Holiday oh holiday: een decennium aan (zomer)vakanties in beeld

Wanneer deze post online komt, ben ik met mijn crew de Belgische kust onveilig aan het maken. Even uitwaaien, verstand op nul. Met de tenen in het zand, een kindje dat ontzettend graag zou kunnen stappen aan de ene en een boel schelpjes in de andere hand. Nooit gedacht dat ik het ooit van mijn leven zou zeggen over een vakantie aan zee, maar ik heb er zoveel zin in, echt!

Er was nochtans een tijd, nog niet eens zo heel lang geleden, dat ik mijn neus ophaalde voor de zee. Te dichtbij, te voorspelbaar, te gewoontjes. En altijd regen, dat ook. Maar kijk, een mens verandert, en ik geef de zee bij deze graag een kans om een betere tweede indruk te maken. Dat het deze week nog volop zomert, kan alleen maar helpen.

Waar ik dan wel zoal op vakantie ging, tussen mijn 20ste en mijn 30ste? We hadden er thuis onlangs nog een discussie over, omdat we niet meer precies wisten welk jaartal met welke bestemming verbonden was. En wat doet een mens dan om zijn gelijk te halen? Juist, de harde schijf met foto's ondersteboven keren. Daarom, speciaal voor jullie: tien vakantiefoto's genomen tussen 2006 en 2015. (Die hopelijk helpen om het zomergevoel nog wat langer vast te houden, want nog een paar dagen en het is alweer september, oh boy...)

September 2006. Op een verlaten strand nabij Faro, Portugal. Een poging doen om overeind te blijven te midden van de hoogste golven die ik ooit heb gezien. Als ik terugdenk aan de rondreis met de auto die we toen maakten, zie ik dit beeld voor me.

Een jaar later moest en zou ik eindelijk naar India gaan. Een land dat me al sinds mijn kindertijd intrigeerde, met dank aan de film "A little princess" en het Indische vriendinnetje van Mowgli in "Jungle Book". Inspiratie voor tal van verkleedpartijen, waarbij ik me in een oud laken wikkelde en met rode alcoholstift een bolletje op mijn voorhoofd tekende. Tot groot ongenoegen van ons moeder. Die overigens ook niet zo opgezet was toen ik me inschreef voor een groepsreis met Joker, betaald met het zuurverdiende geld dat ik die zomer als jobstudent had verdiend. De reis zelf (21 dagen door het noorden van India) was elke euro waard. Op deze foto een deel van onze fantastische groep. Drie van deze zweetkopjes (sorry T., E. en K!) zie ik nog regelmatig.

Het volgend beeld is iets minder exotisch. Zomer 2008, ergens op een camping in de omgeving van Carcassonne, Frankrijk. Koken in een fleece-trui onder de luifel van de tent terwijl het buiten regent: ook dat is kamperen.

Fast forward naar september 2009: mijn reisgezelschap op de nachttrein van Koh Samui richting Bangkok. Onze rondreis door een stukje van Thailand zat er op dat moment bijna op, en naast foto's van stranden, tempels en lekker eten ook veel openbaar vervoer in de archieven.

De volgende is een vakantietafereel met bloemen vanop het marktplein van Lucca, Italië. Op één van onze eerste dagen op rondreis Toscane. Mijn haar nog felblond, mijn man in scoutshoodie, een selfie avant-la-lettre met een digitaal fototoestel. Valt het op dat dit 2010 is?

2011 was het jaar waarin we ons huis kochten en ik van werk veranderde. Tijdens de zomer gingen we dus niet op reis. Dat werd gecompenseerd met een citytrip naar Barcelona in oktober. En met een totaal onverwacht huwelijksaanzoek in Park Güell. Op de foto had ik mijn ring tien minuten aan en hij was al stuk. Je hebt twee linkerhanden of je hebt ze niet :)

Nog eens met de tent op trot in juni 2012. Ik had op voorhand nog nooit van de Dordognestreek 

gehoord, maar was heel aangenaam verrast door de charmante stadjes en de talrijke prehistorische grotten. En omdat een mens niet elke dag kan kajakken, zaten we er ook wel eens gewoon aan onze tent van de zonsondergang te genieten.

(Weeral handen, ik weet het. Regi zou trots zijn…)

Geen low-budget / we-zien-wel-waar-we-verzeilen-reis voor ons in 2013. We hadden namelijk het perfecte excuus om nog eens een schandalig verre reis te maken: ons huwelijk. Meteen na ons feest vertrokken we voor een rondje Java-Bali-Gili Islands. Op die laatste plaats maakte ik bovenstaande foto (die normaal op een bedankkaartje zou prijken dat er nooit gekomen is, ahum…). Misschien wel de mooiste reis uit het rijtje. Als ik me slecht voel of gestresseerd ben denk ik er nog vaak aan terug, en dat helpt, echt.

Over Amerika schreef ik hier en hier al eens. Dat was een reis die nog op onze bucketlist stond, en die we graag nog kinderloos wilden maken. Niet helemaal gelukt trouwens: op deze foto aan de Gran Canyon zat er een Colette ter grootte van een rijstkorrel in m’n buik. 5 weken zwanger was ik, dolgelukkig en vooral heerlijk onwetend over alles wat er nog zou volgen.

We spoelen door naar minder dan een jaar later, maar het zou even goed een ander leven kunnen zijn. De eerste vakantie met drie, in Frankrijk. Ikzelf nog vaak een wrak door slaapgebrek en onzekerheid. Maar mijn lief en dochter, dat waren toen al twee handen op één buik. Sommige dingen veranderen niet, gelukkig maar…

Tot daar deze duik in de archieven. En dan nu: snel richting kust, om nog volop van de laatste zonnestralen en vakantiedagen te genieten. Hopelijk is de batterij van de camera opgeladen ;)

Dagen zonder Wi-Fi

Onlangs schreef ik hier nog een uitgebreide lofrede over het internet. Maak u vooral geen zorgen: het is nog altijd dikke liefde tussen ons. Maar ook in de meest passionele verhoudingen komen er al eens momenten dat de sleur onvermijdelijk om de hoek komt loeren. Zo gaat dat dan, helaas.

In dit geval wil dat zeggen dat ik er af en toe compleet m'n buik van vol heb, van constant online en bereikbaar zijn. Van de nieuwsstroom die maar doormaalt en doormaalt, en dat 24 uur lang. Van sociale media waar de grootste onzin verkocht wordt, onder het mom van "iedereen heeft recht op een eigen mening". Ja, zelfs van mijn geliefde Whatsapp, dat me nochtans het gevoel geeft dat ik mijn vrienden en familie altijd binnen handbereik heb.

En dan te weten dat ik altijd nogal sceptisch was tegenover smartphones. Het heeft lang geduurd voor ik overstag ging, omdat ik vond dat ik genoeg had aan een toestel waarmee ik enkel kon bellen en smsen. En ook omdat ik niet wist of ik er wel toe wilde behoren, tot die groep van mensen die op café meer aandacht hebben voor hun telefoon dan voor hun tafelgenoten. Die elke maaltijd of optreden tot een eindeloze fotoshoot herleiden.

Maar kijk, intussen ben ik geen haar beter. Ik merk dat ik mezelf echt moet intomen. Anders ben ik constant met mijn GSM bezig. Dat begint al 's ochtends vroeg aan de ontbijttafel, het moment waarop ik al een eerste keer door mijn Instagramfeed ga om te checken wat ik allemaal gemist heb. Al wandelend naar de trein en van het station naar kantoor hou ik Whatsapp in de gaten om te kijken welke avonturen de baby's en huisdieren van mijn vriendinnen die dag allemaal beleven, terwijl er tegelijk ook nieuwsupdates en mailtjes binnenkomen. Ook de rest van de werkdag spendeer ik nog heel wat uren voor mijn computerscherm, met als resultaat dat ik tegenwoordig vaak met hoofdpijn thuis kom. Overprikkeld door alle keuzemogelijkheden die het internet biedt. Geïrriteerd door de never ending goednieuwsshow op Facebook. Lichtjes ontevreden over mijn eigen leven, met dank aan de plaatjes van smetteloze kinderkamertjes en perfecte outfits op Instagram. En met een energiepeil dat even laag is als het batterijniveau van die vervloekte smartphone.

Tijd om maatregelen te nemen, dacht ik in de aanloop naar onze vakantie. Ik verwittigde het thuisfront van mijn voornemen om mijn telefoon zoveel mogelijk te negeren en zo weinig mogelijk kostbare vakantietijd te verspillen aan doelloos surfen, en ik dacht: "ik zie wel waar het schip strandt." De omstandigheden dwongen me echter om cold turkey te gaan, want het huisje dat we huurden bleek helemaal geen wi-fi te hebben.

Na twee volledig internetvrije weken kwam ik tot de volgende inzichten:

- De batterij van de smartphone in kwestie ging 7 (!!!) volledige dagen wanneer ik 'm alleen gebruikte om het uur te checken, voor korte telefoontjes of om af en toe een foto te nemen. Wat een zaligheid om niet te moeten denken aan opladen!

- Op 2 weken tijd kreeg ik 3 smsjes, waarvan 2 werkgerelateerd. Waaruit je 2 dingen zou kunnen afleiden: 1) sms is compleet op z'n retour, of 2) ik werd helemaal niet zo hard gemist als ik op voorhand had gedacht :)

- In plaats van de gebruikelijke nieuwsalert was het één van die werkgerelateerde smsjes die me op de hoogte bracht van de meer dan 80 doden op de nationale feestdag in Nice. Nieuws dat insloeg als een bom, en dat ons toch een paar uur aan ons klein TV'tje gekluisterd hield. Goed voor ons Frans, dat sowieso. En zo bleven we toch op de hoogte zonder verachtelijke commentaren en gruwelijke foto's op nieuwssites te moeten filteren.

- Het deed deugd om eens gewoon ongeremd foto's te maken zonder daarna twintig minuten te moeten twijfelen of de foto in kwestie wel mooi genoeg is om op Instagram te posten.

- Je kan enorm veel doen op een avond of tijdens dutjestijd zonder dat er daarbij persé gescrold en geswipet moet worden. Je laten meeslepen door een boek bijvoorbeeld. De was ophangen. Knuffelen met de buurtpoes. Thee zetten en uit het raam kijken. Luisteren naar het gelach en gepraat van buren die zich niets lijken aan te trekken van terreur en geweld, maar die liever gewoon het leven en de zomer vieren. Of mijn favoriet: babbelen met de liefste man van de wereld.

- Of ik heb moeten afkicken, hoor ik u denken? Dat viel al bij al nog mee. De eerste paar dagen graaide ik vaak nog op automatische piloot in mijn handtas. Maar daarna vond ik het vooral fijn om nooit te moeten denken: "oh nee, heb ik mijn GSM wel bij? Ik heb hem toch nergens laten liggen he?" *lichte paniekaanval*

Conclusie: de smartphonepauze kwam er precies op het goede moment. Het heeft me geholpen om ten volle te genieten van man en kind, met een leeg hoofd en zonder me opgejaagd te voelen door de meer-beter-sneller tendens op het internet. Ik heb beseft dat ik niet zo verslaafd ben als ik zelf dacht. Dat ik eigenlijk al best goed bezig ben, door mijn telefoon consequent uit de slaapkamer te bannen en mijn internet niet constant op te laten staan. Maar er zijn zeker nog werkpuntjes. Na een bepaald uur stoppen met checken of er nog nieuwtjes zijn bijvoorbeeld, of effectief eens rondkijken op mijn traject thuis-station-werk. Want dat kan naast rust in het hoofd al eens een Instagramwaardige foto opleveren, zo blijkt...

In de meeste relaties zorgt een periode van een klein beetje afstand en bezinning al eens voor wat nieuwe energie en vonken. Dat was hier niet anders, toen we na 2 weken de grens met België opnieuw overstaken en ik mijn internetverbinding opnieuw aan zette. Niets zegt immers meer 'Welkom thuis' dan 526 Whatsapp-berichtjes over barbecueperikelen en relatie-anekdotes. Een half uur later was ik weer helemaal mee, en had ik meteen ook onze vredig slapende baby wakker gemaakt met mijn hysterisch gelach (oeps). Alleen al daarvoor: volgende zomer graag weer een internetpauze :)

Over kastelen, fietskilometers en een wilde rivier: waarom de Loirestreek bezoeken een goed idee is

"Niet te ver rijden, en ergens in Frankrijk". Dat waren onze twee enige vereisten toen we tijdens de koude wintermaanden aan het brainstormen waren over onze bestemming voor de komende zomervakantie.

Ergens in Frankrijk, omdat Frankrijk voor ons allebei gelijk staat aan zomer. Mijn man bracht er tijdens zijn jeugd elke grote vakantie ettelijke weken door, maar is er nog altijd niet op uitgekeken (volgens mij zit de wijn- en eetcultuur daar zeker voor iets tussen, maar dat heeft u niet van mij...). Ook samen hebben we al verschillende Franse regio's bezocht. Reizen waar we nooit teleurgesteld van teruggekeerd zijn.

Niet te ver rijden, dat criterium was misschien nog wel het belangrijkst. We konden ons het autodrama van de voorbije zomer nog levendig voor de geest halen. Denk: 1000 km rijden richting Provence, lange files op de Route du Soleil, een krijsende baby van nog geen 3 maanden oud op de achterbank (what the hell were we thinking?), tien miljoen borstvoedingsstops en twee totaal uitgeputte ouders. En dat drie dagen lang. Als er toekomstige mama's of papa's zijn die dit lezen, laat jullie niks wijsmaken: niet alle kleine baby's slapen altijd en overal. Als jullie om welke reden dan ook denken dat een meerdaagse roadtrip met de auto een goed idee is: kom achteraf niet klagen dat ik jullie niet heb gewaarschuwd.

Uiteindelijk viel ons oog op de Loirestreek. Het gebied dat de Fransen heel poëtisch "de tuin van Frankrijk" noemen is bezaaid met kastelen, én heeft de laatste wilde rivier van Europa door haar grondgebied lopen (nog altijd geen idee wat dat precies is trouwens, een wilde rivier. Maar wel heel cool om luid te roepen, elke keer als je een brug over rijdt, en dat is wat telt, toch?). Een streek met veel troeven op nog geen 600 km van onze voordeur dus.

We lieten ons geen tweede keer vangen, en tilden onze dochter bij vertrek om 3u 's nachts uit haar bed, zodat we relatief zeker wisten dat er nog wat geslapen ging worden in de auto. Dat maakte dat we na 2 uitgebreide pauzes al rond 15u ter plaatse waren in ons huisje vlakbij Tours. So far, so good.

In de pre-kindertijd waren wij op vakantie heel vaak een ganse dag op trot om te wandelen, langs pittoreske routes te rijden met de auto en dorpjes en stadjes te bezoeken. Met een klein kind is zoiets verleden tijd. Of toch alleszins met ons klein kind. Vorig jaar had ik het feit dat we niet meer zomaar konden gaan en staan waar en wanneer we dat wilden nog niet helemaal aanvaard, geloof ik. Misschien, heel misschien, was ik voor mei vorig jaar zelfs wel zo iemand die beweerde dat een baby zich aan het ritme van zijn ouders moet aanpassen, en niet andersom. Zo naïef, ik weet het!

Maar laat ons zeggen dat dat 'rouwproces' deze zomer al min of meer afgerond was. Ik kan zelfs met de hand op het hart zeggen dat ik met volle teugen genoten heb van de 2 kastelen die we wel hebben gezien of bezocht, eerder dan te treuren over de 5.245 anderen waar we door omstandigheden niet geraakt zijn. Content zijn met wat je hebt, heet dat dan, zeker?

Het kasteel van Chenonceau (op bovenstaande foto) was een cadeautje van een koning aan zijn minnares. Maar toen de arme man stierf, moest ze het teruggeven aan zijn wettelijke echtgenote. Als troostprijs kreeg de minnares gelukkig een ander nederig stulpje: het kasteel van Chambord.

(Spijtig dat ze nu niet meer leven, Hendrik III, Catharina de Medici en Diana van Poitiers. Zou een mooie verhaallijn voor "The sky is the limit" geweest zijn. Maar wel de moeite dus, die kastelen)

De Loirevallei bestrijkt een vrij uitgebreid gebied, en de stadjes die er zijn, liggen niet vlakbij elkaar. Opnieuw moeten selecteren dus. Tours heeft een gezellig oud stadsplein en een toffe winkelstraat. Azay-le-Rideau deed me denken aan Durbuy: toeristen, toeristenwinkeltjes en heel veel kasseien. In Langeais plunderden we de kramen van de plaatselijke groenten- en kaasboeren tijdens de zondagse markt. En in Blois - mijn persoonlijke favoriet - kon dochterlief m'n rug op. Letterlijk, dan.

Een paar jaar geleden sleurde ik mijn man mee om één of andere tuin te bezoeken in de Dordognestreek. Zeer tegen zijn zin, want hij vond dat iets voor omaatjes. Maar kijk: hij praat er nu nog altijd over, over die tuin.

Ook dit jaar kon zijn innerlijke Bartel Van Riet een vreugdedansje maken. In Villandry wandelden we tussen de Renaissancetuinen van het gelijknamige kasteel. Onze jongste vond dat maar saai, al die rozen in vijftig tinten rood en perfect symmetrisch gesnoeide buxushagen. Gelukkig voor haar én voor ons was er ook een speeltuin en een doolhof. Op onze voorlaatste vakantiedag bezochten we een tuin en museum in één. In Chaumont-sur-Loire wordt elk jaar van april tot november een internationaal tuinenfestival georganiseerd, waarvoor landschapsarchitecten uit de hele wereld tuinen volgens een bepaald thema ontwerpen. Dat is veel minder suf dan het klinkt. Bij veel tuinen lag de focus op duurzaamheid en recyclage enzo. Knap om te zien, en ook voor de minder tuinliefhebbende medemens een aanrader.

We hadden ook onze fietsen en fietskar mee, maar die bleven na een huilbui die ongeveer 28 kilometer duurde (ter illustratie: de totale tocht bedroeg er 30) meestal aan de kant staan. Zonde, want je kan die fameuze wilde rivier bijna helemaal affietsen, en wat ik er van gezien heb was best mooi.

Na dit incidentje speelden we vaak op veilig, en deden we dingen waarvan we zeker wisten dat ze een succes zouden zijn bij Colette. Gaan zwemmen, bijvoorbeeld, in dit en dit zwembad. Of kijken hoe grotere kindjes spelen, wat perfect kon in Lulu Parc in Rochecorbon, een soort van kinderboerderij/springkastelenparadijs/waterpretpark. Kind gelukkig, wij ook gelukkig.

(Zelfs als dat betekent dat ik een hele namiddag in een zandbak moet zitten, dan ook ja...)

We maakten tijdens deze vakantie ook kennis met het concept van de guinguette: tijdelijke openluchtbars dichtbij het water waar er in de zomer gedanst, gegeten en gedronken wordt. Stamt blijkbaar nog uit de 18de eeuw, toen ze buiten Parijs als paddenstoelen uit de grond schoten en mensen er zich goedkoop kwamen bezatten. Wij verzeilden als bij toeval in de guinguette van Port Avertin en bleven er de ganse namiddag plakken. Een beetje spelen, een elektrisch bootje huren en uitchecken hoe de plaatselijke linedanceclub uit de bol gaat op de dansvloer: meer moet dat niet zijn op vakantie.

Natuurlijk werd er ook volop geluierd, gedut, gelezen, gekookt en gepruld, maar da's allemaal iets minder fotowaardig. En zoals dat gaat met vakanties, waren ook onze 2 weken in de Loire veel te snel voorbij. Het was een vakantiebestemming die ons heel goed is bevallen. Niet te druk, niet te toeristisch, relatief dichtbij en heel afwisselend. Maar misschien zijn we niet helemaal objectief, want zoals ik al zei kan Frankrijk bij ons sowieso niet zoveel mis doen...

Waar gaan of gingen jullie deze zomer naartoe? Over welke regio's of bestemmingen (binnen of buiten Frankrijk) zijn jullie enthousiast en waarom? Brand gerust los in de comments, kan misschien dienen als inspiratie voor volgend jaar.

Maandoverzicht: juli 2016

Jongens toch, de zomervakantie is alweer halfweg. Dat is toch niet te geloven? Wat een contrast met mijn kinderjaren, toen zomers een eeuwigheid leken te duren en het altijd mooi weer was. Of zo herinner ik mij dat toch. Alweer een bewijs dat een mens eerder geneigd is om de goede dingen te onthouden.

Het weer zat dan misschien niet altijd even goed mee (terwijl ik deze post schrijf, klettert de regen tegen de ramen), maar ook tijdens de afgelopen maand hebben we ons best gedaan om mooie herinneringen te maken. Wat de maand juli hier dan allemaal in petto had, vraagt u zich af? Wel...

Gereisd

De tijden waarin mijn man en ik op reis konden vertrekken wanneer we wilden zijn met de komst van dochterlief definitief verleden tijd. Tegenwoordig moeten we ons schikken naar de sluitingsdagen van de crèche. Inclusief feestdagen is die 45 dagen per jaar dicht. Ik heb veel respect voor het werk van die mensen en ik snap heel goed dat de nood aan vakantie groot is wanneer je je dagen slijt tussen krijsende koters, maar 45 dagen, ik vind dat toch veel.

Wij dus noodgedwongen tijdens het bouwverlof met een volle auto richting de Loirestreek in Frankrijk voor 2 weken vakantie vieren. We vreesden voor een toeristische overrompeling, maar dat bleek eigenlijk heel goed mee te vallen. Na een redelijk rampzalige vakantie met een piepkleine baby vorige zomer kan ik met de hand op het hart zeggen dat we ons alledrie prima vermaakt hebben. Een blogpost met tips volgt hopelijk nog in de loop van de maand.

Gelezen

Nadat ik hier al eens uit de doeken deed waarom ik vind dat iedereen "Lelieblank, scharlakenrood" van Michel Faber zou moeten lezen, nam ik bij mijn laatste bibbezoek zijn nieuwste roman mee naar huis. "Het boek van wonderlijke nieuwe dingen" is opnieuw een klepper, waarvan het verhaal zich dit keer afspeelt op een verre planeet. Faber is een auteur die beschrijvend kan vertellen zonder dat het irritant wordt, en ook het uitgangspunt van het boek (wat als de aarde op een dag naar de kloten gaat en we een plan B moeten zoeken?) kon me wel bekoren. Toch was ik er niet helemaal zot van, al kan ik niet goed zeggen waar dat dan precies aan lag.

Mijn tweede vakantieboek daarentegen...amai. Tijdens onze laatste leesclubmeeting in juni werd collectief beslist dat we deze zomer "A little life" van Hanya Yanagihara zouden lezen, een boek waar ik volgens mij nog geen slechte recensie over heb gelezen. Normaal staat onze limiet op 400 pagina's, maar dit boek telt meer dan 700 bladzijden. Tijdens de zomer kan dat, dan doen we al eens zot. 

Akkoord, het is absoluut geen vrolijke zomerlectuur. Ik moet mijn e-reader soms zelfs even aan de kant leggen, omdat ik zo hard meeleef met de hoofdpersonages dat ik er fysiek slecht van ben. Maar tegelijk is het zo fantastisch goed geschreven dat ik zelfs terwijl ik dit schrijf eigenlijk niets liever wil dan verder lezen. En toch ook weer niet. Nog 20% te gaan, en dan is het uit, en verdwijnen Willem en Jude definitief uit mijn leven (snif)

Gekeken

Tijdens de zomermaanden probeer ik de televisie zoveel mogelijk links te laten liggen. Dankzij bovenstaand boek kost mij dat geen enkele moeite (zelfs in die mate dat mijn man af en toe smeekt of ik alsjeblieft toch maar even bij hem in de zetel wil komen zitten, haha :) ) Maar omdat het al veel te lang geleden is, zou ik binnenkort toch graag nog eens een goeie film kijken of beginnen aan een verslavende serie. Iemand de ultieme tip??

Spijs en drank

Op vakantie hebben we traditiegetrouw weer vaak zelf gekookt. We durven dat nog niet zo heel goed aan, uit eten gaan met de dochter. De kans is groot dat één van ons 2 dan toch weer moet entertainen en zijn bestelling met lede ogen koud ziet worden. In juli consumeerden we dus vooral snelle slaatjes en pasta's, met na kinderbedtijd een fles rosé als dessert. Lang leve de vakantie, toch?

Om hier toch nog een vleugje hipheid te introduceren: toen we weer thuis waren sprak ik met ex-collega's af in een pop-up bar. In Antwerpen, maar het had even goed in Berlijn kunnen zijn. Zo hip dus. Maar onder dat trendy laagje vernis toch ook lekkere wijn, vis- en vleesgerechten rechtstreeks van de grill én een prachtig uitzicht vanop het dakterras. Een aanrader dus (als het ooit weer mooi zomerweer wordt, that is)

Gebaald

Over het feit dat ik niet naar Bruce Spingsteen kon gaan kijken op TW Classic, omdat wij toen al op vakantie waren. Hopelijk komt er binnen een aantal jaren nog eens een herkansing.

Getwijfeld

Of het heel decadent zou zijn om een tweede paar witte sneakers aan te schaffen. De soldenprijs van het rechtse paar deed me uiteindelijk overstag gaan. Nu ik bovenstaande foto zie, snap ik pas goed dat het eigenlijk echt wel nodig was :-) 

Ontdekt 

Dat Tienen met Suikerrock een festival heeft dat zeker niet moet onderdoen voor Marktrock of de Lokerse Feesten. En dat Tienen eigenlijk best nog een tof stadje is, ondanks dat het feit dat iedereen er altijd heel neerbuigend over doet. 

Blij met

Mijn nieuwe lay-out hier, jeej! Ik wilde er geen aparte post aan besteden, maar ik ben echt tevreden met het eindresultaat. Met dank aan de sympathieke Daphne van deze Etsy-shop voor de technische bijstand.

Op naar augustus, hopelijk een even terugblikwaardige maand. Zelf een maandoverzicht gemaakt? Laat een link achter in de comments, nieuwsgierig als ik ben lees ik graag hoe anderen zoal de zomermaanden spenderen.