In no time was ze één jaar, die baby van
ons. Dat vierden we het weekend na haar officiële verjaardag met de nodige
toeters en bellen. Een versierde woonkamer vol familie, pakjes, een taart met 1
kaarsje en een vilten kroon. Met die festiviteiten kwam ook het besef dat
Colette al een heel jaar deel uitmaakt van ons gezin. 365 dagen gevuld met
zowel wondermooie als gitzwarte dagen. Een behoorlijk zot jaar, waarin ik vaak
op mijn eigen grenzen ben gebotst, maar waarin ik ook ontzettend veel geleerd
heb. Over mezelf, over mijn lief, over het leven. De belangrijkste lessen die
ik heb getrokken na één jaar moederen vind je hieronder.
Hulp en steun = heerlijk
Alleenstaande ouders, ze verdienen wat mij
betreft een medaille, een standbeeld of misschien wel allebei. “Hoe doen die
dat toch, alleen?” Ik heb het de voorbije maanden constant gedacht. Het netwerk
dat wij hebben is voor ons misschien vanzelfsprekend, voor veel mensen is het
dat niet. Dat ben ik verdomd goed gaan beseffen.
De hulp die we kregen was vaak heel
praktisch van aard: een vriendin die soep kwam brengen, mijn schoonmoeder die
met een mand gestreken was voor de deur stond of de kraamhulp die ons bijstond
met raad en daad in de eerste dagen thuis. Waarschijnlijk hadden we het ook
zonder hen wel gered, maar het zou zonder zever een pak zwaarder geweest zijn.
En het was al niet van de poes...
Hoge pieken, diepe dalen
Het prille ouderschap is bij momenten een
emotionele rollercoaster. Zo eentje met steile afdalingen en loopings waar je
mottig van wordt. Sta je het ene uur te grienen van ontroering omdat je kind
voor het eerst gegiecheld heeft, dan kan het goed zijn je een paar uur later de
haren uit je hoofd wil trekken van pure ellende omdat de baby ALWEER weent en
niet te troosten valt, terwijl jij alleen maar even, heel even, je ogen wilt
sluiten (slaap is sowieso heilig, dus werd ik zo'n mama met een lullig briefje
aan haar voordeur. Maar alles voor de goede zaak, toch?)
Goede raad = killing
“Je moet bakstenen onder het bedje zetten,
dat helpt tegen reflux”
“Ik ken een goede osteopaat”
“Ik ken een goede kinesist”
“De kleindochter van mijn buurvrouw haar
collega had ook een baby die veel weende, en dat bleek een voedselintolerantie
te zijn”
“Zou je wel voortdoen met borstvoeding?”
“Zou je wel stoppen met borstvoeding?”
“Volgens mij weent ze omdat ze honger
heeft”
(enzovoortenzovoortenzovoort…*ZUCHT*)
De gemiddelde baby bestaat niet. De
gemiddelde moeder ook niet
Een nieuwbakken moeder is een onzeker
wezen. Is het dan echt nodig om alles aan een baby wat ook maar enigszins
afwijkt van het gemiddelde of de standaarden zo dik in de verf te zetten? (Ja,
Kind en Gezin, ik heb het tegen jullie!)
Daarmee samenhangend: laat elke moeder in
godsnaam haar goesting doen. Slaapt haar zoon beter op de buik dan op de rug?
Laat haar doen, een kind met een uitgeslapen moeder is sowieso beter af. Wil ze
vanaf dag 1 de fles geven? Stop met haar scheef te bekijken. Of slaapt de baby
na een jaar nog altijd tussen beide ouders in? Denk 2 keer na, en slik die
opmerking gewoon in. Het is allemaal al moeilijk genoeg zonder al die meningen
en invloeden van buitenaf. Vrijheid, blijheid.
Alles komt altijd goed. Min of meer…
Uit het leven gegrepen: een baby die
pertinent weigert om van de fles te drinken, kan een jaar later tutteren alsof
haar leven ervan afhangt. En hing de fruit- en groentenpap eerst all over the place, dan kan het
goed zijn dat er een paar geduldige maanden later toch al een paar hapjes
gegeten worden. Al is genoeg nog altijd genoeg, want ze laat zich niets
opdringen, die dochter van ons. Waarmee ik maar wil zeggen: dingen die in the heat of the moment zware drama’s lijken, blijven dat
zelden of nooit. Zelfs de meest ellendige situaties gaan ooit, uiteindelijk,
voorbij.
Een twijfelende moeder is niet persé een
slechte moeder
Ik pleit schuldig, meneer: ik was tijdens
mijn zwangerschap zo’n typische, streverige mama-in-spé die meer ervaren
moeders tot meewarrig hoofdschudden en oogbollengerol aanzet. Niet zozeer op
materieel vlak, wel op het gebied van informatie. Ik verdiepte me in de
ervaringen van lotgenoten op het internet, las het handboek van La Leche League
over borstvoeding van voor naar achter en weer terug en zat samen met een
dozijn andere debuterende ouderparen een cursus over bevallen uit in het
ziekenhuis van onze keuze. Ik dacht oprecht dat ik goed voorbereid was omdat we
op voorhand al bepaalde keuzes hadden gemaakt of tenminste de verschillende
mogelijke opties hadden overwogen. Viel dat even tegen, toen het echt zover was.
Ik ben nochtans van nature geen
twijfelaar, maar ineens was ik onzeker over alles. Getuige ook mijn Google
zoekopdrachten uit die periode, die varieerden van “hoeveel uur per dag slaapt
een baby van 7 weken?” tot “moet een baby onder een pyjama nog een romper
dragen?”. Een mens vraagt zich af hoe moeders dat deden toen er nog geen
internet bestond...
Een moeder die af en toe van gedacht
verandert ook niet, trouwens
Sommige dingen verliepen exact zoals ik ze
op voorhand in mijn hoofd had, maar op andere vlakken heb ik mijn
oorspronkelijke mening serieus moeten bijsturen. Colette bleek geen
samenslaper, hoe hard er vanuit sommige hoeken ook gehamerd wordt op de
voordelen. De vlieger “zo’n kleine baby slaapt toch overal” bleek hier ook
totaal niet op te gaan En mijn enthousiasme over de Rapley-filosofie was
ook snel over toen al die stukjes groenten en fruit meteen op de grond
belandden in plaats van in de mond van mijn VEEL TE MAGERE baby.
Het
altijd aanwezige schuldgevoel
Even serieus: had niemand mij daar op
voorhand voor kunnen waarschuwen? Man toch, ik denk dat ik me het afgelopen
jaar vaker schuldig heb gevoeld dan in de rest van mijn leven samen. Volkomen
op niks gebaseerd ook meestal, dat schuldgevoel.
Het is nog niet eens zo heel lang geleden
dat ik op dat vlak een knop heb omgedraaid. Want een perfecte ouder zijn, kan
dat wel? Wordt zo’n kind daar beter van, van een moeder die tegen elke prijs
vasthoudt aan haar keuzes en principes, ook al zijn die misschien niet wat het
gezin als geheel op dat moment nodig heeft? Dan wil ik veel liever een relaxte
mama zijn, die soms ook maar wat aanmoddert maar net daardoor aangeeft dat het
oké is om in het leven soms op uw gezicht te gaan en weer recht te krabbelen. Ik
ben er nog niet helemaal, maar het besef is er, en dat is al veel waard.
Zorg voor je baby, maar ook voor jezelf
De totale afhankelijkheid van een
pasgeboren baby is ontroerend schoon, maar ik vond het soms ook behoorlijk
verstikkend. Na de eerste weken in quarantaine in de babybubbel te hebben
doorgebracht, kon ik er dan ook enorm van genieten om eens iets voor mezelf te
doen, al was het maar wat lezen, eens naar de kapper gaan of lunchen met
vriendinnen. Ik voelde me daarna altijd een stukje dichter bij het ideaalbeeld
van de relaxte mama die ik wilde zijn. Al blijft het wel constant vechten tegen
dat schuldgevoel. Ja, ook nu nog…
Over gelukkige grootouders en
zelfverzekerde vaders
Ik heb me tijdens mijn zwangerschap
constant afgevraagd hoe die kleine stamper in mijn buik mijn leven zou
veranderen. Het is misschien egocentrisch, maar over de impact die haar komst
op het leven van mijn (schoon)ouders en man zou hebben, had ik op voorhand veel
minder nagedacht. Tijdens mindere momenten was dat iets waar ik me gelukkig aan
kon optrekken. Het is hartverwarmend om ze bezig te zien. Mijn schoonouders,
die na 2 zonen en 2 kleinzonen eindelijk een meisje in huis hebben. Mijn
ouders, die aftellen naar hun wekelijkse oppasdag zoals kinderen naar
Sinterklaas. De meter en de peter, die elk op hun manier een stempel drukken op
het leven van Colette. En dan is er nog mijn lieve man, die zijn rol als
meisjespapa zo naturel en zelfzeker invult dat ik er soms jaloers op ben. Zo
klein nog en toch al zo liefdevol omringd: het is een gelukzak, ons meisje.
Een kind krijgen verandert alles (en toch
ook weer niet)
Er is geen weg meer terug. Soms herken ik
mezelf en mijn eigen leven bijna niet meer. Op zondag staan we tegenwoordig
soms voor een gesloten deur bij de bakker, omdat die nog niet open is. Ik moet
niet meer elk nieuw tv-programma gezien hebben, ik ga liever op tijd slapen om
nog wat te kunnen lezen. Ik verheug me oprecht op onze vakantie in Frankrijk,
waar het zotste wat we gaan doen waarschijnlijk wat touren met onze fietskar
gaat zijn. Ik laat mijn dochter ’s morgens mijn zorgvuldig uitgekozen outfit
onderkwijlen, gewoon omdat ik het zo tof vind als ze haar hoofdje op mijn
schouder legt. Er is nu iemand in mijn leven die altijd op de eerste plaats zal
komen, no matter what. En na een jaar kan ik eindelijk zeggen dat ik daar
helemaal okee mee ben.
(Maar die veranderingen moeten ook niet te
ver gaan, natuurlijk. Ik vind het een verademing om eens over iets anders te
kunnen babbelen dan over baby-ontwikkelingen of het beste merk van pampers. Ik
ontbijt nog altijd liever traag en uitgebreid dan snel iets naar binnen te
schrokken. Ik doe meestal mijn best om deftig geschminkt op mijn werk te
verschijnen - en maar goed ook, want: wallen. En uiteraard blijf ik dagdromen
over exotische bestemmingen en een volgend bezoekje aan Berlijn)
*Disclaimer* Ik ben me ervan bewust dat
dit overzicht niet voor iedereen even herkenbaar zal zijn. Mijn blog, mijn
baby. Net zoals de ene baby de andere niet is, ervaart ook iedereen die eerste
weken en maanden wellicht op een andere manier. Waar zijn jullie achter gekomen
door moeder of vader te worden? Zijn er grote levenslessen die ik misschien
over het hoofd heb gezien? Ik lees ze graag in de comments.
