Het ABC van de tweede kraamtijd

"Hoe gaat het daar? Krijg je het bolgewerkt, zo met 2 kinderen?"

Het was een vraag die ik de voorbije weken dikwijls kreeg. Ik antwoordde dan meestal het volgende:

"Alles prima hier. De dagen duren soms lang, maar de weken, die vliegen voorbij"

En daar is geen woord van gelogen. De kraamweken met een kleine baby zijn nu eenmaal niet alleen maar urenlange knuffelsessies gehuld in een wolk van Zwitsalgeur, maar voelen af en toe aan als een regelrechte uitputtingsslag. Er waren dagen die effectief een eeuwigheid leken te duren. Dagen waarop de ontbijttafel bleef staan tot 's avonds, de wasmanden uitpuilden en ik zombiegewijs door het huis dwaalde in joggingbroek en met zure melk in mijn haar. Dagen waarop ik zorgen voor een baby ontiegelijk saai vond, hoe rustig en schattig Jeanne ook is. Dagen waarop mijn batterij halverwege de voormiddag al bijna leeg was en ik reikhalzend uitkeek naar het volgende dutje van baby (en eventueel peuter, en als het even kon, dan nog liefst tegelijkertijd...) 

Maar er waren nog veel meer momenten waarop alles in z'n plooi leek te vallen. Toeval of niet: dat waren dagen waarop de lat niet te hoog lag, en ik oprecht content probeerde te zijn met trager leven en zo goed als niet hoeven haasten, en dat nog bleek te lukken ook. Dagen waarop de chaos, lawaai en drukte verbleekten bij de warmte die ik voelde vanbinnen.

Want het is waar: ondanks af en toe een tergend trage dag zijn de voorbije weken voorbij gevlogen. Van hoogzomer werd het razendsnel herfst, en wanneer ik dit bericht schrijf is het ineens tijd om de kerstboom te zetten en zit ik met een baby op schoot die al 4 (VIER!!) maanden oud is. Geen idee wanneer dat gebeurd is, maar soit...

Komende maandag is het zover: dan start baby Jeanne aan haar crèchecarrière en doe ook ik een poging om het normale werkleven weer op te nemen. Maar voor het zover is, vond ik dat deze tweede kraamperiode een gepaste afronding verdiende: een terugblik in 26 trefwoorden die de voorbije weken hebben getypeerd.

Alle afleveringen afspelen

Grote zus werd de voorbije weken vaker dan me lief was voor de tv geparkeerd. "Alle afleveringen afspelen" selecteren, en ik had weer even tijd gekocht om te focussen op kindje nummer 2 (of op mezelf, godbetert. Want anders dan de vorige keer weet ik nu hoe belangrijk dat is om niet gillend gek te worden)

Babygym

Eerlijk is eerlijk: de voorbije weken waren de conditie (*kuch*) en die paar kilo teveel op de weegschaal het laatste van mijn zorgen. Toch ben ik samen met de dochter 6 donderdagen lang gaan 'turnen'. Oorspronkelijk met de intentie om toch elke week iets echt samen met ons twee te doen (iets anders dan samen in de zetel hangen, that is). Bleken die lessen toch wel niet superleuk te zijn, zeker? Al zullen de gezellige babbels voor en na de les met de andere mama's daar ook wel voor iets hebben tussen gezeten ;-)

Compressen

Ze zien eruit als koffiepads voor de Senseo, en ze vliegen er hier even vlug door als de luiers. Of het scheelt toch niet veel.

Draagzak/doek

Een haat/liefde-verhouding heb ik met die dingen. Enerzijds goud waard om te troosten bij krampen of tijdens de befaamde sprongetjes, en ook gewoon fijn omdat het zo gezellig en knus is. Anderzijds ook al veel op gemorst, op gevloekt tijdens het omdoen en mee gesukkeld wanneer ik naar het toilet moest. Soms wil een mens gewoon even geen baby op of rond zijn lijf, I guess...

Eels

Meest gezongen liedje voor de baby nummer 1: dit

Freestyle

Als het aankomt op borstvoeding, dan kan ik zeggen dat ik vooral de goede dingen had onthouden van de vorige keer, en dat ik een paar details was vergeten (of bewust had verdrongen, wie zal het zeggen?) Dat de opstart allesbehalve een walk in the park is. Dat voeden tijdens de eerste paar weken gewoon keihard werken is, meer dan een full-time job als je de uren optelt. En dat die huurkolven van de mutualiteit echte ondingen zijn, dat ook. Al bij al loopt het voeden hier intussen goed en omdat ik te koppig ben om alle moeite die ik erin heb geïnvesteerd zomaar teniet te doen, wil ik er nog wel even mee doorgaan. Weg met de mutualiteitskolf, hallo tweedehands Medela Freestyle, vanaf volgende week mijn partner in crime tijdens de pauzes op het werk.

Game of Thrones

Ik begon seizoen 1 te kijken een week voor de uitgerekende datum, zoals gewoonlijk weer ver na de hype :-) Naarmate de baby op mijn schoot groeide raakte ik meer en meer in de ban van de avonturen van Daenerys & co, en werd er ongeveer één seizoen per 10 dagen weggewerkt. Even overwoog ik nog om een maandabonnement op Telenet Play More te nemen om seizoen 7 te kunnen kijken, maar dat vond ik er toch wat over. Dan maar even wachten op de DVD...

Home

Meest gezongen liedje voor de baby nummer 2: dit

Isabel

Een speciale vermelding voor 'onze' Isabel, de dame van Familiehulp die hier 8 weken lang over de vloer kwam om orde te scheppen in de chaos van ons huishouden, en die daarnaast ook zorgde voor een goedgevulde ijskast en diepvries. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik een traantje heb weggepinkt toen ze voor de laatste keer de deur achter zich dichttrok.

Jan (baby)

"Baby Jan" of "baby Jannie", zo refereert Colette al sinds het begin aan haar zusje. Dat en het feit dat onze jongste zonder roze kleertjes evengoed een jongetje zou kunnen zijn, maakt dat we thuis ook "Janneke" en "Jean'ke" aan de lijst met koosnaampjes hebben toegevoegd.

Kraamkost (koude)

Oneindige dank aan iedereen die ons heeft voorzien van ovenschotels, spaghettisaus, soep en zelfs zelfgemaakte granola. Echt, neem het aan van een ervaringsdeskundige: er zijn weinig dingen waar je een vers uitgebreid gezin meer plezier mee doet. Dat die kraamkost vrij regelmatig koud geconsumeerd moest worden omdat baby's de vervelende gewoonte hebben om altijd net te beginnen wenen als je aan tafel gaat, nam ik er met plezier bij.

Lezen

Daar kunnen we kort en bondig over zijn: veel te weinig. Toch nog één reden om uit te kijken naar die treinritten die er vanaf volgende week weer aan zitten te komen.

Markt

Een traditie die teruggaat tot de tijd dat ik thuis was na de geboorte van Colette en die ik ook deze keer terug heb ingevoerd: bezoekjes aan de donderdagmarkt. Pronken met de dochter, fruit en groenten kopen en een praatje maken met de knappe meneer van de wafelkraam: za-lig!

Nesteldrang (post-partum)

Zo van die zwangere vrouwen die halverwege de zwangerschap al de doopsuikers klaarmaken en al in de eerste trimester babykleertjes staan te strijken? Zeggen dat ik niet tot die categorie met nesteldrang behoor, is het understatement van het jaar. Dat de tweede babykamer hier nog altijd geschilderd moet worden is veelzeggend. Wel 'last' gehad van post-partum nesteldrang, wat onder meer resulteerde in een kleerkast waar de helft van buiten is gevlogen. Goed voor de rust in het hoofd, minder goed voor de portemonnee...

One born every minute

Tijdens de zwangerschap programmeerde ik vollenbak onze digicorder op "One born every minute", een Britse realityreeks over geboortes op Vitaya. Ik heb bewust gewacht om ernaar te kijken tot mijn eigen bevalling wat verwerkt was, maar na een paar weken was ik helemaal hooked. Dat moment waarop een baby dan eindelijk zijn intrede maakt en die 2 mensen op en naast het bed ineens ouders worden: bestaat er eigenlijk iets schoner in het leven?

Perdolan & Nurofen

Het gouden duo om in huis te hebben wanneer je een kind op de wereld hebt gezet dat blijkbaar vlug koortsig is. Ik kan de dosissen intussen prepareren en toedienen met één hand, like a pro.

Qualitytime

Met het lief: bitter weinig. Met mijn meisjes: veel.

Rust & regelmaat

Ook deze keer hebben we een baby gemaakt die nog het liefst van al thuis is. Die ons trakteert op de breedste glimlachjes wanneer ze lekker in haar eigen bedje kan dutten. Er waren de afgelopen maanden natuurlijk wel uitstapjes hier en daar, maar die eindigden vaak in een stevig huilconcert wegens overprikkeld. Dat hebben ze niet van mama en papa, onze meisjes.

Slaap(tekort)

Korte, gebroken nachten voor de ouders & er tegelijk alles aan doen om de baby zo diep en lang mogelijk te laten dutten: jep, wij zijn hier tegenwoordig compleet geobsedeerd door het concept slaap. Op zich mogen we met 1 à 2 voedingen per nacht en erna quasi meteen vredig verder slapen nog niet klagen, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het niet weegt, op den duur. Zeker wanneer de kindjes in kwestie ook nog eens ziek worden. Ik probeer mezelf in te prenten dat het voorbij gaat (zowel de korte nachten als die stomme winter)

Traag

Soms is het ineens avond en dan denk ik bij mezelf: "De dag is weer om, en wat heb ik gedaan? Weer bitter weinig". Maar meer dan tijdens de vorige kraamperiode kan ik het nu wel appreciëren, die rust en traagheid. Akkoord, op het gemak aankleden of eten, dat kan je vergeten met een kleine baby in huis. Maar je absoluut niet moeten haasten om op tijd je trein te halen of op een deftig uur thuis te zijn? Ik vind dat geweldig, en het is één van de dingen die ik nog het meeste ga missen nu we bijna afscheid nemen van deze periode.

(Gezins)uitbreiding

De U was een moeilijke, ik heb zelfs stiekem even moeten kijken op www.woorden.org (lang leve het internet!), maar "uitbreiding" is eigenlijk de evidentie zelve. Van 1 naar 2 kinderen, het was aanpassen op allerlei fronten. Met z'n 4 ergens naartoe gaan heeft veel weg van een volksverhuizing, en op momenten dat ik er alleen voor stond om voor de 2 kinderen te zorgen was ik soms graag een octopus met 8 armen geweest. Maar al doende leert men, en ondertussen denk ik zelfs al niet meer na bij sommige dingen die me op voorhand veel stress hebben bezorgd (zoals: hoe krijg ik mezelf en 2 kinderen op een deftig uur aangekleed en gevoed op de crèche?)

Vroedvrouw

Konden ook niet ontbreken in dit lijstje: de toppers van mijn vroedvrouwenpraktijk. Mijn hartje wordt warm als ik denk aan de manier waarop ze mij en ons begeleid en opgevolgd hebben, tijdens de zwangerschap en na de bevalling. We kozen opnieuw voor een ziekenhuisbevalling, maar lieten ons dit keer ook bijstaan door onze eigen vroedvrouw (en gelukkig maar, want de fantastische N. was ondanks mijn mooie brief toch wel niet net met verlof zeker?). Dat de geboorte van Jeanne een overweldigend mooie ervaring was, hebben we voor een groot stuk aan Britte te danken.

Wandelen

Man, hebben wij wat afgewandeld de voorbije maanden! Onder een stralend zonnetje en door de gietende regen, over gloeiend hete asfalt en door modderplassen en hopen herfstbladeren. Telt toch ook een beetje als work-out he, niet?

X-jes

Man, hebben wij wat afgekust de voorbije maanden! All day, every day.

Yoga

Een week of 8 na de bevalling stond ik voor het eerst weer op de yogamat, en sindsdien probeer ik trouw elke week naar de les te gaan. Altijd al geweldig veel deugd van gehad, en dat is nog steeds zo. Er verandert veel als je een kind krijgt, maar lang niet alles, zo blijkt.

Zelfvertrouwen

Nu niet dat ik ineens de meest zelfzekere moeder ben die er rond loopt, verre van. "Waarom weent ze nu?", vragen mensen soms, en nog steeds moet ik soms antwoorden: "ik weet het niet". Elk kind is anders, elke dag is anders. Het is onderweg zoeken en aftasten. Elkaar leren kennen en leren lezen, en zo te weten komen wat dat ene kreuntje of gebaartje wil zeggen. Of soms niet, en dat is ook OK. You got this, mama...

Hallo Jeanne!

Het vorige bericht hier dateerde al van april. Ik was toen 6 maanden zwanger. Ondertussen zijn we 5 maanden verder, dus het werd wel eens tijd voor een update. Ik stopte met werken op 37 weken en zat vol goede voornemens en ideeën voor blogberichten, maar ja, hoe gaan die dingen...We gingen in die periode nog een lang weekend naar Nederland en een week naar zee met onze wervelwind van een peuter. Daarna had ik nog even tijd nodig om te bekomen en had dutjes doen en series kijken eventjes prioriteit.

Maar toen ging ik dus WEERAL overtijd en was ik hier bezig om mijn gal daarover te spuwen. Gelukkig voor jullie raakte het klaagbericht in kwestie uiteindelijk zelfs niet afgewerkt en gepubliceerd, want op maandag 31 juli (net als vorige keer zes dagen na de uitgerekende datum) kwam ze na een mooie maar intense bevalling dan toch piepen: onze dochter Jeanne. Een hoopje geluk van 50 cm en 3kg150, een perfecte aanvulling op ons gezin van 3.

En kijk, net als vorige keer duurde het opnieuw 3 maanden voor ik even een momentje vond om me achter de computer te zetten om het nieuws hier te melden. Is dat omdat ik nogal arbeidsintensieve baby's maak, of omdat ik bovengemiddeld veel tijd nodig om te wennen aan dat kleine schepseltje en aan mijn rol als mama? Beide, als je't mij vraagt. Zo'n kraamperiode, ik blijf het heftig en overweldigend en allesbehalve vakantie vinden. Wat mij betreft mag de term "moederschapsrust" dus gerust herbekeken worden.

Dat gezegd zijnde: onze tweede baby is een heerlijk kind. Dat 90% van de tijd content en tevreden is. Minder snel huilt dan haar oudere zus als baby. En al meer dan een maand vaak lacht naar alles en iedereen. Allemaal factoren die helpen, net als het feit dat wij zelf ook iets rustigere ouders zijn, die meer op hun buikgevoel durven vertrouwen. Nooit durven denken dat het voor ons weggelegd was, maar deze keer is hij er wel: de wolk. Niet bubblegumroze, maar eerder pastelkleurig, met af en toe een grijs randje.

Ik blijf het zot vinden hoe snel zo'n klein wezentje zich verankerd in je hoofd én in je hart. Jeanne is er misschien nog maar net, en toch verheug ik me al zo hard op de rest van ons leven samen. Ben ik benieuwd naar het meisje, de zus, de dochter, de vrouw die ze zal worden. Aan de vooravond van de komst van Jeanne las ik het boek "Dingen die mijn zoon moet weten over de wereld" van de Zweedse auteur Fredrik Backman. Daarin schrijft hij onder meer het volgende:

"Ik wil dat je altijd weet dat je kunt worden wat je maar wilt. Maar dat is bij lange na niet zo belangrijk als dat je weet dat je altijd precies mag zijn wie je bent"

(En zo is het maar net)

Brief aan N.

Lieve N,

Bijna 2 jaar geleden is het, dat onze wegen elkaar kruisten op die vroege pinksterzondag in Gasthuisberg.

Toegegeven: ik maakte misschien niet de allerbeste eerste indruk. Je moet me dat vergeven. Het feit dat ik net zo mottig als een krab in één van de vuilnisbakken op de spoedafdeling had moeten overgeven en ik daarna zeker nog een eindeloos weeënkwartier lang voor een gesloten deur moest wachten omdat jullie net bezig waren met een spoedkeizersnede zal daar wellicht voor iets tussen hebben gezeten. Niet lang nadat ze ons installeerden in één van de arbeidskamers was er een wissel van de shiften. Je oudere collega-vroedvrouw mocht naar huis, en jij kwam fris en monter de kamer binnen: een vrouw van mijn eigen leeftijd met een hip, kort kapsel, die een kordate maar tegelijk begripvolle indruk maakte.

In de loop van de uren die volgden, leek je overal tegelijk te zijn, maar op een goede manier. Je leverde geen commentaar op het feit dat ik voor een natuurlijke bevalling zonder epidurale verdoving wou proberen te gaan, maar raadde me juist verschillende houdingen aan die de pijn draaglijker zouden maken. Je zorgde ervoor dat mijn man niet het gevoel had dat hij er voor spek en bonen bijstond, maar moedigde hem juist aan om te ondersteunen en te coachen. Je was een baken van rust en vertrouwen, die tussen haar eigen taken door ook de overenthousiaste gynaecoloog-in-opleiding een beetje afremde. Je voelde probleemloos aan op welke momenten je ons alleen moest laten en wanneer je juist niet van mijn zijde mocht wijken (al kwam dat laatste misschien ook wel omdat ik je in die moeilijke, laatste fase plechtig liet beloven om toch vooral bij mij te blijven. Sorry als ik toen wat dwingend overkwam...).

Als ik terugdenk aan het moment waarop Colette ter wereld kwam, zijn er 3 gezichten die ik voor me zie. Het zijn niet die van de gynaecoloog-in-opleiding, zijn supervisor of de professor met wachtdienst die luttele minuten voor het moment suprême de kamer binnenstormde. Ik zie Haar, uiteraard, en Hem. Maar jou ook. Al klinkt dat misschien een beetje raar.

Nadat mijn dochter effectief geboren was, ging het allemaal snel:  je hielp bij de nazorg, maakte gauw nog een paar foto's van ons als kersvers gezin, en toen kwam je al afscheid nemen. Ik wou je bedanken voor alles, en vond er niet beter op dan dat vanuit mijn kraambed met een aai over je wang te doen. Belachelijk ontoereikend, besef ik nu. Net als de doos met koekjes die we nadien nog op je afdeling zijn gaan afgeven.

Ik heb lang niet meer in detail teruggedacht aan die bewuste dag. Omdat de herinneringen te vers waren, en omdat ik er ineens een kind bij had dat al mijn aandacht opeiste. De laatste weken doe ik het wel, en veelvuldig ook, om me voor te bereiden op die tweede keer, heel binnenkort. Als ik de geboorteverhalen van andere moeders hoor en lees, besef ik dat ik geluk heb gehad. Ik heb de kans gekregen om mijn eigen tempo en dat van mijn lichaam te volgen, zonder dat er medische ingrepen waren die zich opdrongen. Dat was misschien een heel ander verhaal geweest als er iemand anders dan jij aan mijn zijde had gestaan.

Dus na het lullige aaitje over je wang en de doos met koekjes een derde poging: deze brief. Bedankt om er voor ons te zijn, op die bewuste pinksterzondag in mei. Bedankt voor je aanwezigheid, je stille kracht. Bedankt om je job als vroedvrouw met zoveel overgave en daadkracht in te vullen. Maar vooral bedankt voor het vertrouwen dat je me hebt gegeven in mijn eigen kunnen. Het is net dat wat maakt dat ik het helemaal zie zitten, die tweede bevalling. Bring it on!

Liefs en groeten,

Chloé

P.S: Eind juli is het zover. Zou je me misschien nu al plechtig willen beloven dat je voor die periode geen vakantieplannen maakt? Bedankt! :)

It takes two, baby

Het was een zaterdag eind november, iets na de middag, toen ik besloot om toch maar eens dat pak met zwangerschapstesten uit de kast te halen. Ik kwam net thuis van mijn wekelijkse yogales, had me nog niet eens gedoucht en omgekleed, maar ineens kon het niet meer wachten. "Want 10 dagen overtijd, dat is toch al wel veel". Zelfs voor iemand als ik, met cyclussen die grilliger zijn dan het Belgische weer. Op naar de badkamer dus, waar ik deed wat ik moest doen.

Amper vijf minuten later stond ik al terug beneden. Mijn man, die net met iets bezig was in de tuin, moet al door het raam van de keuken de paniek op mijn gezicht hebben kunnen aflezen. Ik toonde hem de twee streepjes. Ook bij hem: ongeloof. Verbijstering. Een klein beetje angst, dat ook. En na een paar minuten: pure vreugde. Hoera, opnieuw zwanger!

Dat het deze keer zo makkelijk zou gaan, daar hadden we allebei niet echt op gehoopt. U moet weten: de weg die we de eerste keer aflegden voor het zover was liep niet bepaald over rozen. Iets waar we in al ons optimisme op geen enkel moment rekening mee hadden gehouden. Nadat ik in 2013 na meer dan 10 jaar trouwe consumptie stopte met de pil, duurde het nog maanden voor alles weer normaal op gang kwam. Heel erg traag, bovendien: waar een normale cyclus ongeveer 30 dagen duurt, waren 60 of soms zelfs 90 dagen hier geen uitzondering. Waar dat dan concreet aan lag? Ze konden er in het ziekenhuis niet precies de vinger op leggen, ook niet na verschillende onderzoeken. En dus moest ik aan de Clomid: medicatie die uw cyclus in de pas laat marcheren en die follikelrijping stimuleert. Verschillende dosissen, tientallen ziekenhuisbezoeken en 6 maanden later stonden we nog even ver: nergens.

Met elke 'mislukte' maand werd onze wanhoop een beetje groter. Ik schrok daar enorm van, eerlijk waar. Ik ben van nature redelijk optimistisch, en mijn biologische klok was bij de start van ons avontuur nog niet bepaald een tikkende tijdbom, maar nu hakte ongeveer alles wat ook maar een beetje baby- of kindgerelateerd was er ongelofelijk diep in. En niet op een goede manier. Mijn maag maakte salto's wanneer ik in de supermarkt langs de rayon met pampers passeerde. Ik kon de stroom zwangerschaps-, baby- en kinderaankondigingen op Facebook niet langer aanzien, blokkeerde zelfs een paar mensen tijdelijk. En toen een koppel uit onze omgeving kwam vertellen dat ze een kindje verwachtten, voelde ik me enorm schuldig omdat het me met de beste wil van de wereld niet lukte om oprecht blij voor hen te zijn.

Intussen was het zomer geworden, en besloten de dokters hun plan van aanpak te veranderen. Ik werd voorzien van een koeltasje, ontsmettingsmateriaal, spuiten en injectienaalden om elke maand gedurende een week zelf medicatie in te spuiten. Als ik normaal bloed moet laten trekken, dan zou ik mijn hoofd het liefst 180 graden omdraaien moest dat kunnen, om toch vooral maar niets te moeten zien, Maar nu plofte ik spuiten Menopur en Pregnyl in mijn eigen buik like a boss. Ook wanneer dat toevallig op een trouwfeest of op de wei van Werchter moest gebeuren.

2 pogingen later kreeg ik telefoon terwijl ik aan het werk was. Goed nieuws, eindelijk. Toch durfde ik het pas echt geloven met bewegend beeld erbij. De eerste echo op 8 weken. Een kleine garnaal met een knipperend lichtje in zijn of haar borst. De schoonste zwart-wit film die ik ooit heb gezien.

Toen mijn man en ik ons na dat heftige eerste babyjaar realiseerden dat we gerust nog wel een kindje wilden, gingen we ervan uit dat de medische wereld ons opnieuw een handje zou moeten helpen. Niets bleek minder waar. Deze keer heeft de natuur ons zelfs een klein beetje in snelheid gepakt. Was het omdat de naweeën van een decennium pilgebruik intussen volledig uit mijn lijf verdwenen waren? Of omdat we er in ons hoofd eigenlijk totaal nog niet mee bezig waren, met dat tweede kind? Ik zal het wellicht nooit helemaal zeker weten, en dat is ook niet erg.

Waarom ik dit nu schrijf? Omdat ik me nooit meer alleen heb gevoeld dan tijdens de periode dat we in behandeling waren. In mijn omgeving leek iedereen vlot zwanger te geraken, soms "was het zelfs al van de eerste keer prijs". Tot ik het verdriet na een paar maanden te zwaar vond om met ons 2 te dragen, en hier en daar begon te praten over wat er speelde. Ineens bleken sommige van die vlotte zwangerschappen ook een pijnlijke voorgeschiedenis te hebben. Ik heb veel moed geput uit die verhalen, maar ik heb me tegelijk ook dikwijls afgevraagd waarom mensen daar niet openlijker over praten, over al dat verborgen leed.

We zijn intussen meer dan 3 jaar verder, en intussen kan ik het allemaal wat beter relativeren, En hoewel het destijds het grootste drama van de wereld leek, besef ik nu dat ons traject in niets te vergelijken valt met wat veel andere koppels doormaken, jaren aan een stuk. Het maakt wel dat ik voorzichtiger ben geworden, en niet snel zal informeren naar de babyplannen van andere mensen. En uiteraard voelt deze nieuwe zwangerschap door alles wat er is gebeurd nog meer aan als een cadeautje. Zelfs toen dat betekende dat ik na amper 3 maanden op mijn nieuwe job al schoorvoetend naar mijn baas moest toestappen om het cliché-der-clichés over vrouwelijke werknemers te bevestigen :)

Ik was al even aan deze post bezig, maar kwam afgelopen week dit en dit nog tegen over dit onderwerp. Ook Eva Mouton tekende er een paar weken geleden treffend over.

De jongen van Oxfam

"Mevrouw, mag ik u even iets vragen?"

Vrijdagnamiddag, het marktplein van mijn thuisstad. Vrijdag, mijn vier/vijfde dag. Een dag waarop het kan: impulsief op de fiets springen en richting stad rijden om alvast wat solden te gaan scoren, voor de mensenmassa's op zaterdag toestromen.

Even daarvoor had ik hem al zien staan. Een jonge twintiger, gehuld in een regenjas in een opvallende kleur. Ik probeerde gezwind de straat over te steken, om zo te ontsnappen aan het promopraatje voor één of andere grote ngo waar hij ongetwijfeld voor werkte. Dat, of een GSM-operator of een vakbond.

Maar kijk, mijn plan om ongezien weg te komen is mislukt: hij heeft me in zijn vizier. Ik blijf staan, vloek binnensmonds, maar beleefd als ik ben keer ik toch op mijn stappen terug.

"Wie is de belangrijkste vrouw in uw leven?"

Dat is zijn openingsvraag. Origineel, dat moet ik hem nageven. We keuvelen een beetje over mijn dochter, moeder, zus en oma. Wisselen daarna van gedachten. Over seksueel geweld, hier en in het zuiden, binnen relaties en in de maatschappij in het algemeen. Over het glazen plafond. Trump. De vrouwenmars die eraan zit te komen. Dingen waar ik graag over hoor praten. Dingen die mij na aan het hart liggen. Dingen waar ik meer voeling mee heb dan pakweg het gat in de ozonlaag of zielige diertjes in één of ander asiel.

Voor ik het goed en wel besef staan we een half uur te praten, de jongen van Oxfam en ik. Van gelijke rechten voor vrouwen schakelen we naadloos over op de dingen des levens. Hij vertelt me dat hij net is afgestudeerd aan een filmopleiding en graag documentaires wil maken. Dat hij mensen ronselt op straat in een gekleurde regenjas tegen een belachelijk laag loon om de huur van zijn appartement te kunnen te betalen.

Een beetje gegeneerd vraagt hij me naar mijn leeftijd. We blijken 7 jaar te schelen. Hoewel het iets is waar hijzelf duidelijk van gruwelt, hoort hij me toch nieuwsgierig uit over mijn man, kind en vaste job. Over mijn leven als...

(ja, als wat eigenlijk? Als wannabe-volwassene, die ook maar wat aanmoddert?)

"Klopt het dat als je ergens voltijds en vast werkt, je maar 20 dagen verlof hebt?" 

Jup, meestal wel 

"Fuck, da's weinig. Hoe krijgen jullie dan al jullie shit geregeld?" 

*krekelgeluiden*

"Zo elke dag braaf gaan werken voor dezelfde baas, dat is toch stom? Ben je niet bang om daardoor je passie te verliezen?" 

Nee, het leven is meer dan werken alleen. Gelukkig maar.

"Hoe, die loonfiches moet je BIJHOUDEN???? Voor de BELASTINGAANGIFTE?? Ik dacht altijd dat ons moeder ermee aan't lachen was toen ze zei dat ze die van haar allemaal had bijgehouden in een ringmap" 

Onthou één ding, lieve vriend: uw moeder heeft ALTIJD gelijk

"Wow, zo'n baby in huis...Het zal allemaal wel schoon zijn, maar toch nog niet voor mij. Is dat soms niet totale chaos?" 

Geen commentaar :)

"Maar zo in een binnenspeeltuin gaan zitten en op vakantie gaan naar Center Parcs, dat is toch megasaai?" 

Kijk, ik zal niet doen alsof ik dat leuker vind dan pakweg een avond goed doorzakken of gaan backpacken in een ver land. Je doet zo'n dingen gewoon en hebt er vrede mee. Omdat je weet dat ze voorbij gaan.

"Al die haat, op sociale media enzo, ik vind dat echt erg. Kunnen mensen niet gewoon normaal tegen elkaar doen? Zorgen dat ze elkaar beter begrijpen? Wat meer echt met elkaar babbelen, zoals wij nu doen?" 

I hear you, brother

Heerlijk jong is hij, de Oxfam-jongen. Ik benijd hem stiekem een beetje. Niet omdat hij in een lelijke regenjas in de vrieskou moet staan. Wel omdat zijn blik nog zo fris is. Zijn verontwaardiging én verwondering nog zo oprecht. Hij zal er wel komen in het leven. Misschien niet via het parcours dat hij voor zichzelf in gedachten had. Maar is dat ooit bij iemand het geval?

Als we afscheid nemen, is hij niet te beroerd om toch nog eens te vragen of ik het zie zitten om Oxfam maandelijks financieel te steunen en zo mee te bouwen aan betere rechten voor vrouwen. Hij is een taaie, blijkt nog maar eens, want hij laat zich niet afwimpelen door mijn gebruikelijke praatje over dat ik mijn geld liever spendeer aan kleinere goede doelen en persoonlijke projecten. Geheel in het thema maak ik me ervan af met het volgende cliché:

Ik moet dat eerst toch even met mijn man bespreken

Gedichtendag #2

Om over na te denken...Watou, zomer 2016

#nofilter: 16 foto's uit 2016 die Instagram niet haalden

Geef toe, het werd toch wat eentonig, al die artikels met eindejaarslijstjes en posts met een round-up van de bestgelezen stukken van 2016 die tijdens de laatste dagen van het jaar in blogland voorbij kwamen? Speciaal daarom heb ik gewacht met deze post tot 2017 al een paar dagen bezig was. Keigoed over nagedacht enal! (*)

(*) Helaas niet helemaal waar. Ik had het te druk met 'vakantie vieren', een eufemisme voor wat de afgelopen week echt was: een peuter die thuis is van de crèche entertainen en ondertussen ook een buikgriep uitzweten. Desondanks toch ferm plezant, zo'n weekje vakantie tussen kerst en nieuwjaar.

Ook een trend tijdens die laatste dagen van 2016: Instagrammers die massaal hun "best nine" deelden. Een collage van hun 9 meest gelikete foto's van het afgelopen jaar.

Maar het aantal likes op een foto, hoe betrouwbaar is dat eigenlijk als graadmeter voor hoe waardevol een bepaald moment uit het afgelopen jaar was? Niet erg, in mijn ogen. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar bij mij belanden foto's alleen op Instagram als ik ze mooi genoeg vind en/of als ik er iets gevat bij kan schrijven. Wat met al die momenten die het jaar op hun manier evengoed kleur gaven, maar waarvan er toevallig alleen onscherpe/overbelichte/onflatterende beelden bestaan?

Voor deze post scrolde ik dan ook niet door mijn feed, wel door mijn foto-archief. In deze post toon jullie graag 16 beelden uit 2016, die Instagram niet haalden maar die daarom niet minder memorabel waren. Zonder filter, dat spreekt voor zich ;-)

Links: Een baby met een vrij uitgebreide boekencollectie, die desondanks toch graag de wijnencyclopedie van haar vader bestudeert

Rechts: Quote uit een tijdschriftartikel uit de eerste maanden van 2016. My thoughts exactly...

Links: Colette en haar neefjes op een vrijdagavond. Move over, family Von Trapp!

Rechts: Verjaren was dit jaar extra pijnlijk. Hulde aan man en schoonmoeder voor hun pogingen om de pijn te verzachten met respectievelijk bloemen en een brownie.

Links: #randomnpeoplekissing op het station van Brussel Centraal

Rechts: Vriendin E. babbelt op een avondje uit met een knappe man. 10 minuten na vertrek is de uitgebreide background-check via Facebook een feit.

Links: De queeste om E. aan een lief te helpen ging verder op weekend, via de beproefde methode "smeek-God-om-een-gunst-door-middel-van-een-briefje"

Rechts: Op datzelfde vriendinnenweekend haalden we ook ons scoutshemd nog eens van onder het stof, en speelden we vrijwillig (!) een bosspel. De verliezers moesten op deze foto duidelijk nog wat bekomen :)

Links: Op een doodgewone dinsdag naar het werk vertrekken met het idee dat het een kalme dag gaat worden. Telefoon krijgen van de baas dat het er niet goed uit ziet in Brussel. De hele dag rondcrossen van persconferentie naar Wetstraat naar kantoor. Geen tijd om alles wat er gebeurde goed te laten doordringen (gelukkig maar). De werkdag om 22u 's avonds afsluiten in een Aziatisch restaurant, dat op ons en een tafel ambulanciers na uitgestorven was. 22 maart was naast een gitzwarte dag voor België ook de meest crazy werkdag uit mijn loopbaan.

Rechts: Later op het jaar; thuis werken en daardoor met open mond de gebeurtenissen in Amerika kunnen volgen op tv. Kijken naar de speech van Trump en denken: "hierna wordt waarschijnlijk alles anders"

Links: Hittegolf tijdens de laatste week van de zomervakantie. Die zomer bevatte heel wat eerste keren voor onze dochter: haar eerste stapjes, haar eerste paar schoenen, haar eerste staartje...

Rechts: ...en haar eerste paar kapotte knieën

Links: "Amai, hier moeten ze precies nog eens naar de glascontainer rijden" (mijmeringen over kunst in Watou)

Rechts: Laatste werkdag, laatste keer teksten inlezen

Links: Familieportret inclusief 3 paar wallen op een veel te vroege ochtend in Centerparcs, eind december

Rechts: Drama tijdens een fotoshoot aan de kerstboom, ook eind december

Ik wens jullie voor 2017 veel schone momenten toe. Momenten met een hoek af, die ook zonder filter meer dan de moeite waard zijn!

Chloé