“Er hangt precies iets in de lucht. Je bent al de 6de die ik deze week zie die langskomt om alles te regelen om zelfstandige in bijberoep te worden. Misschien door die corona, omdat mensen ineens meer tijd hebben om na te denken?”
Het is maandagochtend 5 oktober, en ik bevind me voor de eerste keer in mijn leven in een boekhoudkantoor. Van achter plexiglas goochelt de man aan de overkant met woorden waar ik me wel vaag iets bij kan voorstellen, maar die ik niet écht helder zou kunnen uitleggen als ze een geweer tegen mijn hoofd zouden houden. Btw-vrijstelling. Kwartaalaangifte. Beroepskosten. NACEBEL-codes.
Buiten miezert het onophoudelijk, zoals het in mijn gedachten al weken lijkt te doen. Maar er is muntthee met een koekje. De boekhouder is vriendelijk en beantwoordt geduldig mijn duizenden vragen, die ik de afgelopen weken heb verzameld in mijn bullet journal. “Side Hustle”, heb ik bovenaan de pagina geschreven. Op de achtergrond hoor ik dat de radio iets van Intergalactic Lovers speelt.
“Ik ga dit ECHT doen”, is het enige wat ik kan denken. Een uurtje later sta ik buiten, papier met KBO-nummer in de hand.
Geen natural born entrepreneur
Zeggen dat het een lang gekoesterde droom was om ondernemer te worden, zou zwaar overdreven zijn. Met 2 ouders die zelfstandig zijn/waren heb ik ook de minder leuke kanten van dichtbij meegemaakt. Toch ging ik niet meteen van bij de start van mijn loopbaan vol voor zekerheid en standvastigheid. Na mijn studies communicatiewetenschappen en journalistiek werkte ik als jonge twintiger eerst 2 jaar op de nieuwsredactie van een regionale televisieomroep, waar ik de dagcontracten op interimbasis aan elkaar reeg. Ik hield daar netto 70 euro per gewerkte dag aan over (ook op weekenddagen, en die waren talrijk). Geen betaald verlof, geen ziektedagen, geen maaltijdcheques.
Toch heb ik daar lang niet wakker van gelegen. Ik had fantastische collega’s, ontdekte alle hoeken en kanten van de regio Kempen en Mechelen en werd betaald voor wat ik het allerliefste deed: schrijven en verhalen vertellen. Ik leerde superveel interessante mensen kennen, mocht muzikale en andere helden interviewen en werd een kei in deadlines halen. Dat mijn inzet en het aantal uren dat ik klopte zich niet rechtstreeks vertaalde op mijn bankrekening, kon me op dat moment worst wezen.
Maar in de 6 jaar die volgden kocht ik een huis, trouwde ik en zette ik 2 dochters op de wereld, waardoor die bovengenoemde zekerheid en standvastigheid toch net iets belangrijker werden. Enter de vaste jobs, eerst bij mijn vorige en later bij mijn huidige werkgever.
Bijberoep ≠ ontevreden over hoofdberoep
Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik het gevoel heb dat ik op m’n plaats zit op de job die ik nu doe. Als communicatieverantwoordelijke bij Sociare empower ik niet alleen mijn eigen organisatie en collega’s om voluit de kaart van heldere, digitale communicatie te trekken, het is ook superfijn om daarbij omringd en ondersteund te worden door een netwerk aan socioculturele organisaties, die allemaal op hun eigen manier de samenleving een beetje mooier en menselijker proberen te maken. Dat past 100% bij wie ik ben en hoe ik naar de wereld kijk.
Daarbij is er maar één ding wat er af en toe knaagt: dat ik niet zoveel schrijf als ik zelf zou willen. Dat besef daagde nog maar eens toen ik in het voorjaar van in mijn kot aan dit fijne project zat te werken. Dat dat is wat mij zot gelukkig maakt: schrijven en verhalen vertellen. Ik wil dat meer doen, en ook voor andere mensen en organisaties dan degene waar ik toevallig in vast dienstverband voor werk. Er zijn zoveel verhalen die liggen te wachten om verteld te worden, daar ben ik van overtuigd.
Stoppen met vergelijken
Ik zie rondom mij en op sociale media heel wat mensen coole dingen doen op werkvlak: radicale carrièreswitches maken, of nevenprojecten uit de grond stampen. Alsof hun dagen meer uren tellen dan de mijne. Het heeft er lang voor gezorgd dat ik me ongemakkelijk voelde. Nog altijd, soms, als ik me weer eens durf te verliezen in een wedstrijdje “vergelijken met anderen”. Zelfs nu ik de knoop heb doorgehakt om aan de slag te gaan als bijberoeper is dat het geval. Maar ik hou me voor dat er meer dan genoeg taart is voor iedereen. En denk oneindig veel keer per dag: “mijn parcours, op mijn eigen tempo”.
Een metafoor die ik niet zelf heb bedacht, besef ik nu. Ik heb “ambitieus” heel lang een vies woord gevonden. Met een bijklank van “meedogenloos”, “over lijken gaand”, “geen tijd meer hebben voor iets anders dan werken”. Iets wat ik helemaal niet associeerde met mezelf. Tot ik daarover onlangs deze quote las in een roman van Wallace Stegner:
“Ambitie is een weg, geen doel, en die weg is in wezen voor iedereen gelijk. Wat het doel ook is, de weg voert door de domeinen van motivatie, hard werken, volharding, koppigheid en veerkracht bij teleurstellingen. Als je er niet bij stilstaat, je er slechts aan overgeeft, dan wordt ambitie een zwakte; een mens kan er een machine door worden die alleen maar weet hoe hij moet voortjakkeren. Als je er wel bij stilstaat, kan zij iets anders zijn – wellicht een weg naar de sterren.”
Het is mijn ambitie om onderweg op dat parcours heel wat passanten te helpen. Met copywriting, het maken van content, of met het uitbouwen van hun communicatie. Dat doe ik vanaf vandaag met Studio TXT, mijn eenmanszaak, mijn side hustle, mijn nieuwe baby. Ik kan alvast niet wachten om die te tonen aan de wereld!
Geen opmerkingen :
Een reactie posten