Brief aan N.

vrijdag 28 april 2017


Lieve N,

Bijna 2 jaar geleden is het, dat onze wegen elkaar kruisten op die vroege pinksterzondag in Gasthuisberg.

Toegegeven: ik maakte misschien niet de allerbeste eerste indruk. Je moet me dat vergeven. Het feit dat ik net zo mottig als een krab in één van de vuilnisbakken op de spoedafdeling had moeten overgeven en ik daarna zeker nog een eindeloos weeënkwartier lang voor een gesloten deur moest wachten omdat jullie net bezig waren met een spoedkeizersnede zal daar wellicht voor iets tussen hebben gezeten. Niet lang nadat ze ons installeerden in één van de arbeidskamers was er een wissel van de shiften. Je oudere collega-vroedvrouw mocht naar huis, en jij kwam fris en monter de kamer binnen: een vrouw van mijn eigen leeftijd met een hip, kort kapsel, die een kordate maar tegelijk begripvolle indruk maakte.

In de loop van de uren die volgden, leek je overal tegelijk te zijn, maar op een goede manier. Je leverde geen commentaar op het feit dat ik voor een natuurlijke bevalling zonder epidurale verdoving wou proberen te gaan, maar raadde me juist verschillende houdingen aan die de pijn draaglijker zouden maken. Je zorgde ervoor dat mijn man niet het gevoel had dat hij er voor spek en bonen bijstond, maar moedigde hem juist aan om te ondersteunen en te coachen. Je was een baken van rust en vertrouwen, die tussen haar eigen taken door ook de overenthousiaste gynaecoloog-in-opleiding een beetje afremde. Je voelde probleemloos aan op welke momenten je ons alleen moest laten en wanneer je juist niet van mijn zijde mocht wijken (al kwam dat laatste misschien ook wel omdat ik je in die moeilijke, laatste fase plechtig liet beloven om toch vooral bij mij te blijven. Sorry als ik toen wat dwingend overkwam...).

Als ik terugdenk aan het moment waarop Colette ter wereld kwam, zijn er 3 gezichten die ik voor me zie. Het zijn niet die van de gynaecoloog-in-opleiding, zijn supervisor of de professor met wachtdienst die luttele minuten voor het moment suprême de kamer binnenstormde. Ik zie Haar, uiteraard, en Hem. Maar jou ook. Al klinkt dat misschien een beetje raar.

Nadat mijn dochter effectief geboren was, ging het allemaal snel:  je hielp bij de nazorg, maakte gauw nog een paar foto's van ons als kersvers gezin, en toen kwam je al afscheid nemen. Ik wou je bedanken voor alles, en vond er niet beter op dan dat vanuit mijn kraambed met een aai over je wang te doen. Belachelijk ontoereikend, besef ik nu. Net als de doos met koekjes die we nadien nog op je afdeling zijn gaan afgeven.

Ik heb lang niet meer in detail teruggedacht aan die bewuste dag. Omdat de herinneringen te vers waren, en omdat ik er ineens een kind bij had dat al mijn aandacht opeiste. De laatste weken doe ik het wel, en veelvuldig ook, om me voor te bereiden op die tweede keer, heel binnenkort. Als ik de geboorteverhalen van andere moeders hoor en lees, besef ik dat ik geluk heb gehad. Ik heb de kans gekregen om mijn eigen tempo en dat van mijn lichaam te volgen, zonder dat er medische ingrepen waren die zich opdrongen. Dat was misschien een heel ander verhaal geweest als er iemand anders dan jij aan mijn zijde had gestaan.

Dus na het lullige aaitje over je wang en de doos met koekjes een derde poging: deze brief. Bedankt om er voor ons te zijn, op die bewuste pinksterzondag in mei. Bedankt voor je aanwezigheid, je stille kracht. Bedankt om je job als vroedvrouw met zoveel overgave en daadkracht in te vullen. Maar vooral bedankt voor het vertrouwen dat je me hebt gegeven in mijn eigen kunnen. Het is net dat wat maakt dat ik het helemaal zie zitten, die tweede bevalling. Bring it on!

Liefs en groeten,

Chloé

P.S: Eind juli is het zover. Zou je me misschien nu al plechtig willen beloven dat je voor die periode geen vakantieplannen maakt? Bedankt! :)

1 opmerking :

  1. Mooi liefje, als ik N. was zou ik nu erg trots en blij zijn met jou lieve woorden. Ik duim met je mee dat N. er is als jullie tweede sprookje wordt geboren! Mama

    BeantwoordenVerwijderen

Made With Love By The Dutch Lady Designs