooral de kleine fait divers die zich in mijn geheugen hebben genesteld. Voor altijd opgeslagen in mijn hoofd, want foto's uit mijn studentenjaren, die zijn er amper. Jammer, maar misschien ook wel: gelukkig :)



Ik herinner me nog goed...

- Wat voor een fijne kamer ik had, en hoe graag ik er was

(Voor de inrichting plunderde ik de Ikea, waar de roze meubels blijkbaar in de afslag waren. Mijn voorliefde voor de kleur is intussen wat bekoeld, maar het maakte dat het wel echt mijn plekje werd)

 - Dat er desondanks toch ook wel veel spinnen in de douche in de kelder zaten

- Hoe de kotmadam altijd op vrijdag een toer door het huis kwam doen, en iedereen dan "schatteke" of "lieveke" noemde (ik zat in een gebouw met alleen maar meisjes, en dat wou ze zo houden omdat ze dacht dat die braver waren dan jongens)

- Dat ik de kinderen van de buren ontelbaar veel keren vervloekt heb, als ik ze 's morgens vroeg weer eens "mooi, het leven is mooi" hoorde zingen door de muren heen

- Hoeveel tijd ik heb verspeeld aan het kijken naar Desperate Housewives, soms wel 5 afleveringen na elkaar

- Hoe gezellig het was om af te spreken bij één iemand thuis om met een hoop naar Temptation Island te kijken (dat is het nog steeds, om eerlijk te zijn)

- Dat ik er eens in geslaagd ben om een kookpot met patatten in kokend water zwart te laten aanblakeren

- Dat het uiteindelijk nog wel goed kwam met dat koken. Maar dat ik toch ook wel heel vaak pasta-uit-een-pak-van-Miracoli heb gegeten, en fetakaas, rechtstreeks uit de bokaal

- De keer dat ik tot de vaststelling kwam dat je met 20 euro echt maar heel weinig boodschappen kunt doen

- Dat mijn lievelings-indrink-drankje de allergoedkoopste, mierzoete wijn van bij de Aldi was

- Dat een kebab nooit beter smaakt dan om 4u 's ochtends 

- Dat spaghetti op het menu bij de Alma aanleiding gaf tot vreugdedansjes, en stoofvlees een reden was om te maken dat ik wegkwam




























- Dat ik op den duur een meester was in het herkennen van de beiaarddeuntjes die uit de toren van de Universiteitsbibliotheek kwamen

- Hoe ik bij het minste straaltje zon het terras op kroop of in het park ging hangen

- Dat het pas echt officieel zomer was na een ijsje bij 't Galetje en een pint op de Oude Markt

- Hoe ik op warme dagen soms door de Muntstraat liep en me inbeeldde dat ik op vakantie was

- Hoe leuk het was om voor bepaalde mensen in de aula een bijnaam te verzinnen

- Hoe moeilijk het was om me te concentreren, al die keren dat ik in diezelfde aula zat met amper een uur of 3 slaap achter de kiezen

- Hoe ingewikkeld het was om in de bibliotheek of de PC-klassen te printen of kopie's te nemen. En dat de frequente bezoekjes aan de Alpha Copy, waar je van de baas na het afrekenen altijd een snoepje mocht kiezen, daarom perfect te verantwoorden waren.

- Hoe ik ondanks 25.456 keer nalezen NOG STEEDS schrijf/typfouten terugvond in mijn thesis toen ik die had laten afdrukken, een paar uur voor het verstrijken van de deadline

- Dat we lachten met die ene rare prof die zijn volledige PC demonteerde en meebracht naar de les in 2 plastieken zakken (laptops bestonden nochtans al, in die dagen)

- Koortsachtig herhalen en papier doorbladeren tot vlak voor de start van een examen

- Hoe zenuwachtig ik was toen ik de enveloppe opende met daarin mijn punten na de eerste examenreeks. En hoe opgelucht ik was dat de schade beperkt bleek te zijn (ik kwam ervan af met een buis voor statistiek)

- Zweetdruppels die van het plafond vielen in de Albatros. De belachelijk steile trap in de Lido. Mensenmassa's in de Seven Oaks waarin het moeilijk ademhalen was voor de minder grote medemens.

- Hoe studentenverenigingen dweepten met zogenaamde 'foute' muziek, en dus volop Nederlandstalige fuiven of optredens met Get Ready, Paul Severs of Milk Inc. organiseerden. En hoe ik dat altijd zwaar de max vond, fout of niet.

- Hoe gechoqueerd de mensen waren als we perongelukexpres het verkeerde polsbandje kozen op de "Nacht van de Jacht" (groen voor singles, rood voor mensen met een lief. Ideaal om de marktwaarde nog eens te testen ;) )

- Dat we principieel pas op een fuif wilden vertrekken als de DJ "Zeil je voor het eerst" had gedraaid

- Hoe zorgeloos we waren. Hoe vrij we waren. Hoe jong we waren (*)

(*) Maar we moeten dat natuurlijk ook niet te hard romantiseren. Want het leven als (kot)student was niet altijd a walk in the park. De verantwoordelijkheid, examenstress en het feit dat ik me soms behoorlijk alleen voelde: het ging mijn 18-jarige zelf niet in de koude kleren zitten. Toch zijn het toch vooral de positieve ervaringen die zijn blijven hangen, als ik er nu op terugkijk. Dat ik van mijn ouders de kans heb gekregen om zoveel bij te leren, over de wereld, anderen en mezelf: het is iets waar ik ze niet genoeg voor kan bedanken.)

Aan iedereen die er nog wel middenin zit: maak er een knaller van een academiejaar van. Zo eentje met veel lachbuien en spontane feestjes, met weinig kopzorgen en hopelijk geen herexamens.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten

Made With Love By The Dutch Lady Designs