Waarom ik zelfstandige in bijberoep word

vrijdag 9 oktober 2020

“Er hangt precies iets in de lucht. Je bent al de 6de die ik deze week zie die langskomt om alles te regelen om zelfstandige in bijberoep te worden. Misschien door die corona, omdat mensen ineens meer tijd hebben om na te denken?”

Het is maandagochtend 5 oktober, en ik bevind me voor de eerste keer in mijn leven in een boekhoudkantoor. Van achter plexiglas goochelt de man aan de overkant met woorden waar ik me wel vaag iets bij kan voorstellen, maar die ik niet écht helder zou kunnen uitleggen als ze een geweer tegen mijn hoofd zouden houden. Btw-vrijstelling. Kwartaalaangifte. Beroepskosten. NACEBEL-codes.

Buiten miezert het onophoudelijk, zoals het in mijn gedachten al weken lijkt te doen. Maar er is muntthee met een koekje. De boekhouder is vriendelijk en beantwoordt geduldig mijn duizenden vragen, die ik de afgelopen weken heb verzameld in mijn bullet journal. “Side Hustle”, heb ik bovenaan de pagina geschreven. Op de achtergrond hoor ik dat de radio iets van Intergalactic Lovers speelt.

“Ik ga dit ECHT doen”, is het enige wat ik kan denken. Een uurtje later sta ik buiten, papier met KBO-nummer in de hand.



Geen natural born entrepreneur

Zeggen dat het een lang gekoesterde droom was om ondernemer te worden, zou zwaar overdreven zijn. Met 2 ouders die zelfstandig zijn/waren heb ik ook de minder leuke kanten van dichtbij meegemaakt. Toch ging ik niet meteen van bij de start van mijn loopbaan vol voor zekerheid en standvastigheid. Na mijn studies communicatiewetenschappen en journalistiek werkte ik als jonge twintiger eerst 2 jaar op de nieuwsredactie van een regionale televisieomroep, waar ik de dagcontracten op interimbasis aan elkaar reeg. Ik hield daar netto 70 euro per gewerkte dag aan over (ook op weekenddagen, en die waren talrijk). Geen betaald verlof, geen ziektedagen, geen maaltijdcheques.

Toch heb ik daar lang niet wakker van gelegen. Ik had fantastische collega’s, ontdekte alle hoeken en kanten van de regio Kempen en Mechelen en werd betaald voor wat ik het allerliefste deed: schrijven en verhalen vertellen. Ik leerde superveel interessante mensen kennen, mocht muzikale en andere helden interviewen en werd een kei in deadlines halen. Dat mijn inzet en het aantal uren dat ik klopte zich niet rechtstreeks vertaalde op mijn bankrekening, kon me op dat moment worst wezen.

Maar in de 6 jaar die volgden kocht ik een huis, trouwde ik en zette ik 2 dochters op de wereld, waardoor die bovengenoemde zekerheid en standvastigheid toch net iets belangrijker werden. Enter de vaste jobs, eerst bij mijn vorige en later bij mijn huidige werkgever.

Bijberoep ≠ ontevreden over hoofdberoep

Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik het gevoel heb dat ik op m’n plaats zit op de job die ik nu doe. Als communicatieverantwoordelijke bij Sociare empower ik niet alleen mijn eigen organisatie en collega’s om voluit de kaart van heldere, digitale communicatie te trekken, het is ook superfijn om daarbij omringd en ondersteund te worden door een netwerk aan socioculturele organisaties, die allemaal op hun eigen manier de samenleving een beetje mooier en menselijker proberen te maken. Dat past 100% bij wie ik ben en hoe ik naar de wereld kijk.

Daarbij is er maar één ding wat er af en toe knaagt: dat ik niet zoveel schrijf als ik zelf zou willen. Dat besef daagde nog maar eens toen ik in het voorjaar van in mijn kot aan dit fijne project zat te werken. Dat dat is wat mij zot gelukkig maakt: schrijven en verhalen vertellen. Ik wil dat meer doen, en ook voor andere mensen en organisaties dan degene waar ik toevallig in vast dienstverband voor werk. Er zijn zoveel verhalen die liggen te wachten om verteld te worden, daar ben ik van overtuigd.

Stoppen met vergelijken

Ik zie rondom mij en op sociale media heel wat mensen coole dingen doen op werkvlak: radicale carrièreswitches maken, of nevenprojecten uit de grond stampen. Alsof hun dagen meer uren tellen dan de mijne. Het heeft er lang voor gezorgd dat ik me ongemakkelijk voelde. Nog altijd, soms, als ik me weer eens durf te verliezen in een wedstrijdje “vergelijken met anderen”. Zelfs nu ik de knoop heb doorgehakt om aan de slag te gaan als bijberoeper is dat het geval. Maar ik hou me voor dat er meer dan genoeg taart is voor iedereen. En denk oneindig veel keer per dag: “mijn parcours, op mijn eigen tempo”.

Een metafoor die ik niet zelf heb bedacht, besef ik nu. Ik heb “ambitieus” heel lang een vies woord gevonden. Met een bijklank van “meedogenloos”, “over lijken gaand”, “geen tijd meer hebben voor iets anders dan werken”. Iets wat ik helemaal niet associeerde met mezelf. Tot ik daarover onlangs deze quote las in een roman van Wallace Stegner:

“Ambitie is een weg, geen doel, en die weg is in wezen voor iedereen gelijk. Wat het doel ook is, de weg voert door de domeinen van motivatie, hard werken, volharding, koppigheid en veerkracht bij teleurstellingen. Als je er niet bij stilstaat, je er slechts aan overgeeft, dan wordt ambitie een zwakte; een mens kan er een machine door worden die alleen maar weet hoe hij moet voortjakkeren. Als je er wel bij stilstaat, kan zij iets anders zijn – wellicht een weg naar de sterren.”

Het is mijn ambitie om onderweg op dat parcours heel wat passanten te helpen. Met copywriting, het maken van content, of met het uitbouwen van hun communicatie. Dat doe ik vanaf vandaag met Studio TXT, mijn eenmanszaak, mijn side hustle, mijn nieuwe baby. Ik kan alvast niet wachten om die te tonen aan de wereld!



Better together

woensdag 16 september 2020

 "Stouterik!"

"Jij bent een kaka!"

"Jij bent niet meer mijn beste vriend!"

"Jij mag niet naar mijn Elsa-feestje komen!"

Ik wou soms dat het anders was, maar bovenstaande verwijten en dreigementen vliegen hier op dagelijkse basis door het huis. Ik citeer de vaakst voorkomende, maar het repertoire is uitgebreid.

2 kleuters in huis, dat is in ons geval dikwijls een explosieve cocktail. Een mix van:

  1. frustraties (over speelgoed, en wiens beurt het is om ermee te spelen, om maar iets te noemen)
  2. jaloezie (want waarom speelt uw vader alleen wilde spelletjes met uw zuster, en waarom wilt uw moeder nu weeral niet naast u zitten aan tafel?)
  3. en gekibbel (vaak over banaliteiten als wie eerst zijn handen mag wassen/een pannenkoek krijgt/in bad mag stappen)
Op sommige momenten (niet toevallig vaak op schooldagen tussen 17u en bedtijd) is het Happy Hour. Dan is het al het voorgaande tegelijk, maal 2. Mijn man en ik zuchten dan. Rollen met onze ogen. Mompelen de frase "een border collie" tegen elkaar(*) We argumenteren, bemiddelen, en verzoenen, alsof we een heel erg lokale afdeling van de Verenigde Naties leiden. Boutros Boutros-Ghali en Kofi Annan, maar dan voor 3 tot 5-jarigen.

En dan zijn er andere momenten. Flarden van dagen waarin ze samen spelen en de grootste lol hebben. Elkaar trucjes tonen op de trampoline. De oudste de jongste kruisjes en cirkels leert tekenen. De jongste de oudste wat mentale steun geeft op de kleuterspeelplaats, gewoon door er te zijn. Momenten waarop hun ogen blinken van deugenieterij. Zoals altijd wanneer ze expres hun kleren verwisselen en dat behoorlijk hilarisch vinden, of zoals die keer toen ik ze 's morgens aantrof aan de keukentafel met een zak chips als ontbijt, uit de kast gepakt terwijl ik even niet keek.

Soms is't goed alleen, maar meestal is het samen beter.


Om niet te vergeten hoe dat was, de dynamiek tussen die 2 dames van mij tijdens hun eerste levensjaren, ben ik tijdens de lockdown-weken nog eens in ons video-archief gedoken om een compilatie te maken.

Dit was het resultaat:

Mijn eerdere montage-experimenten kan je hier bekijken:

Colette - anderhalf

Jeanne - anderhalf

(*) Of de langere variant: "hadden we niet beter een hondje gekocht?"

'Ip tsjok' in West-Vlaanderen: 20 dingen die wij tof vonden aan de Belgische Kust en in de Westhoek

zondag 16 augustus 2020


Het is midden augustus, en wij hebben er net een dikke week vakantie in eigen land op zitten. 

Het was intussen al de derde zomer op rij dat we naar zee trokken, maar in de planning hadden we daar maar 5 dagen voor voorzien. En omdat zo'n midweek ons wat kort leek en we nog verlof over hadden, wilden we de optie open houden om aansluitend op ons bezoek aan de kust verder door te rijden naar Frankrijk. 

En toen was daar de corona-opflakkering halfweg juli, en sloeg de twijfel toe. Zouden we het er wel op wagen om de grens over te steken? We besloten uiteindelijk om het niet te ver te gaan zoeken en het onszelf niet al te moeilijk te maken. Na al dat geploeter en balletjes omhoog houden dat de voorbije weken en maanden typeerde, waren we écht wel toe aan vakantie en wilden we niet het risico lopen om die in het water te zien vallen.

Op goed geluk boekten we nog snel een tweede verblijf, ergens in de Westhoek (daarover verderop in deze post meer), en toen vertrokken we met onze volle auto. En ik moet zeggen: we hebben er deugd van gehad, van die vakantie in eigen land. Zoveel deugd zelfs, dat ik na al het opruimen, zand uit valiezen schudden en wasmachines volproppen in een huis waar de binnentemperatuur in onze afwezigheid vlot de 30 graden had bereikt nog energie op overschot heb om deze blogpost te schrijven. Dat ik niet moet bekomen van een 8 uur durende autorit met jengelende kinderen op de achterbank helpt waarschijnlijk ook wel een beetje.


Activiteiten


1. Familiepark Harry Malter


Geografisch gezien niet helemaal op zijn plaats in deze post, want Harry Malter ligt in Destelbergen, Oost-Vlaanderen. Maar voor ons ligt het ongeveer midden op ons traject richting zee, en dus betekende een bezoek aan dit nostalgische dierenpark/speeltuin ook dit jaar de officiële start van onze vakantie. Ideaal om de rit (die in het hoofd van een kind altijd veel te lang duurt) wat te breken, en al meteen de eerste dag iets superleuk te doen. 

Verwacht geen afgelikte, grootschalige toestanden. Het park oogt op het eerste zicht zelfs een beetje afgeleefd, maar wel op een gezellige manier. En ze doen zeker hun best voor bezoekers en dieren, want elk jaar zien we wel iets dat vernieuwd of opgeknapt werd. Onze kinderen van 5 en 3 vermaken zich er in ieder geval altijd prima. Wij als ouders zijn vooral fan van de 'trage bootjes': ideaal om zelf even 5 minuten te bekomen 😉


Corona-toevoeging: enkel op reservatie. Mondmasker verplicht in het ganse park. Op de dag dat wij er waren regende het af en toe een beetje, dus de drukte viel heel goed mee.

2. Altijd leuk: een ouderwets dagje op en rond het strand

Over de golven springen. Zandtaartjes maken. Schelpen rapen. Winkeltje spelen met papieren bloemen. Een boterham met kaas en zand eten. Geld krijgen voor een ijsje. De dag afsluiten met toerke op een gocart naar keuze (*) 

Allemaal dingen die ik associeer met een vakantie aan zee, en mijn eigen kinderen vanaf nu hopelijk ook. Dit jaar brachten we een bezoekje aan de stranden van Sint-Idesbald (Koksijde), Nieuwpoort en De Panne.

(*) Extra voor elke volwassene die met één of meerdere kinderen richting strand trekt: gesleur met gerief, gehuil om gevallen ijsjes of te heet zand, duizend paar ogen nodig om kind(eren) niet uit het oog te verliezen, sjacheren in het Frans over het aantal en soort schelpen die gevraagd worden voor bovengenoemde bloemen, kapot gespeelde kinderen die weigeren zelf terug naar huis te stappen. Deze lijst is niet-exhaustief.


3. Zwemmen in een ander zwembad dan thuis


Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar hier thuis wordt er regelmatig gevraagd wanneer we nog eens gaan zwemmen. In lockdown-tijden was de vaakst gestelde vraag hier thuis zelfs "of het zwembad al terug open was".

En gaan zwemmen, dat is natuurlijk extra leuk op een plaats waar je nog nooit/nog niet vaak geweest bent. Deze vakantie deden wij dat op 2 plaatsen:
  • Stedelijk zwembad Nieuwpoort - fijn peuterbad, één redelijk rustige glijbaan, bij mooi weer is er ook een gedeelte buiten waar kinderen kunnen spelen en zwemmen. Het zwembad ligt middenin een mooi park, samen met een kleine speeltuin.
  • Sportoase Roeselare - heel erg leuk zwembad voor zowel kleine als iets grotere kinderen. In het recreatief gedeelte vind je er 2 peuterbaden, een klein golfslagbad, een wildwaterbaan en 2 glijbanen, waarvan eentje zo is opgebouwd dat je met 2 tegen elkaar kan racen. Hier viel het ons op dat het echt super proper was. Ook een dikke plus: er zijn veel grote kleedhokjes.
Corona-toevoeging: ook hier moet je reserveren. Dat deden we telkens pas de avond voordien en dat ging prima. In beide zwembaden mag je in een gereserveerd tijdslot 2 uur zwemmen.

4. Kinderboerderij De Lenspolder in Nieuwpoort


Nog wat extra tijd over aan de kust en geen zin om alweer zandkastelen te bouwen? In zo'n geval spenderen wij al wel eens een paar uurtjes op het domein van De Lenspolder in Nieuwpoort. Helemaal gratis, bovendien. De Lenspolder is kleinschalig en gezellig, met alle dieren die je op een kinderboerderij zou verwachten (inclusief een ezeltje met dezelfde naam als mijn liefste schoonmoeder, waar we toch altijd even om moeten gniffelen, ook al zijn we er intussen al een handvol keren geweest).

Je eigen ezels loslaten, dat kan in de kleine speeltuin en de zandbak (waar ze recent een groot zeil over gespannen hebben voor extra schaduw, pluspunt op hittegolf-dagen!). Sinds kort kan je er ook iets klein eten.


Corona-toevoeging: je hoeft niet te reserveren, ze houden wel de bezoekersaantallen bij en er wordt gevraagd om een vast parcours te volgen over het domein. Toen wij er waren, konden kinderen er wel een soort van zoektocht doen (denk aan berenjacht, maar dan met dierenknuffels)

5. Kajakken op de Ijzer in Diksmuide


Ik maak van tijd tot tijd al eens graag een tochtje op het water, en vond dit dan ook een hoogtepuntje tijdens onze vakantie! 😊

Voor de dochters van 5 en 3 was het hun eerste keer in een kajak. Ik dacht eigenlijk dat ze er nog te jong voor zouden zijn, maar in een bootje voor 4 ging dat eigenlijk al prima. We mochten 4 uur op het water blijven, maar dat was voor hen wat aan de lange kant, ik schat dat we na 3 uur al opnieuw aanmeerden.

Tip: neem een pick-nick en drinken mee, zodat je onderweg even kan stoppen voor een pauze. Je badpak aantrekken bij mooi weer is ook een must, want onderweg naar het centrum van Diksmuide vaar je langs een paar bruggen en aanlegsteigers waar je fijn kan zwemmen.




Corona-toevoeging: reserveren op voorhand was niet nodig. Wij vertrokken op een hete dag in de voormiddag, en toen was het nog relatief rustig. Toen we terug vaarden rond 14u, stond er wel een lange rij mensen aan te schuiven en was het ook drukker op het water. Mocht je dit willen doen, zou ik aanraden om op tijd te komen.

6. Kabelbaan Cordoba in het Heuvelland


Op een boogscheut van het kampterrein in Westouter waar ik mijn laatste momenten als scoutsleidster beleefde, vind je zowaar...een stoeltjeslift! Het moet geleden zijn van een skivakantie ergens in de late jaren '90 dat ik daar nog eens had ingezeten.

De kabelbaan verbindt 2 heuvels met elkaar. Onderweg vlieg je over wandelwegen en wijngaarden en kan je de omgeving van bovenaf bekijken. Ik deelde een stoeltje met de dochter van 5, die haar ogen uit keek terwijl ze me er attent op bleef maken dat ik niet teveel mocht wiebelen met mijn slippers ("want als die naar beneden vallen in de maïs gaan we die nooit meer terugvinden mama")




Corona-toevoeging: reserveren op voorhand was niet nodig. Tijdens op- en afstappen moet je wel een mondmasker dragen. Door corona was het tijdelijk ook niet mogelijk om halverwege uit te stappen.

7. Ieper bezoeken


Veel meer dan wat rondwandelen op de vesten en in de omgeving van de Lakenhalle deden we hier niet, maar alle namen van gesneuvelden op en rond de Menenpoort maakten wel indruk (al blijf ik het moeilijk vinden om concepten als 'oorlog' en 'bommen' uit te leggen op kleutermaat...) Voor een bezoekje aan het In Flanders Fields museum gaan we dus nog eens moeten terugkomen als ze wat ouder zijn.


8. Belevingscentrum Jules Destrooper in Lo-Reninge


In het pittoreske Lo-Reninge hebben de mensen van Jules Destrooper een deeltje van de voormalige koekjesfabriek omgebouwd tot een belevingscentrum. Hier leer je op een speelse manier meer over de geschiedenis, ingrediënten en export van de amandelkoekjes en boterwafels die ze bij deze hofleverancier produceren.

Een bezoekje duurt niet zo lang en dat is maar goed ook, want het hoogtepunt houden ze bewust tot aan het einde: een mini-proeverij met de populairste koekjes uit het assortiment! 😋


Deze dingen stonden ook nog op ons lijstje, maar deden we uiteindelijk niet



9. De Kinderbrouwerij in Reningelst


In deze familiekroeg kan je niet alleen in het bier en de bio-sappen vliegen, met kleine kinderen kan je er ook op buggywandeling of viewmasterzoektocht.



10. Dierenpark De Zonnegloed in Vleteren

Dit dierenpark is een specialleke: ze vangen er wilde dieren op die gered werden uit circussen, laboratoria of illegale kwekerijen. De Zonnegloed is een vzw die geen enkele vorm van subsidies ontvangt voor het werk dat ze leveren, en alleen al daarom uw centen waard.



11. Tyne Cot Cemetery in Passendale

De allergrootste begraafplaats uit de Eerste Wereldoorlog op het vasteland maakte bij een eerder bezoek aan de streek veel indruk op mij, en ik wilde er graag nog eens opnieuw naartoe. Het zal voor een volgende keer zijn.



12. De Sierk in De Haan


Deze coole speeltuin in circusthema wil ik al heel lang eens gaan checken met de kinderen, maar het is er opnieuw niet van gekomen.


Overnachten


13. Het Reigersnest in Koksijde


Al voor het derde jaar op rij onze uitvalsbasis aan onze kust: Het Reigersnest in Koksijde, één van de vakantiecentra van de Gezinsbond. 

Een vakantieplek die vooral bevolkt wordt door (jonge) ouders, grootouders en véél kinderen, dus daar moet je tegen kunnen. Niet voor wie op zoek is naar een hip logeeradresje (het meest rock & roll'e dat wij hier doen is buiten op het terras zitten met een glas bier en een babyfoon), maar de kamers zijn netjes en er zijn zowel binnen als buiten heel wat opties om te ravotten.


Corona-toevoeging: in normale omstandigheden is hier heel wat animatie voor kinderen, die nu jammer genoeg geannuleerd was. Ook 'vrij' door het gebouw, het restaurant en de bar lopen was iets minder evident dan anders.

14. De Maalderie in Houthulst




Heel last-minute kwamen we voor een vervolg op onze midweek aan de kust terecht bij de Maalderie in Houthulst, op 10 minuten rijden van Diksmuide.

Eigenaars Pieter en Lieve spendeerden bijna 4 jaar van hun leven aan het realiseren van hun droom: de renovatie van deze oude boerderij tot een vakantiehoeve waar ze 35 personen te slapen kunnen leggen. Een meer dan perfecte locatie dus voor een vrienden- of familieweekend!

De familie runt ook de aangrenzende manège en stallen, wat maakte dat ondergetekende na meer dan 10 jaar nog eens op een paardenrug kroop 😰En ook de meisjes waren moeilijk weg te slaan bij Hopla de huispony.




Eten en drinken



15. Restaurant 't Marmietje - Nieuwpoort


Normaal gesproken zouden we niet snel een restaurant uitkiezen op de Zeedijk (tourist trap, anyone?), maar bij 't Marmietje passeerden we in het verleden al eens toen we nog maar één kind hadden, en dat was ons toen goed bevallen. Deze keer aten we er geweldig lekkere garnaalkroketten en paëlla.



16. Brasserie Siska - Sint-Idesbald


Op wandelafstand van bovengenoemd Reigersnest en dus een uitstekende lunchplek als je daar logeert. Zeker als je jong volk bij hebt, want het terras grenst aan 2 afgesloten speeltuinen.



17. Restaurant Lettenburg - Diksmuide


Dit adres werd ons getipt door een collega van mijn man en ook hier hebben we lekker gegeten. In deze voormalige hoeve, die tijdens de Eerste Wereldoorlog gebruikt werd om de soldaten in de loopgraven van Diksmuide op te lappen, ligt de focus vooral op vleesgerechten. Ideaal dus voor als je eens iets anders wilt eten dan vis.



18. Restaurant 't Nonnebos - Zonnebeke


Hier zijn we beland na een blitzbezoek aan Ieper, toen het besef binnen sijpelde dat wachten op de Last Post met 2 hongerige kinderen misschien toch niet het beste plan was. Even googelen op "restaurant met speeltuin in de buurt van Ieper" deed ons hier belanden. Verwacht je aan doorsnee brasseriegerechten in eerder royale porties. Geen haute-cuisine dus, maar wie stoort zich daaraan als je een unicorn-springkasteel in de tuin hebt staan? 😍



19. Goesto - pizza-pasta-zoet - Houthulst

Ter plaatse eten of afhalen, dat kies je hier zelf. Wij deden het laatste: het lievelingsgerecht van onze meisjes (macaroni met kaas en hesp) en superlekkere pizza voor onszelf!



20. Hoeve-ijs 't Madeliefje - Woumen-Diksmuide


Toen we hier naartoe reden, leek het even alsof we aan het einde van de wereld waren beland. Maar toen doemde daar een parel van een vierkantshoeve op aan de horizon, compleet met hoge bomen, idyllische vijver en gezonde boerenlucht. En ze verkochten er het lekkerste ijs dat ik in lange tijd gegeten heb. We zijn er 2 keer geweest op 5 dagen tijd, zegt dat genoeg?



Met dat verdomde virus is het goed mogelijk dat België nog wel een tijdje het nieuwe buitenland zal blijven. Zelf nog tips voor West-Vlaanderen, of bij uitbreiding voor de rest van ons land? Ik lees ze graag in de comments!



Leven in tijden van corona #2

woensdag 17 juni 2020


Aan het begin van de hele corona-saga stortte ik mijn hart hier nog eens uit. Dat ging helemaal vanzelf, in tegenstelling tot anders. Want ik ben zelf mijn strengste criticus, en dat is niet anders voor deze blog. Ideeën die ik heb in mijn hoofd, serveer ik al af voordat ik ze goed en wel heb uitgewerkt, en als er toch al eens iets dit scherm haalt, dan is dat pas na heel veel wikken, wegen en nalezen. Maar toen stroomden de woorden eruit, een ei dat ik even kwijt moest.

In de weken die volgden kreeg ik weer niets op papier. Het was niet alleen chaos in huis, maar ook in mijn hoofd en lijf. In normale omstandigheden beschouw ik mezelf als een vrij evenwichtig persoon, maar de afgelopen tijd voelde ik vanalles door elkaar.

Ik voelde me onrustig, door de grens tussen professioneel en privé die oploste in het niets, en dat het werk aan beide kanten van die grens nooit echt af leek.

Ik voelde me onzeker, door alle suggesties voor efficiënt thuiswerken, persoonlijke ontplooiing en het bezighouden van uw kroost die langs alle kanten op ons af kwamen.

Ik voelde me schuldig, voor al die keren dat ik me opsloot in de wc om heel even niets te hoeven doen, voor niemand (al weet iedereen die kinderen heeft wat voor een utopie dat is). Voor het feit dat ik gewoon bleef doorwerken, ook al lag mijn lief ziek in de zetel omringd door 2 kleuters. Voor de sms die ik stuurde naar een vriendin, waarin ik schreef 'dat ik vooral mezelf miste'.

Ik voelde me angstig, over het niet weten wanneer het allemaal achter de rug zou zijn, en of wij en iedereen die we graag zien hier wel ongeschonden uit zouden komen.

Als ik door de foto's op mijn telefoon scroll, zie ik een breuklijn. Tussen de winter en de lente, tussen de lente en de vroege zomer. Tussen pré-corona, met-de-voeten-middenin-corona en de staart van het peloton waar we nu in bengelen. Op de eerste foto's dragen mijn meisjes mutsen en kousenbroeken, terwijl ze in hun verkleumde handen een banaan geklemd houden. Op de achtergrond een afgesloten speeltuin. Op de laatste foto's blazen ze bellen met het buurmeisje, in hun uitgebreide bubbel. Niet te geloven dat juni alweer halfweg is.

En uiteraard was het niet alleen maar slecht. Het was ook schoon, intens en uniek, om zo lang zo dicht bij elkaar te mogen zijn. Om nooit te vergeten hoe het was, een paar van die foto's van de afgelopen weken op een rij.



Links: voor het werk schrijf ik een nieuwsbrief-item over corona-ouderschapsverlof, en ik zoek me suf achter een passende stockfoto. Die ik niet vind op internet. En dus zelf maar ensceneer met items die op dat moment allemaal op mijn bureau liggen.

Rechts: in pré-coronatijden zat ik vaak thuis te werken in mijn pluizige kamerjas, maar toen deden we natuurlijk nog geen videocalls met de hele wereld. Gelukkig hoeft mijn onderste helft er daarbij niet persé professioneel uit te zien.



Links: wij hebben een kleine stadstuin en vinden dat niet zo heel erg, want op wandelafstand van ons huis staat deze speelboot. Dat onze kleine piraten een paar weken lang niet aan boord mochten, werd op heel wat gezucht en gezaag onthaald. Die kleine tuin was trouwens ook altijd een goede uitvlucht als onze oudste weer eens vroeg waarom wij eigenlijk geen trampoline hadden thuis. Drie keer raden wie zijn vader er intussen toch naar de Decathlon is gereden :-)

Rechts: Langs de andere kant: geen speeltuinen open en uw eigen speelgoed op den duur kotsbeu zijn, het brengt een mens wel al eens op plaatsen waar ge nog nooit eerder hebt gefietst of uw koekske hebt opgegeten. Zoals op de bijna lege parking van het station.



Links: goed uitgedraaid knutselproject: voor de eerste keer ooit (tout court) een paasboom gezet & voor de eerste keer ooit (post-kinderen) geëxperimenteerd met zoutdeeg

Rechts: iets minder goed uitgedraaid knutselproject: de wc-rol-zeemeerminnen van Maison Slash, die ik uit miserie zelf maar afmaakte nadat mijn kinderen er na de volle 5 minuten al de brui aan gaven.



Links: corona-obsessie van de oudste: insecten verzamelen. Met een lichte voorkeur voor deze lieveheersbeestjes-van-den-Aldi (voor wie het interesseert: blijkbaar heet dat een roodwants)

Rechts: corona-obsessie van de jongste: oefenen om het wereldrecord zo-lang-mogelijk-aan-één-stuk-tutten te breken.


Links: af en toe overviel mij een vlaag van heimwee naar het pendelen, mijn collega's en het ongestoord kunnen werken. Maar ik kreeg er wel een thuiswerk-collega voor in de plaats die mij af en toe iets lekkers kwam brengen. Zoals zelfgemaakte churros met chocoladesaus.

Rechts: andere culinaire coronatraditie: fruitdiertjes als 10-uurtje. Die van papa konden over het algemeen op meer enthousiasme rekenen dan die van mama.



Links: De enige manier om nog af en toe helemaal alleen te zijn: na kinderbedtijd een rondje wandelen met muziek of een podcast in de oren

Rechts: Het gezicht van iemand die op zo'n avondwandeling VOOR DE EERSTE KEER IN HAAR LEVEN EEN BEVER HEEFT GESPOT, OMG!!!


Links: Ons favoriete Berenjacht-raam: plaatselijke ex-cafébazin die voor de gelegenheid haar hele collectie Troetelberen van de zolder haalde (denk ik, misschien liggen die standaard in haar living, zo goed ken ik haar nu ook weer niet)

Rechts: cadeautje van de natuur, recht uit de spoorwegberm


Links: er was de afgelopen weken weinig nodig om mij aan het janken te krijgen. Huilmomentje 1: een kaartje en een tekening maken voor 'het Meneertje' in het rusthuis aan de overkant, dat altijd zwaait naar iedereen die passeert. Een paar dagen later in het voorbij fietsen merken dat hij die post aan zijn raam heeft gekleefd <3

Rechts: Huilmomentje 2: een zelfgemaakt mondmasker in uw brievenbus vinden met deze tekst erop geborduurd <3<3 #dankuSharry #1986forever


Links: het af en toe helemaal gehad hebben, met dat fruit schillen, boterhammen smeren, stickers van de eettafel schrapen en voor de zoveelste keer hetzelfde blokje om wandelen. Net op zo'n moment toch maar even met de fiets naar het volgende dorp rijden. Beseffen dat het uitzicht daar eigenlijk helemaal zo slecht niet is, en uzelf afvragen waarom ge daar al zo vaak gepasseerd zijt zonder het echt te zien.

Rechts: Geen festivals deze zomer, dus dan plaçeren wij maar een danske op de parking van bovengenoemd rusthuis. We halen daarmee zelfs het regionale tv-nieuws



Coronakapsels of niet, heel erg blij met elk raambezoek van de (groot)ouders!

--------

Vlak na de paasvakantie noteer ik het volgende in mijn bullet journal:
"Niet geflipt vandaag, ondanks dat het blijkbaar nog 10 miljoen miljard jaren gaat duren voor de scholen weer open gaan."
Ik had me al ingesteld op september, maar nu zijn ze geheel onverwacht toch terug open, die kleuterscholen. Die van ons al meer dan een week!

"Het is alsof iemand de dampkap eindelijk heeft afgezet", zo omschreven ze dat onlangs in mijn favoriete podcast, en echt, ik kan het daar niet harder mee eens zijn. Ik koester het gevoel, toch zeker nog 2 weken, tot de zomervakantie weer begint.

Vijf

maandag 25 mei 2020

Lieve Colette,

Er was een tijd waarin ik hier regelmatig dingen neerschreef over en voor jou. Een terugblik op jouw geboorte bijvoorbeeld, of over dat zotte eerste jaar samen. Al was er ook die keer afgelopen zomer, toen jij naar het plaatselijke speelplein moest en ik met mijn mom guilt efkes helemaal geen blijf wist.

Maar verder schrijf ik hier veel te weinig, en al helemaal niet over jou. Tijd om daar verandering in te brengen.Want even met de ogen knipperen, en ineens heb ik een kindje van 5 jaar in huis. VIJF JAAR! Dat is een half decennium, een hele hand vol vingers, zoals bij een high-five.



Ik herinner me die dag waarop je geboren werd als gisteren. En tegelijk voelt het aan als een half leven geleden. Een half leven waarin we geploeterd, getwijfeld en gezucht hebben. Gezocht en gevonden. Gelachen en gehuild. Gevloekt, maar toch ook heel graag gezien. Het waren de makkelijkste jaren van mijn leven, en tegelijk ook de moeilijkste.

Ik heb er geen moeite mee om het toe te geven: wij, wij zijn echt naar elkaar toe moeten groeien. Jij was een baby met een handleiding, ik een mama met een moederinstinct dat nog niet haarfijn afgesteld stond. Om stevig te wortelen was er tijd nodig, en die tijd hebben we genomen. Het was de investering meer dan waard. Wij hebben een solide basis, iets waar we altijd op terug kunnen vallen. Onze tijd om te bloeien begint nog maar pas.

En bloeien, dat doe je, en het is een voorrecht om dat vanop de eerste rij te mogen meemaken. Voor mijn ogen zie ik hoe je fantasie zich ontwikkelt. In je spel, wanneer je afwisselend mama, oma, juf, danslerares, dokter en poetsvrouw bent. Dat zijn trouwens nooit solo-toneeltjes, want jouw alomtegenwoordige kleine zus neemt voorlopig nog genoegen met elke bijrol die je haar opdringtIk zie het in de tekeningen die je thuis aan de lopende band maakt. Ik merk het in de gesprekjes die we samen voeren, vlak voor je gaat slapen.

Tegelijk vraag ik me dikwijls af wat er allemaal omgaat in dat kleine hoofdje van jou. Ik sta vaak met open mond te luisteren als je weer eens vanuit het niets begint te vertellen over iets van meer dan een jaar daarvoor, compleet met alle details die ik zelf allang vergeten ben. Ondertussen weet ik al dat ik voorzichtig moet zijn met beloftes maken. Want jij onthoudt LETTERLIJK ALLES en vindt het moeilijk als er van een oorspronkelijk plan moet afgeweken worden. Zo was je zonder overdrijven al 11 maanden en 20 dagen aan het aftellen naar het klasfeestje dat we voor je verjaardag zouden houden. Dat dat door corona nog niet kan doorgaan, dat is een dingetje waar je het moeilijk mee hebt.

Een half leven geleden was je al een prikkelbare baby, en dat gevoelige kantje is gebleven. Je houdt nog altijd niet van lawaai, mensen die hun stem verheffen of praten voor een grote groep. Je gruwelt van ruzies, en van dingen doen waarvan je niet 100% zeker bent dat je ze al zonder 'fouten' kan. Maar jouw gevoelige kant is tegelijk ook jouw grote kracht, want ik ken maar weinig mensen die zich zo vanzelfsprekend bekommeren om anderen. Jouw emotionele voelsprieten zijn al veel beter ontwikkeld dan die van veel volwassenen die ik ken.


Maar uiteraard ben je ook een heerlijk ongecompliceerde vijfjarige. Een kleuter die door het huis huppelt wanneer je hoort dat we vanavond macaroni eten, je all-time lievelingseten. Een meisje dat zich afvraagt waarom je in godsnaam ooit een broek zou willen dragen, als er zoiets als rokjes en kleedjes bestaat. Een kind dat heel graag heel vlug groot wil zijn, en 's ochtends tegenwoordig dubbel zoveel boterhammen eet als haar moeder. Maar dat stiekem toch heel erg geniet van de momenten dat ze nog eens bij mama of papa op schoot mag.

Het botst nochtans ook al wel eens tussen ons. Als je iets na één of 2 keer proberen alweer opgeeft, dan durf ik me al wel eens opjagen. Als je me vraagt om mee te spelen in één of ander zelfverzonnen spel, dan durf ik al wel eens luidop zuchten. Op sommige dagen heb ik het moeilijk met alle vragen, verzoeken, eisen en mededelingen, die elkaar van 's ochtends vroeg tot 's avonds non-stop opvolgen. Maar ik hou me voor dat ik mijn best doe, en dat dat zeker in de huidige omstandigheden al heel wat is.



Vijf jaar al , dochterlief. Het allerlaatste jaar waarop jouw leeftijd zich laat tellen op de vingertjes van één hand. Voor je't weet, moet je net als ik als een gek je vingers strekken en buigen om al die jaren aan te duiden. En staat je mond helemaal vol met van die gekke grotemensentanden, waar er een paar dagen geleden de eerste van kwam piepen.

Gelukkige verjaardag, Colette. Ik hoop dat je de komende jaren nog meer jezelf mag worden. Want zo is het helemaal perfect.

Leven in tijden van corona

zondag 22 maart 2020

"Weet je wat, Jeannie? Morgen is het nog een dagje weekend. En de dag daarna en die daarna ook. En zo nog de hele tijd, tot de paashaas is geweest."

Met die mededeling aan haar zus sluit mijn kleuter vorige week zondag haar week af. Nog niet goed beseffend dat die "daagjes weekend" niet zullen verlopen zoals anders. Zonder klasgenootjes die komen spelen, zwemles en uitstapjes naar de binnenspeeltuin. Met enkel maar bovengenoemde zus aan haar zijde, voor wie dit corona-isolement het uitgelezen moment is om full-force te beginnen peuterpuberen. Aangevuld met 2 ouders met een kort lontje en een kop vol zorgen. Ideaal quarantainegezelschap.


"Maar mama, waarom ben jij de hele tijd zo boos?!"

Het is maandagochtend 9 uur en mijn hoofd staat al op ontploffen. Het vooruitzicht om alleen voor 2 kinderen te moeten zorgen én tegelijk (min of meer) in mijn professionele rol te blijven passen maakt dat ik al doodmoe ben opgestaan. Tot zondagavond twijfelen we over de opvang op school en of we onze kinderen daar al dan niet naartoe zullen sturen. Maar dat idee maakt ons onrustig. We besluiten om geen risico te nemen en het zo te proberen.

Ik doe een poging om mijn mailbox te temmen, accurate info op de website van het werk te zetten en intussen ook nog een last-minute nieuwsbrief in elkaar te boksen.

Een uur later hebben we met de 10 collega's teamoverleg. Net zoals elke maandag, maar wel voor de allereerste keer 100% digitaal. We overlopen via Zoom alle to do's die er moeten gebeuren die week, en al bij al verloopt dat vlotjes. Ik parkeer mijn kinderen voor tv en probeer maximaal te participeren aan de vergadering. Dat gaat best OK, tot er ineens iemand dringend nog een boterham met choco moet hebben. En ik daarna nog 2 keer op 5 minuten tijd weg moet gaan van mijn computer om poepen af te kuisen.

1 collega stuurt me na afloop dit filmpje door, een ander maakt me er attent op dat er in Zoom zoiets bestaat als de mute-knop. Tot zover professioneel overkomen voor vandaag...

Mijn kinderen stuiteren intussen door het huis, eisen dat ik speelgoed ga halen dat boven op zolder ligt. Daar spelen ze dan 10 minuten rustig samen mee. Om daarna tegen de snelheid dat ik met mijn ogen kan knipperen, trekkend en duwend rond de tafel te lopen, omdat de ene iets heeft wat de andere wil hebben en vice versa. Ik observeer, bemiddel, laat begaan.

Te midden van dit alles probeer ik te blijven ademen. "Dit is maar voor één dag", probeer ik me in te prenten. Want voor de rest van de week hebben we een constructie opgezet met een gezin dat we kennen van school, om elk één dag onze 4 kinderen op te vangen. Een constructie die rond het middaguur alweer dood en begraven is, omdat één van de buurmeisjes waar de dochters een paar dagen eerder nog gingen spelen met coronasymptomen blijkt thuis te zitten. Alweer een risico dat we niet willen lopen.

Intussen was ik nog maar eens mijn handen. Ik weet niet voor de hoeveelste keer vandaag, ik ben opgehouden met tellen. Aan het einde van de week helpt enkel een dikke laag vaseline nog om mijn huid -die aanvoelt als schuurpapier- weer zacht te krijgen. Met de peuter moet ik me telkens weer opmaken voor een partijtje worstelen om haar aan de wasbak te krijgen. De kleuter is gelukkig iets gedisciplineerder, en vertelt haar zus met geheven vinger"dat handen wassen moet, want anders krijg je microopjes" (dankuwel, juf Christel en Anna!)



Tegen de tijd dat die wandelende microopjes van mij vredig slapen, ga ik buiten nog even uitwaaien. Ik wandel door de verlaten straten van mijn stad. Lees de briefjes die op winkels en restaurants hangen. Onderweg kom ik maar een handvol mensen tegen: een gezin met mondmaskers op, een blowend duo vrienden, een loper in vol ornaat. Ik wandel langs een magnoliaboom die prachtig in bloei staat, nu al en ondanks alles. Op de grote markt ligt een koppel eenden te slapen. Gewoon, omdat dat kan, nu.

De komende dagen zwem ik verder in deze nagelnieuwe, bizarre realiteit. Op sommige micromomenten waan ik me Fred De Burggraeve himself, maar nog veel vaker is het fameus watertrappelen en kopje onder gaan. En content zijn dat aan het einde van de dag de overkant bereikt is, dat ook.

Het is in mijn hoofd nog voller dan anders. Ik denk aan mijn oma, helemaal alleen in haar grote huis. Ik denk aan de vriendinnen in de zorg, of met een zorgenkindje thuis. Vriendinnen die op het punt staan te bevallen, of middenin een fertiliteitstraject zitten, dat nu noodgedwongen op pauze staat. Mensen van wie het trouwfeest niet kan doorgaan, mensen die in het ziekenhuis liggen.

Ik voel ook veel tegelijk. Schuldgevoel, omdat ik niet zoveel kan werken dan normaal (ik wou hier eerst dan zou moeten schrijven, maar nog meer dan anders kus ik dezer dagen mijn pollekes dat ik voor een werkgever werk voor wie het resultaat belangrijker is dan het aantal gepresteerde uren). Schuldgevoel x2, omdat ik mijn dames niet de aandacht kan geven die ze nodig hebben. Ergernis, omdat ik de afgelopen maanden zo had geïnvesteerd in meer focus, en dat allemaal voor niets lijkt te zijn geweest. Irritatie, omdat ik me zoveel mogelijk wil afsluiten van de actualiteit, maar mijn lief wel naar elk nieuwsprogramma wil kijken.

Doorheen deze eerste corona-week leer ik (weer) wat mij helpt. Buiten zijn, minstens 1 keer per dag. Lezen. Yoga, met deze fantastische mevrouw. Dansen in de badkamer. Een glas wijn drinken in de schemering op mijn terras. En dan dit nummer dat voorbij komt, als een warm dekentje op mijn gespannen schouders. Bijpraten met de vriendinnen. Zij het even digitaal.


Morgen week 2. Van niemandweethoeveel. We nemen het hoe het komt, één dag per keer. Of dat proberen we toch.





#nofilter: 19 foto's uit 2019 die Instagram niet haalden

donderdag 9 januari 2020

Aan het begin van het vorige nieuwe jaar formuleerde ik 19 doelen. 19 dingen om naar te streven op de onbeschreven pagina's van het boek dat 2019 zou gaan worden. Naar een concept van ene Gretchen Rubin (die naar het schijnt een boek en een podcast heeft die de moeite zijn), waar ik over las bij Tales from the Crib.

Sommige piepklein, anderen iets ambitieuzer. Er waren dingen bij die ik al snel kon afvinken, terwijl andere items bleven plakken op de lijst.

Een van die doelen was "minder doelloos scrollen op mijn smartphone". Want ik merkte dat het de spuigaten begon uit te lopen met dat tokkelen op die telefoon van mij. 's Avonds, na een drukke avondspits met de kinderen, was er al gauw een uur of meer verk*kt op Instagram of Facebook voor ik aan iets echt leuk of nuttig kon beginnen. Want laat ons eerlijk zijn: uw eigen interieur, looks, leven en moederschapskwaliteiten vergelijken met die van anderen is dat geen van beide.

"Jamaar, zo binnenkijken in het leven van iemand anders, dat is toch kei-inspirerend?"

Wel, in mijn geval niet echt (meer). Steeds vaker voelde ik me cynisch, chagrijnig en ontevreden na alweer zo'n potje scrollen. Toen ik aan het begin van het jaar de behoorlijk confronterende Pano-reportage over Facebook zag (het "treintje"! het principe van de "infinite scroll"!) was de keuze snel gemaakt: de social media apps vlogen van mijn telefoon. Het is wat zoeken geweest en ik heb de websites in kwestie zelfs een tijdlang moeten blokkeren (omdat de gewoonte om steeds maar de timelines te checken er ZO HARD ingebakken zat), maar ondertussen kan ik zeggen: doel bereikt, en daar ben ik best trots op!

Een hele lange inleiding, om te zeggen dat de titel die ik voor 2016 en 2017 gebruikte niet meer zo toepasselijk is. Want ik ging het even nakijken: ik postte het afgelopen jaar amper één foto op Instagram. Dus in theorie zou ik in deze post nog veel meer foto's op de wereld kunnen loslaten. Maar een concept is een concept, dus ik ga dat volgen. Dus ziehier: 19 foto's uit de fotorol op mijn smartphone die in 2019 niet op Instagram (of op enig ander online kanaal) te zien waren.


Links: met de oudste dochter naar de klimaatbetoging in Brussel. 2 uur stappen in de regen en daarbij een slecht getekend bord van matige kwaliteit moeten meedragen: dat verdient wel een warme wafel.

Rechts: Poging tot een deftige foto om de jongste dochter in te schrijven voor de nieuwe opnames van Tik Tak. We werden niet gekozen :-( (en stiekem vind ik dat soms nog altijd jammer)


Links: stilleven met kleuterhandjes en een cactus

Rechts: stilleven met peuterhandjes (die polsen <3) , groentenpuree en een romper met te korte mouwen


Links: stilleven met volwassen vrouwenhanden en een verse tattoo

Rechts: Twee dingen die in mijn hoofd altijd een beter idee lijken dan in realiteit in één beeld gevat:

- Op een zondag naar Ikea gaan
- Een familieportret maken in een reflecterend oppervlak


Links: onze favoriete Vlaamse badstad gezien vanop het water

Rechts: mijn oma wijst op een grote kaart aan waar ze ooit woonde & 2 kinderen ter wereld bracht in het Afrikamuseum in Tervuren


Links: Mega Mindy en het Verwassen-Sponzen-Pyjama-mysterie

Rechts: Toen de verkiezingszondag nog leuk was



Links: Vader entertaint kinderen op de terugvlucht van Mallorca (terwijl moeder één van de vele aanvallen van buikgriep van 2019 uitzweet...)

Rechts: Stilleven met spons, madeliefjes en plaktattoo


Links: in de categorie "waarom maken ze hier zo geen Milestone-kaartje van?": de eerste keer de flosj gevangen op de kermis

Rechts: Shinen in een verkleedpakje uit de jaren '80: kan ze!


Vader en moeder mogen ook nog eens buiten


Links: Zonsondergang op vriendinnenweekend in Porto met maar EEN KLEIN BEETJE ZEEWATER IN ONS HAAR HOOR!

Rechts: Snuisteren bij Livraria Lello in datzelfde Porto


Links: Sfeerbeeld op 5 december 2019

Rechts: Sfeerbeeld op 25 december 2019

En zo is de drang om foto's te delen hopelijk weer even gestild :) Maak er iets moois van in 2020, lieve vrienden!

Anderhalf - the sequel

maandag 6 januari 2020

Ze wordt 3 in juli en heeft nog geen enkel fotoboek. Dat lees je goed: GEEN.ENKEL.

Niet dat ik voor haar grote zus strak op schema zit, maar die heeft met haar 4,5 jaar tenminste al 3 boeken in de kast staan waar ze af en toe in kan kijken. En daarnaast is er ook een goedgevuld notitieboekje met mijlpalen, anekdotes en grappige uitspraken (die ze UITERAARD nog niet kan lezen, maar je snapt hopelijk waar ik naartoe wil...)

Compleet ander verhaal bij Jeanne dus. Tijdens die tweede zwangerschap begon ik opnieuw vol goede moed aan zo'n schriftje, en dat hield ik vol tot iets voorbij haar eerste verjaardag (een kleine prestatie, gezien ons opstapelende gebrek aan slaap in die tijd, besef ik nu)

Daarna...bleven de pagina's angstvallig leeg. Het komt er gewoon niet meer van om het verder aan te vullen. Het is altijd die ene to do die onderaan het eindeloze lijstje bengelt en nooit afgevinkt geraakt. Niet omdat ik het niet tof vind, wel omdat de frigo die leeg is of de propere onderbroeken die op zijn nu eenmaal urgentere kwesties zijn binnen ons huishouden. Saai, maar wel waar.

Om die mom guilt wat te sussen, besloot ik ergens deze zomer dat het tijd werd om nog eens te bricoleren met Windows Movie Maker en onze collectie videofragmenten van dat eerste anderhalf jaar als gezin van 4. Dat deed ik eerder ook al eens voor kind nummer 1, en die compilatie wordt hier nog regelmatig bekeken.

Dus voila, Jeanne, in afwachting van die tweeënhalve fotoboeken die ik je nog verschuldigd ben: een ode aan die prachtige eerste 18 maanden met jou in ons leven.


Made With Love By The Dutch Lady Designs