Over de boeken die ik las in 2020

Deze blogpost stond al even klaar in draft, maar publiceer ik nu pas. Het is eind maart, wat wil zeggen dat het tweede kwartaal van 2021 voor de deur staat. In normale omstandigheden zou ik dat bijzonder laat vinden, en het concept van dit bericht misschien zelfs allang verwijderd hebben. 

Maar het zijn geen normale omstandigheden. Allesbehalve, zou ik zelfs durven zeggen. Want maart 2021 dreigt gewoon een 2.0-versie te worden van maart 2020. Een slechte remake, gestript van alle goede intenties en naïviteit dat dit vast allemaal snel achter de rug zal zijn. Ik kreeg net een berichtje van de kleuterschool van onze dochters dat het officieel maakt: vanaf maandag sluiten zij de deuren, en wordt er van ons, telewerkende ouders, opnieuw het onmogelijke verwacht. Werken alsof er geen kinderen rondlopen, voor die kinderen zorgen alsof er geen werk is dat ook om uw aandacht vraagt.

Nog niet teveel aan denken. Laat mij eerst maar even. Al schrijvend, dekking zoekend voor de wereld daarbuiten. Woorden op een scherm, alsof dat niet-meer-zo-nieuwe normaal er niet is. Ineens verdwenen is, of zelfs nooit heeft bestaan.

Gelukkig één zekerheid: er zijn nog altijd boeken. Ik sloeg alvast aan het hamsteren, in de plaatselijke bibliotheek. Voor wie de komende weken net als ik zijn of haar toevlucht neemt tot verhalen, woorden, zinnen: een overzicht van alles wat ik afgelopen jaar las & wat ik daarvan vond.

Mijn favorieten van 2020:

Onzichtbare vrouwen: Waarom we leven in een wereld voor en door mannen ontworpen - Caroline Criado Perez

Met meer dan 400 pagina's aan voorbeelden illustreert de auteur hoe hard de samenleving waarin we leven is geschoeid op de leest van -je raadt het al- mannen. En hoe vrouwen daardoor in het beste geval bepaalde ongemakken ondervinden, maar in het slechtste geval sterven. De veiligheid van nieuwe automodellen bijvoorbeeld? Die testen ze alleen met crash test dummies met dezelfde afmetingen en gewicht als de gemiddelde man. En bepaalde types van medicatie die vaker door vrouwen dan door mannen wordt gebruikt, zoals antidepressiva? Worden bijna exclusief getest op mannen, omdat de hormonen van vrouwen teveel roet in het eten gooien tijdens de testprocedure.

Het boek is super goed gedocumenteerd en alhoewel al die cijfers en statistieken me af en toe deden duizelen, heb ik er heel wat uit opgestoken dat ik nog niet wist. Ik was bij momenten heel kwaad tijdens het lezen, maar het deed me ook inzien dat de oplossing heel simpel is: meer vrouwen overal, en dan vooral op die echelons waar er beslissingen worden genomen. 

De baby's van Mauthausen - Wendy Holden

Het boek van Wendy Holden gaat over een onderwerp waar ik letterlijk nog nooit bij had stilgestaan: dat er in de concentratiekampen tijdens de Tweede Wereldoorlog ook gevangenen zaten die zwanger waren en kinderen kregen. "De baby's van Mauthausen" vertelt het waargebeurde verhaal van Priska, Rachel en Anka, die erin slagen om hun zwangerschappen verborgen te houden tijdens hun verblijf in Auschwitz. Tijdens een massatransport naar het kamp van Mauthausen zetten ze alle 3 een kind op de wereld, zonder dat ze van elkaars bestaan afweten. De vrouwen overleven de oorlog, en hun kinderen ontmoeten elkaar pas voor het eerst op de 65-jarige herdenking van de bevrijding van het kamp.

Eerlijk is eerlijk: in literair opzicht is dit geen topboek. De opbouw is soms wat langdradig en de zinnen slordig. Maar de kracht van de 3 afzonderlijke verhalen maakte dat ik mij daar geen moment aan heb gestoord. 1 van de betere boeken die ik al las over de holocaust.

Amerikanah - Chimamanda Ngozi Adichie

"Amerikanah" vertelt het verhaal van 2 Nigeriaanse tieners die verliefd geraken, maar als volwassenen in respectievelijk de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk belanden en elkaar daardoor uit het oog verliezen. 

De auteur (met een prachtige naam, vind ik) laat je afwisselend binnen gluren in de levens van het mannelijke en vrouwelijke hoofdpersonage en doet dat op een verfrissende manier, in aantrekkelijke taal en stijl. De hoofdstukken die zich afspelen in een Afrikaans kapsalon waar het vrouwelijke hoofdpersonage haar haren komt laten vlechten voor ze terugkeert naar haar thuisland vond ik schitterend!

Stil: de kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen - Susan Cain

Ik had al langer een vermoeden, maar na het lezen van dit boek wist ik het zeker: ik ben een introvert. En introverts are awesome! In "Stil" vertrekt Susan Cain van haar eigen verhaal als succesvolle advocate, maar laat ze ook andere introverten aan het woord die getuigen over hun struggles en overwinningen in hun werk én leven. Een boek dat me heeft geholpen om beter te begrijpen hoe introverten én extraverten denken en handelen.

"Het geheim van het leven is om jezelf goed te belichten. Voor sommige mensen is dat in de schijnwerpers op het podium. Voor anderen is het achter een werktafel met een bureaulamp. Gebruik je aangeboren vermogens - doorzettingsvermogen, concentratie, inzicht en sensitiviteit- voor werk dat je leuk en belangrijk vindt. Los vraagstukken op, maak kunst, denk diep na."

Where the Crawdads Sing - Delia Owens

Interessant vrouwelijk hoofdpersonage, exotisch decor, getroubleerde familierelaties, liefde, een onopgeloste moord en heel veel eenzaamheid: dit boek had voor mij alles in huis om een geknipt zomerboek te zijn. Met volle teugen van genoten tijdens onze corona-congé in eigen land.

• Dit boek deed me denken aan: De film "The blue lagoon"

"Some parts of us will always be what we were, what we had to be to survive"

What Girls Need: How to Raise Bold, Courageous, and Resilient Women - Marisa Porges

Dit boek kwam op mijn radar via de nieuwsbrief voor ouders van The New York Times (mega aanrader, trouwens). De auteur is iemand met een boeiende professionele achtergrond: straaljager-pilote in het Amerikaanse leger, terrorisme-experte in het kabinet van Barack Obama en nu hoofd van een gerenommeerde meisjesschool in Philadelphia. 

In "What girls need" vertelt de auteur hoe je meisjes leert vragen wat ze nodig hebben, hun zin voor competitie en empathie stimuleert en hun aanpassingsvermogen aanwakkert. Ze vertrekt altijd van een case uit haar eigen leven of dat van kennissen of studenten, en geeft daarna praktische tips voor ouders en bij uitbreiding iedereen die professioneel werkt met meisjes. Heel boeiend, gaat hier zeker nog eens herlezen worden.

De jongen, de mol, de vos en het paard - Charlie Mackesy

 “De jongen, de mol, de vos en het paard” is het warm dekentje dat iedereen in deze tijden zonder veel perspectief wel kan gebruiken. Illustraties die je mond doen open vallen, zo schoon. Teksten en personages die het hart verwarmen. Meer moet dat niet zijn, in tijden als deze. Ik heb ‘m al tot vervelens toe aangeraden, en nog niemand die ‘m kocht in mijn entourage was het niet met me eens.

Voor de rest nog op mijn nachtkastje:

Voor jou - Jojo Moyes

Dit boek nam ik mee uit dit kattencafé in Brugge, waar er een kast stond met boeken die je mocht meenemen in ruil voor een kleine financiële bijdrage (jaja, pré-corona kwam een mens nog eens ergens). Het is een chicklit, iets waar ik normaal gezien niet zo snel naar grijp. Maar ik had een paar dames in mijn omgeving er lovende dingen over horen zeggen, dus heb ik 'm toch geadopteerd. 

Zou ik dit boek aanraden? Niet meteen, want het is behoorlijk voorspelbaar. De vertaling trok ook op niet veel. Heb ik me geamuseerd tijdens het lezen? Dat wel.

• Dit boek deed me denken aan: "One day" van David Nicholls (maar dat vond ik véél beter)

#nietaankindengezinverklappen - Hanne Luyten

Ik nam dit boek mee uit de bib aan het begin van 2020, en ik weet er nog maar weinig over. Wel dat het heel herkenbaar was. En dat ik vaak hardop heb gelachen. En dat mijn kinderen de tekeningen in het boek (die de oudste dochter van Hanne maakte) om één of andere reden heel fascinerend vonden.

How2talk2kids - Broers en zussen zonder rivaliteit - Adele Faber

Waar andere opvoedboeken vaak ofwel eindeloos blijven hangen in theorie, ofwel erg vertrekken vanuit een persoonlijk verhaal, kan je wat je leest in dit boek meteen in de praktijk brengen. "Broers en zussen zonder rivaliteit" vertrekt van een hele reeks mogelijke conflictsituaties tussen broers en zussen, en geeft meteen mee hoe je daar als ouder efficiënt en toch verbindend op kan reageren. Een dun boek, maar met veel zinvolle inhoud!

Mild Ouderschap - Nina Mouton

Van dit boek had ik hoge verwachtingen, maar ik vond het inhoudelijk heel erg vrijblijvend. Ik ben geen pedagoog, alleen een ervaringsexpert, en toch haalde ik weinig nieuws uit "Mild Ouderschap". Een eerder oppervlakkige opmerking: ook de vormgeving in rood en groen vind ik niet zo heel geslaagd.

Diep Werk - Cal Newport

Kelly en Anouck van Werk & Leven hebben het vaak over de Cal, dus bracht ik zijn bestseller een tijdje terug eens mee van de bib. Een boek dat gaat over focus en concentratie en het (nadelige) effect van multitasken daarop. Heel interessant, maar laat ons zeggen dat mijn Deep Work-spier nog wel wat fitness kan gebruiken 😁 (zelfs na het lezen van dit boek)

Noord - Sien Volders

Debuutroman van de vrouw van Lieven Scheire en het laatste boek dat we lazen met de leesclub, voor de eerste lockdown samenkomen bij Bar Stan onmogelijk maakte 😔 Alweer een boek over eenzaamheid, dit keer in een iets noordelijkere setting. Graag gelezen, zonder meer.

De kleine prins - Antoine de Saint-Exupéry 

Nooit eerder gelezen, deze klassieker, kan je dat nu geloven? Schattig boekje, dat ik op één avond (met veel plezier) uitlas.

Oliver Twist - Charles Dickens

Nog een klassieker met een jongetje in de hoofdrol. Geen boek waar ik ooit al over dacht "ja, dat wil ik nu eens ECHT lezen", maar ik kwam het tegen in de weggeefkast in het station en tjah, hoe gaan die dingen...Dit boek las ik uit omdat het nog wel OK was qua lengte, maar je merkt dat het al lang geleden is geschreven, en daardoor voelde ik er niet echt een band mee ofzo?

De Witte - Ernest Claes

Er was precies een rode draad in 2020, want jawel: alweer een klassieker over een jongetje. Dit boek kwam ons huis binnen op initiatief van mijn man. Omdat dit boek exact 100 jaar geleden werd geschreven (en we toch niet veel beters te doen hadden, laat ons eerlijk zijn) vond hij het een goed moment om deze klassieker eens te lezen. 

De setting van het boek voelde heel vertrouwd aan (ik groeide op in de buurt van Zichem, waardoor ik alle locaties ook echt voor me kon zien), en het taalgebruik is heel vermakelijk. Of we hier thuis af en toe verwijzen naar onze kinderen met het woord "belhamel" sinds we "De Witte" lazen? Zou kunnen 😏

Normale mensen - Sally Rooney

Dit was een boek waarvan ik de hype niet zo snapte. OK, tof om eens een roman te lezen die een wat realistischer beeld schetst van hoe een relatie tot stand komt (met de nodige twijfels en drama, eerder dan "jongen ontmoet meisje, ze worden op slag verliefd en blijven de rest van hun leven elke dag met hartjes in de ogen naar elkaar kijken"). Maar ik vond de hoofdpersonages in kwestie eerder aan de irritante kant. En eenmaal ik dat gevoel heb, kan ik me daar als lezer moeilijk over zetten.

Lam - Hannelore Bedert

Lucia is zes wanneer haar moeder een winkel binnenstapt en niet meer naar buiten komt. Niemand weet waar ze heen is, niemand beantwoordt welke vraag dan ook. De verdwijning zorgt voor een oorverdovende stilte in huis en de afwezigheid van haar moeder trekt een donkere streep door het leven van zowel Lucia als haar vader. De eenzaamheid thuis en op school, het verlangen naar een moederfiguur en de onmacht van haar vader drijven Lucia als jonge vrouw uiteindelijk het dorp uit.

Meer dan tien jaar later leidt Lucia een chaotisch leven in de stad, het verleden lijkt begraven en vergeten. Tot ze telefoon krijgt. Het lijk van haar vader is gevonden. Tegen haar zin keert Lucia terug naar het dorp dat ze ooit bewust de rug toekeerde, terug naar het ouderlijk huis, waar ze terechtkomt in haar vaders best bewaarde geheim. 

Ik las dit boek in april of mei en weet er nog bitter weinig van. Alleen de beklemmende sfeer, die is blijven hangen. 

• Dit boek deed me denken aan: "Het smelt" van Lize Spit, qua vibes dan vooral (zal waarschijnlijk aan de setting van dat oervlaamse dorp liggen)

De kunst van het ongelukkig zijn - Dirk De Wachter

Boek dat helemaal paste bij het voorbije jaar. Eerder dan een verhaal met een begin en een einde is dit boek een verzameling van losse bedenkingen. Maar wel een hele mooie. Alleen al om te ontdekken wat de definitie van de term 'vermosselen' is, moet je dit boek lezen!

“Het is de ethische plicht van de gelukkige mens, die uit een warm nest komt en graag wordt gezien en het goed heeft, zoals ik, om de lastigheid van de wereld te zien en er iets mee te doen.”

 

Het wonderlijke verhaal van de man die van India naar Zweden fietste voor de liefde - Per J. Andersson

Een vriendin van me (hallo, A-S! 👋) verwees tijdens onze jaren op de middelbare school vaak naar mij als "onze 18de eeuwse romantische ziel", en guess what: sommige dingen veranderen niet. 

Dit waargebeurde verhaal over een Indiase straatkunstenaar die op de fiets de halve wereld doorkruist om de Zweedse toeriste waar hij verliefd op werd terug te vinden heeft mijn hart verwarmd in een periode waarin dat heel erg nodig was. Als jij denkt dat je daar ook wat warmte kan gebruiken: lezen, die handel!

Maus - Art Spiegelman

Van dit boek had ik nog nooit gehoord, tot ik tv-maker Arnout Hauben erover hoorde vertellen in de boeken-podcast "Gebladerte". 

"Maus" is een graphic novel over de holocaust, en wordt verteld vanuit het perspectief van de vader van de auteur. Ook de soms moeilijke verhouding tussen vader en zoon komt tussen de regels door aan bos. De Joden in het verhaal worden getekend als muizen, de nazi's als katten.

Het is geen recent boek: "Maus" is gepubliceerd in 1986, mijn geboortejaar. Maar zo voelt het niet wanneer je het leest. Nog steeds relevant en actueel.

Tussen de wereld en mij - Ta-Nehisi Coates

De podcast van Tom De Cock waar ik hierboven naar verwees bracht nog wel meer interessante lectuur op mijn pad. Na het beluisteren van de aflevering met Dalilla Hermans nam ik dit en het boek hieronder mee uit de bibliotheek.

"Tussen de wereld en mij" is een lange brief die Ta-Nehisi Coates schrijft aan zijn vijftienjarige zoon, waarin hij beschrijft hoe het is om als zwarte jongen op te groeien in Amerika. Een Amerika dat zichzelf voorhoudt dat raciale tegenstellingen tot het verleden behoren, maar aanhoudende gewelddadige incidenten tegen zwarte bevolkingsgroepen laten een andere werkelijkheid zien. Yep, ook in 2020, 5 jaar na het verschijnen van dit boek. Black Lives Matter gezien door de ogen van een vader. Boeiend, graag gelezen.

"Het spijt me dat ik je niet kan zeggen dat het allemaal goed komt. Het spijt me dat ik je niet kan redden - maar heel erg spijten doet het me niet. Want een deel van mij denkt dat het juist je kwetsbaarheid is die je beter de zin van het leven zal doen inzien (...) Ik zou jou niet hun leven willen laten leiden. Je bent geboren in een ras waarin de wind je altijd in je gezicht blaast en de honden je altijd op de hielen zitten. In meer of mindere mate geldt dit voor alle leven. Alleen kun jij niet doen alsof je er geen besef van hebt."

Het huis in Kreis Pinneberg - Rhidian Brook

Hamburg, 1946. In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog proberen duizenden mensen te overleven te midden van het puin, veelal dakloos, veelal getraumatiseerd. De Britse kapitein Lewis is verantwoordelijk voor de wederopbouw van de verwoeste stad en het denazificeren van de gebroken bevolking. Hij wordt gestationeerd in een groot huis aan de rand van de stad, waar zijn rouwende vrouw Rachael en zijn enige overlevende zoon Edmund zich bij hem zullen voegen na jaren van hem gescheiden te zijn geweest. 

Lewis kan het echter niet over zijn hart verkrijgen om de bewoners, een Duitse weduwnaar en diens beschadigde dochter op straat te zetten en neemt een curieuze beslissing: hij besluit het huis met het Duitse gezin te delen. Tegen deze gespannen en claustrofobische achtergrond gaan de leden van beide gezinnen ieder voor zich een persoonlijk gevecht aan met hun eigen ware aard en maken vijandelijkheid en verdriet geleidelijk plaats voor passie en verraad.

Ik vind het echt tof om met romans bepaalde gaten of blinde vlekken in mijn kennis van wereldgebeurtenissen op te vullen, en daarom ben ik een sucker voor dit soort boeken. Het boek leest als een film (die er blijkbaar ook is sinds 2019)

Het Rosie Resultaat - Graeme Simsion

Boek 3 in de reeks over de autistische professor en cocktail-expert Don Tillman. In dit boek gaat de zoon die hij heeft met zijn geliefde Rosie bijna naar de middelbare school en dat loopt allemaal niet van een leien dakje, want zoonlief is net als zijn vader een buitenbeentje. 

Ik vind dit altijd fijne boeken om af en toe te lezen: ontspannend, grappig en toch niet té cliche. 

Wow, No Thank You - Samantha Irby 

Volgens mij het boek waarmee ik het meest heb moeten lachen het afgelopen jaar. 

"Wow, No Thank You" is een bundel van essays waarin Samantha Irby het heeft over de dingen die spelen in een (vrouwen)leven: van agressieve menstruatiecycli en kaka-incidentjes tot samenleven met katten en pluskinderen. Zo grappig, zo vulgair, zo eerlijk!

"Loving yourself is a full-time job with shitty benefits. I'm calling in sick"

Belgravia - Julian Fellowes

Boek van de man achter de tv-serie "Downton Abbey" (waar ik echt dol op ben!) waar ik met torenhoge verwachtingen aan begon. Maar het kon me niet bekoren. Scenario's schrijven is blijkbaar toch niet hetzelfde als een roman.

Als laatste het hart - Margaret Atwood

"The Handmaids Tale" is één van de boeken die de afgelopen jaren een verpletterende indruk op me maakte, en dus wilde ik graag ook eens iets anders van deze auteur lezen. Maar dit boek was...raar. Ik weet nog altijd niet goed waar het over ging, en wat ik er precies van moet vinden.

Wat behouden blijft - Wallace Stegner

Ten tijde van de Grote Depressie ontmoeten twee jonge stellen elkaar voor het eerst. Charity en Sally zijn in verwachting, Sid en Larry werken beiden aan de faculteit Engels van de Universiteit van Wisconsin. Een levenslange vriendschap is geboren. Bijna vier decennia lang delen de echtparen lief en leed.

In "Wat behouden blijft" zit veel schoonheid en mooie zinnen, maar het is wel een boek waar je voor in de stemming moet zijn. Ik weet niet of ik dat was toen ik het las, want ik vond het bij momenten ook een irritant traag boek.

"Ik geloof dat de meeste mensen ergens een talent voor hebben - voor vormen, kleuren, woorden, geluiden. Overal in ons is talent aanwezig dat als aanmaakhout op een lucifer ligt te wachten, maar sommige mensen, even getalenteerd als anderen, hebben minder geluk. Het lot laat nooit een lucifer op hen vallen. Het is niet de juiste tijd, of ze hebben een slechte gezondheid, of weinig energie. Of ze hebben teveel verplichtingen. Ofzoiets." 

Untamed - Glennon Doyle

Net als half vrouwelijk Vlaanderen las ik afgelopen maand "Ongetemd leven" van Glennon Doyle. Ik verwachtte een heel over the top, Amerikaans zelfhulpboek, maar werd getroffen door de oprechtheid van de auteur, die in behapbare hoofdstukken schrijft over haar worsteling met verslavingen en depressies, haar scheiding & nieuwe relatie en de opvoeding van haar kinderen. De markeerfunctie van mijn e-reader draaide overuren.

"What a terrible burden for children to bear - to know that they are the reason their mother stopped living. What a terrible burden for our daughters to bear - to know that if they become mothers, this will be their fate too. Because if we show them that being a martyr is the highest form of love, that is what they will become"

 

Harry Potter and the Goblet of Fire - J.K Rowling

Ken je de uitdrukking "een oog uit bleiten?" Die is volgens mij uitgevonden speciaal voor dit boek. Ik herlas deel 4 van de serie afgelopen winter opnieuw, en hoewel ik nog perfect wist wat er zou gebeuren had ik het WEER vlaggen..

Voor wie nog nooit een Harry Potter heeft gelezen: NEGEER ALLE TIPS HIERBOVEN EN BEGIN VANDAAG NOG IN DEEL 1, OKE?!

------------

Zoals steeds: heel benieuwd naar wat anderen lezen. Welk boek vond jij recent de max, en waar blijf ik beter ver van weg? 

Laat het me weten in de comments of op Instagram.

De 30 day yoga challenge van Yoga with Adriene: dit vond ik ervan

Als kind en tiener heb ik een handvol hobby's geprobeerd. Vaak creatieve, muzische dingen, omdat dat was waar mijn interesse lag. Maar teamsporten, zoals basket, volleybal of voetbal? Nul ervaring mee. Ik heb nooit de gedeelde euforie van een felbevochten overwinning mogen ondervinden, of hoe het is om met veel volk samen onder de douche te staan. 

Niet dat ik compleet onsportief was, trouwens. Ik bracht ook veel woensdag- en zaterdagnamiddagen door in de manege en op de balletschool, maar die episodes duurden nooit lang. Tot ik voor de eerste keer van een paardenrug donderde en een schrik pakte. Tot ik er genoeg van had om elk optreden op de achterste rij te moeten staan. 

Natuurlijk sportte ik op school wel, omdat het moest. Maar laat ons zeggen dat mijn innerlijke strever daar niet zo floreerde. Tranen bij trefbal, blauwe knieën bij toestelturnen en een gedeukt ego telkens er teams gevormd moesten worden? Check, check, check!

Ik ging studeren en later werken. Occasioneel was er nog wel eens een sportieve uitspatting hier en daar, vaak onder lichte dwang van mijn omgeving. Ik surfte mee op de golven van de hype die Zumba heette (die ene danser die altijd naar links ging, terwijl de rest van de klas gezwind naar rechts bewoog? 🙋). Ik zwom eindeloos baantjes, bomma-schoolslag-style  (en werd constant ingehaald door crawlers). Ik deed een paar dappere pogingen Start to Run (maar strandde altijd ergens rond les 10).

Yoga, baby!

Een heel lange intro, maar zo heb je de context mee: ik ben geen geboren sporter. Ik heb heel lang gedacht dat het niet voor mij was weggelegd. Na al die jaren ploeteren stond ik klaar om de eer aan mezelf te houden, en had ik vrede genomen met het vooruitzicht op een sportloos bestaan.

Maar toen brak 2014 aan en kwam yoga in mijn leven. En was me dat een revelatie van formaat! Ik was er over die periode van 7 jaar niet altijd even fanatiek mee bezig, maar alle nieuwe jobs, zwangerschappen, kinderen, slapeloze nachten en kopzorgen ten spijt: ik bleef terugkeren naar mijn mat, en ben daar nooit mee gestopt. Omdat het me rustig en lenig maakt. Omdat het me leert observeren. Omdat het een sport (of moet ik zeggen: levenswijze?) is die traagheid omarmt en ver weg blijft van competitie. Het was verre van evident, mijn zoektocht naar een manier van bewegen die écht past bij mij, maar aan de vooravond van mijn 35ste verjaardag kan ik met zekerheid zeggen: yoga is een blijver.

Het Youtube-kanaal van Yoga with Adriene is voor mij een relatief nieuwe aanvulling op de lessen die ik volg in de yogastudio. Eentje die ervoor zorgt dat ik ook in drukke weken toch voldoende stretch en beweeg. Elk jaar in januari organiseert de sympathieke Texaanse een '30 day yoga journey' (jaja: een reis, géén challenge. Anti-competitie, ik zei het toch?! 😊). Die van 2020 had als centrale thema 'home', profetischer kan bijna niet, aan de vooravond van een jaar waarop we met z'n allen massaal thuis zaten door dat C-virus. 

Ik ging af en toe kijken, deed hier en daar een les uit de reeks mee, en was pas eind april helemaal klaar. Het was mijn reddingsboei in thuiswerktijden, mijn rustpunt in de chaos van de eerste lockdown. 

De 30 day yoga journey, dag per dag

Dus toen er begin 2021 een nieuwe journey online kwam met ademhaling als focus, besloot ik om mee te doen. En iets serieuzer deze keer, gedreven door nieuwsgierigheid. Zou ik het volhouden? Zou ik er deugd van hebben, of het op den duur saai vinden? En welk effect zou het hebben op mijn lijf om elke dag te oefenen? Ik besloot de proef op de som te nemen. 30 dagen lang schreef ik mijn bevindingen neer. Een yogadagboek, als het ware.

• Dag 1: na kinderbedtijd rol ik mijn mat uit in de badkamer (lekker warm daar, zo in putteke winter). Ik zie dat de eerste les 50 minuten duurt, en moet even slikken. Maar begin er dan toch maar gewoon aan.

• Dag 2: Lap, ik heb nog pijn in mijn polsen van gisteren. Ik hoop dat dat nog weggaat en niet erger wordt.

• Dag 3: We doen iets gek wat Adriene de “ocean breath” noemt en wat zou moeten klinken als het ruisen van de zee. "Is het normaal dat mijn adem eerder klinkt als een kruising tussen een varkentje en Darth Vader?", vraag ik me stilletjes af. 

• Dag 4: In het dagelijks leven doe ik mijn best om NOOIT reacties te lezen op krantensites, maar voor de commentsectie van YWA maak ik heel graag een uitzondering. Ik word meegezogen in een vortex van peace & love en betrap mezelf erop dat ik hevig zit te knikken wanneer ik dit lees: "The thing about the breath not being a performance, but being for myself, was a very powerful reminder for me that I live my life for me and not as a performance for the judgement of others."

• Dag 5: Ik heb een serieuze offday. Mijn ademhaling blijft de hele tijd oppervlakkig en mijn schouders voelen na aan werkdag achter de laptop aan alsof ze tot halverwege mijn oren komen.

• Dag 6: Elke dag staat er één woord centraal en vandaag is dat 'listen'. Als in: luisteren naar de feedback die je lichaam je bij elke beweging geeft, in plaats van gewoon poses aan te nemen. Maar het enige wat ik hoor, is mijn heup die keihard ‘krak’ zeg wanneer ik al liggend afwisselend mijn rechter en dan mijn linkerbeen uitstrek. Help, is dit normaal??

• Dag 7: 1,5 stuk overgebleven driekoningentaart opeten als dessert was geen goed idee: het is met buikspieroefeningen vandaag... Dat resulteert in kreten waar Braveheart of de Trump-aanhangers in het Capitool jaloers op kunnen zijn.

• Dag 8: Adriene heeft het altijd over “naar beneden toe inademen” en heel vaak kan ik me daar niks bij voorstellen omdat mijn adem heel ‘hoog’ voelt, in- en uitademen ook maar heel kort duurt. Maar vandaag voelt het alsof ik kan blijven doorgaan met inademen. BLISS!

• Dag 9: Weinig zin vandaag want het is zondagavond. Maar kom, we mogen een dekentje en een kussen meebrengen naar de les, dus zo erg zal het wel niet zijn, toch?

• Dag 10: Random gedachte van de dag: "waarom zijn alle oefeningen waarbij de focus ligt op de linkerkant serieus afzien, terwijl het met rechts vaak een fluitje van een cent is?" Los daarvan is dit de eerste dag dat we werken op evenwicht en ik me even geen wiebelige babygiraf meer voel, hoera!

• Dag 11: Vandaag is de eerste dag dat ik het lastig heb. Ik val bijna in slaap in de zetel om 21u, voel me wazig en heb daarna écht geen zin om mijn mat uit te rollen. “The hardest part is showing up”, zegt Adrienneke altijd, en het is echt zo, want de 20 minuten die volgen voelen aan als 2 ofzo?

• Dag 12 gaat voorbij zonder dat er iets opmerkelijks gebeurt, en dan breekt dag 13 aan. Een dag waarop ik ’s avonds nog wat doorwerk, het ineens al later is dan ik dacht en ik recht van mijn bureau mijn bed in rol. Voor het eerst mis ik een les. Ik neem me voor om de les de ochtend erop in te halen, het is dan mijn vrije dag. Maar die nacht moet ik er een paar keer uit voor de kinderen, en kan ik nadat ik ze naar school heb gebracht enkel denken: “ik wil nog slapen”. Mijn innerlijke strever is niet blij, maar het is even niet anders...

• Dag 14: Een metafoor die 100% past bij hoe ik me vandaag voel: de uitgewrongen schotelvod (zo’n stinkende, die al een paar dagen te lang op uw aanrecht ligt)

• Dag 15: Blue Monday vandaag, statistisch gezien de dag dat de meeste mensen hun voornemens voor het nieuwe jaar al hebben opgegeven. Maar ik ben er nog steeds, op mijn mat in de badkamer, kijkend naar een Texaanse yogajuf en haar hond.

• Dag 16: de titel vandaag is ‘discipline’ en ik zie al bootcamp-achtige toestanden voor mijn geestesoog…maar 75% van de tijd doen we niets anders dan zitten en in- en uitademen, steeds langer en langer. “SAA-HAAI!!!!”, denk ik de hele tijd, maar aan het einde van de 27 minuten ademsessie ben ik een beetje licht in mijn hoofd en superrustig. 

• Dag 18: Weer zo'n avond dat ik moeilijk kan ontspannen, de gedachten buitelen in mijn hoofd over elkaar heen. “Give your thinking mind a break”, hoor ik Adrienne op de achtergrond zeggen terwijl ik één of andere rare twist doe. Maar hoe doe je dat precies, uw hoofd uitschakelen? Niet simpel, en ook met yoga lukt dat dus niet altijd. Morgen nieuwe dag, nieuwe kans.

• Dag 19: Deze les doe ik voor de verandering eens ’s ochtends en ik kreun al een beetje als ik lees dat de titel van de dag ‘strength’ is. Ik ben ziekjes en heb echt geen zin in buikspieroefeningen en planken. Even overweeg ik om mijn laptop dicht te klappen, maar ik begin er toch aan. De les blijkt helemaal niet rond fitnessachtige oefeningen te draaien, oef! Op het einde is er een momentje voorzien om even helemaal stil te liggen. “Sterk zijn draait niet om alle vakjes op je to do lijst afvinken, maar om weten wanneer je de stilte moet opzoeken”, hoor ik op de achtergrond. Laat dat exact zijn wat ik vandaag even moest horen.

• Dag 23: Zo’n avond waarop ik alleen maar zin heb om me op te krullen in de zetel onder een dekentje en me vol te proppen met chips. Wat ik ook doe 😏. Maar daarna rol ik alsnog mijn mat uit voor ik naar bed ga. “Nobody said it was easy”, zingt Chris Martin van Coldplay in "The Scientist", en dat geldt ook voor deze yoga journey.

• Dag 26: De les van vandaag duurt maar een goed kwartier, maar is iets te yang voor mij. Ik kan niet goed mee met het tempo, en krijg mijn gedachten ook niet afgezet. Een mute-knop voor mijn hoofd, dat zou pas een gerief zijn!

• Dag 27: Ik heb vandaag 3 uur gewandeld in de modder terwijl het non-stop regende en geraak daarna maar niet opgewarmd. Ik moet mezelf echt bij mijn nekvel pakken en richting mat slepen. Ik heb chance: het is een rustige les, met 5 minuten foetushouding op het einde, YES!

• Dag 28: Mijn favoriete les in deze reeks. Ik voel me sterk en rustig. “Trust that you are exactly where you are meant to be”, hoor ik haar een paar keer zeggen. Ik ga het nog moeten beginnen geloven.

• Dag 30: Laatste dag alweer, ik ben intussen 2 dagen 'achter' op schema. De laatste les is er net als vorig jaar eentje zonder vocale cues. Van vorig jaar herinner ik me dat ik dat zalig vond, maar nu blijf ik toch een beetje op mijn honger zitten. De tsjingeltsjangel-muziek die ze eronder gemonteerd heeft stoort me, maar als ik die mute is het weer té stil.  Komt het omdat dit toch al eenzame tijden zijn, en haar vertrouwde stem me avond na avond toch een beetje het gevoel gaf niet alleen te zijn? Geen idee, maar het voelt raar als afsluiter...Maar dan duw ik voor de laatste keer op refresh, en zie ik dat er 30.000 views zijn bijgekomen. 30.000 mensen over de hele wereld die samen met mij yoga hebben gedaan. Dat is een halve wei van Werchter, vol matjes en mensen in allerlei kleuren en vormen. Ik voel me op slag een pak minder alleen.

Hoe blik ik erop terug en vooral: ga ik dat blijven doen, mijn mat elke dag uitrollen?

Ik heb deze blog aangegrepen om eens na te denken over de weg die ik heb afgelegd. Als ik terugdenk aan de staat van mijn lichaam en geest in 2014 en dat vergelijk met nu, dan voel ik me sterk en trots. Trots op mijn lichaam, dat gezond is en elke dag sterker en leniger wordt. Trots op het feit dat bepaalde poses die ik dacht nooit te zullen kunnen nu ineens voorgeprogrammeerd lijken in mijn lichaam. Er is nog veel dat ik niet beheers, maar ook al ontzettend veel dat al helemaal of beter lukt, en daar ben ik dankbaar voor.

Maar over dat laatste kan ik kort zijn: nee, dat ben ik niet van plan. Ik heb het meestal graag gedaan. Het was iets dat structuur bracht in mijn dagen en maand, maar dat tegelijk ook bijdroeg aan het gevoel dat alle dagen tegenwoordig hetzelfde zijn. Wel was het een deugddoende reminder dat dit één van de dingen is die mijn energiepeil aanvullen, en het was fijn om me er zo intensief op toe te leggen. Maar om nu te zeggen dat dit begin van een dagelijkse practice gaat zijn? Nee, dat nu ook weer niet. Daarvoor heb ik teveel andere interesses, boeken die liggen te wachten om gelezen te worden, podcasts en series om beluisterd en bekeken te worden. 

3x per week, dat is voor mij een goed ritme. En ik duim dat dat binnenkort ook weer met een echte, fysieke les in mijn vertrouwde studio kan. Want de mini-massage, de thee en de fijne gesprekjes die samenhangen met zo'n les, die ben ik na bijna een jaar nog meer naar waarde gaan schatten…

>> Zelf eens online yoga proberen? Hier vind je het yoga-archief van Adriene & Benji op YouTube

#nofilter: 20 foto's uit 2020 die Instagram niet haalden

Ik zag daarnet bij het teruglezen dat ik de vorige edities van deze post vaak begon met excuses, over waarom deze post pas op het einde van januari gepubliceerd werd. Maar dat dat nog wel te verantwoorden was, want nog nieuwjaarsrecepties die aan de gang waren, en mensen die op de trein nog "beste wensen!" tegen elkaar riepen.

Met het perspectief van 2020 dat achter de rug is en dat we hebben overleefd, vind ik het onnozel om dit jaar op die manier te beginnen. Het zijn dingen die ik het afgelopen jaar voor een stuk van mij af heb voelen glijden: de druk om te voldoen aan torenhoge verwachtingen, van anderen maar (eerlijk is eerlijk) ook van mezelf. De nood om me te verontschuldigen, ook voor dingen waaraan het woord "sorry" niet eens vuilgemaakt zou moeten worden. Ik ben al blij dat ik de tijd vind én claim om dit stuk in elkaar te zetten. Niet omdat het moet of zo hoort, maar gewoon. Omdat ik dat leuk vind. Omdat ik er zin in heb. Omdat ik door in mijn foto's van het afgelopen jaar te neuzen nog maar eens heb beseft dat 2020 niet alleen maar kommer en kwel was. 

Dus bij deze serveer ik je weer een selectie uit mijn foto-archief. Heerlijk eerlijk, niet altijd flatterend, & kei-exclusief, want nog nooit gedeeld op welk sociaal medium dan ook 😁

Links: ik begon het jaar met een werkafspraak in Gent, een stad waar ik niet zo vaak kom als ik zou willen en waar ik deze foto maakte (Ik moest er toen om lachen, maar wie kiest er nu zo'n naam voor z'n winkel? Die impliceert toch dat al het speelgoed dat van plastic is en lawaai maakt ONVERANTWOORD is? Of ben ik de enige die dat zo interpreteert?)

Rechts: Als kerst- en verjaardagscadeautje voor de oma trokken we ook in januari met de 4 kleinkinderen richting Antwerpen voor de fototentoonstelling van Stefan Vanfleteren. Meteen ook de enige keer in 2020 dat ik een museum van binnen zag.

Links: In februari ging ons kakkenest voor het eerst naar school

Rechts: Stuutjesliefde 💜

Links: Corona kicks in en ik vond het allemaal nog tof, selfies maken met mijn favoriete mondmasker dat ik kreeg van het werk (en dat ik intussen niet meer vind 😭)

Rechts: Andere huisgenoten knutselden dan weer lustig mondmaskers van WC-papier of papieren zakdoeken

Links: Net als de rest van Vlaanderen wandelden we heel wat af, en niet altijd in Instagramwaardige outfits 😄

Rechts: Ook onze bakfiets kreeg er heel wat kilometers bij op de teller, voor sommigen was dat fietsen iets ontspannender dan voor anderen...

Links: Colette vierde haar vijfde verjaardag in mei...

Rechts: ...en ik besefte op de derde verjaardag van Jeanne eind juli net op tijd dat ik zelf een kroon ging moeten knutselen (ook daarvoor worden de juffen gemist tijdens de grote vakantie)

Links: Aan het begin van de zomer gingen we bosbessen plukken met de schoonfamilie...

Rechts: ...en stond er een lang geanticipeerd bezoekje aan de Efteling op de planning

Links: Er was gemis van de collega's, al verzachtte mijn schattig thuiswerkgezelschap dat gemis ook héél af en toe 

Rechts: Met de scoutsvriendinnen gingen we normaal een nacht kamperen, maar uiteindelijk werd dat een avond rond de vuurschaal en daarna elk in ons eigen bed

Links: Heel af en toe kneep ik er alleen tussenuit voor wat rust en stilte. Hier wou ik eigenlijk gaan zwemmen in de Plas van Rotselaar, dat bij aankomst enkel toegankelijk bleek voor inwoners. Maar plan B, op de steiger zitten met een boek, was minstens even zalig.

Rechts: Op bezoek bij het paard van meter Evelien

Links: Van pure thuiswerk-ellende werd er af en toe een meme gemaakt

Rechts: Smartphoneles geven aan de oma van 87. Ik moet haar nog altijd eerst bellen op de vaste lijn om aan te kondigen dat ik ga videobellen of om nog eens uit te leggen hoe ze een foto moet doorsturen, maar week na week gaat het vlotter!

Links: Door al dat wandelen nog nooit zoveel paddenstoelen gezien als afgelopen herfst

Rechts: Uitgelezen seizoen ook om je dingenverzameling aan te vullen

Op mijn shortlist van dingen die ik over één jaar in deze rubriek hoop te kunnen delen: een weekendactiviteit die geen wandeling is. Een echte, kinderloze date op restaurant. Een weekend met mijn vriendinnen aan zee. Knuffelen met mijn ouders en metekind. Een optreden van mijn zus en schoonbroer. Teambuilding met de collega's. Een festival of bezoek aan 't buitenland, misschien?

Voor 2021 wens ik je courage, doorzettingsvermogen, en tijd en ruimte om af en toe 't kopke eens te mogen laten hangen. Want als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.

---

Meer foto's en verhalen die Instagram niet haalden bekijken & lezen? Hieronder kan je doorklikken naar de vorige jaargangen:

>> 19 foto's uit 2019

>> 17 foto's uit 2017

>> 16 foto's uit 2016

Trip down memory lane: de tentoonstelling “Op reis door Fabeltjesland” in het Speelgoedmuseum in Mechelen

Het stond al op de planning in de herfstvakantie: mijn lieve kijkbuiskinderen van 5 en 3 meenemen naar de tentoonstelling over De Fabeltjeskrant in het Speelgoedmuseum in Mechelen. Onze reservatie was al gemaakt, helaas staken corona en de tweede lockdown daar een stokje voor. Met frisse moed deden we tijdens de kerstvakantie een nieuwe poging.

De trein, altijd een beetje reizen

De eerste vraag die C. en J. zich stellen wanneer ze ’s ochtends hun ogen open doen is voor één keer eens niet: “wanneer mogen wij nog een cadeautje opendoen?”, maar wel: “wanneer gaan we naar het station om op uitstapje te gaan?”. Daarmee is de dag wat mij betreft al geslaagd. We smeren nog gauw wat sandwiches en vullen onze drinkbussen voor we koers zetten richting station. Iets meer dan een uur en één overstap later zijn we al in Mechelen-Nekkerspoel, waar we afgesproken hebben met ons knuffelcontact: de meter van de oudste dochter.

De collectie van het Speelgoedmuseum is verdeeld over 3 verschillende verdiepingen, de tijdelijke tentoonstelling over De Fabeltjeskrant bevindt zich op de bovenste, zo krijgen we te horen aan de inkom. We besluiten om Meneer de Uil, Juffrouw Ooievaar en hun vrienden uit het Grote Dierenbos te bewaren voor op het einde, en eerst langs de permanente collecties te kuieren. Er wordt druk heen en weer gelopen, gewezen, “wauw” en “ooooh” geroepen. En niet alleen door de kinderen :-)

Hallo, Meneer de Uil!

Nadat we ons hebben vergaapt aan alle poppen, Playmobil en treinen nemen we de lift naar de 3de verdieping. Wat opvalt wanneer we de poorten van Fabeltjesland doorstappen, is de zee van kleuren. Want naast de fraai afgewerkte handpoppen vind je hier vooral veel merchandising van De Fabeltjeskrant door de jaren heen. T-shirts, speelgoed, lampenkappen en zelfs een babybedje: je kan het zo gek niet bedenken of het ligt hier uitgestald, met de verschillende dierenpersonages erop. “Het kan niet anders dat Gert Verhulst en Hans Bourlon hier voor hun Studio 100-producten de mosterd hebben gehaald”, schiet er door mijn hoofd. Mijn zus en ik blijven extra lang hangen bij de mooie vintage stoffen, terwijl de meisjes gefascineerd zijn door…een lolly van 52 jaar oud! (“zou je die nog kunnen opeten, mama?”)

De Fabeltjeskrant kwam voor het eerst op tv in 1968. Ik ben zelf een kind van de eighties, en keek dus eerder naar Samson & Gert dan naar de avonturen van de bewoners van het Grote Dierenbos. Ik word dus niet overvallen door een vlaag van nostalgie, al merk ik dat dat bij sommige andere bezoekers van de tentoonstelling wel het geval is. Zo valt mijn oog op een collega-moeder, een jaar of 10 ouder dan ikzelf, die met open mond ronddwaalt. Haar puberende zoon oogrollend in haar kielzog.

 

Fabeltjeskrant 2.0

In de tentoonstellingsruimte valt ook de mini-cinema erg in de smaak, waar de trailer van de bioscoopfilm van De Fabeltjeskrant wordt getoond. Want jawel: het is compleet aan mij voorbij gegaan, maar blijkbaar komen de bewoners van Fabeltjesland tegenwoordig terug op tv! De handpoppen van vroeger zijn vervangen door animatieversies van de dierenpersonages, en in de cinema vertellen de makers hoe ze Meneer de Uil & co met de computer opnieuw tot leven wekken. We leren dat het een monnikenwerk is om de afgelikte animatiedieren wat imperfecter en echter te laten lijken. Maar het resultaat van Fabeltjeskrant 2.0 mag er zijn, daar zijn we het alle 4 over eens. En dat geldt zeker ook voor deze tentoonstelling.

’s Avonds mogen de meisjes nog even op de Ketnet app terwijl wij het eten klaarmaken. Vanuit de keuken hoor ik een begintune die ik niet direct kan thuisbrengen. Tot ik ze (met een deugenietenlach tot achter hun oren) hoor meezingen: “Hallo Meneer de Uil…uw onderbroek is vuil”. Conclusie? Ik denk dat we kunnen spreken van een geslaagde dag. En die oogjes en die snaveltjes? Die waren na bedtijd wel héél erg snel dicht/toe :-)

 

Op reis door Fabeltjesland & het Speelgoedmuseum: hoe zit dat met corona?

•  Om het Speelgoedmuseum en de tentoonstelling te bezoeken moet je op voorhand reserveren. Wij deden dat ongeveer één week op voorhand

•  Hygiëne: doorheen het gebouw vind je overal ontsmettingsgel. Om de knopjes bij de permanente collectie te bedienen krijg je een toverstaf mee. Het dragen van een mondmasker is overal verplicht.

• Er wordt gevraagd om voldoende afstand te houden en da’s goed te doen: door het reservatiesysteem is het absoluut niet druk en heb je genoeg plaats om alles goed te bekijken.

• Hou er rekening mee dat de cafetaria momenteel nog gesloten is en je dus niets kan kopen om te eten of te drinken. Ook je eigen lunch daar opeten is niet toegestaan, gelukkig mocht dat wel op het gelijkvloers.

Praktisch

• De tentoonstelling “Op reis door Fabeltjesland” loopt nog tot en met 21 februari 2021

• Tickets kosten 9,80 euro voor volwassenen. Kinderen tussen 3 en 12 jaar betalen 7,30 euro. Met dat ticket heb je toegang tot de permanente collectie én de tijdelijke tentoonstelling over De Fabeltjeskrant.

• Het Speelgoedmuseum is voorlopig enkel open tijdens weekends, op feestdagen en in de schoolvakanties, telkens van 10u tot 17u.

• Adres: Nekkerspoelstraat 21, 2800 Mechelen

• Bereikbaarheid: Het Speelgoedmuseum bevindt zich vlakbij treinstation Mechelen-Nekkerspoel – Je wagen achterlaten kan op de parking van het station aan de overkant van het museum (betalend of met parkeerkaart, gratis in het weekend)

Deze blog verscheen oorspronkelijk op Riebedebie.be, de website van de Koepel van Attracties & Musea vzw die toeristen en daguitstappers inspireert om de vele (ont)spannende attracties en unieke musea in ons land te bezoeken. Meer coronat(r)ips vind je op hun Instagramkanaal.

Waarom ik zelfstandige in bijberoep word

“Er hangt precies iets in de lucht. Je bent al de 6de die ik deze week zie die langskomt om alles te regelen om zelfstandige in bijberoep te worden. Misschien door die corona, omdat mensen ineens meer tijd hebben om na te denken?”

Het is maandagochtend 5 oktober, en ik bevind me voor de eerste keer in mijn leven in een boekhoudkantoor. Van achter plexiglas goochelt de man aan de overkant met woorden waar ik me wel vaag iets bij kan voorstellen, maar die ik niet écht helder zou kunnen uitleggen als ze een geweer tegen mijn hoofd zouden houden. Btw-vrijstelling. Kwartaalaangifte. Beroepskosten. NACEBEL-codes.

Buiten miezert het onophoudelijk, zoals het in mijn gedachten al weken lijkt te doen. Maar er is muntthee met een koekje. De boekhouder is vriendelijk en beantwoordt geduldig mijn duizenden vragen, die ik de afgelopen weken heb verzameld in mijn bullet journal. “Side Hustle”, heb ik bovenaan de pagina geschreven. Op de achtergrond hoor ik dat de radio iets van Intergalactic Lovers speelt.

“Ik ga dit ECHT doen”, is het enige wat ik kan denken. Een uurtje later sta ik buiten, papier met KBO-nummer in de hand.

Geen natural born entrepreneur

Zeggen dat het een lang gekoesterde droom was om ondernemer te worden, zou zwaar overdreven zijn. Met 2 ouders die zelfstandig zijn/waren heb ik ook de minder leuke kanten van dichtbij meegemaakt. Toch ging ik niet meteen van bij de start van mijn loopbaan vol voor zekerheid en standvastigheid. Na mijn studies communicatiewetenschappen en journalistiek werkte ik als jonge twintiger eerst 2 jaar op de nieuwsredactie van een regionale televisieomroep, waar ik de dagcontracten op interimbasis aan elkaar reeg. Ik hield daar netto 70 euro per gewerkte dag aan over (ook op weekenddagen, en die waren talrijk). Geen betaald verlof, geen ziektedagen, geen maaltijdcheques.

Toch heb ik daar lang niet wakker van gelegen. Ik had fantastische collega’s, ontdekte alle hoeken en kanten van de regio Kempen en Mechelen en werd betaald voor wat ik het allerliefste deed: schrijven en verhalen vertellen. Ik leerde superveel interessante mensen kennen, mocht muzikale en andere helden interviewen en werd een kei in deadlines halen. Dat mijn inzet en het aantal uren dat ik klopte zich niet rechtstreeks vertaalde op mijn bankrekening, kon me op dat moment worst wezen.

Maar in de 6 jaar die volgden kocht ik een huis, trouwde ik en zette ik 2 dochters op de wereld, waardoor die bovengenoemde zekerheid en standvastigheid toch net iets belangrijker werden. Enter de vaste jobs, eerst bij mijn vorige en later bij mijn huidige werkgever.

Bijberoep ≠ ontevreden over hoofdberoep

Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik het gevoel heb dat ik op m’n plaats zit op de job die ik nu doe. Als communicatieverantwoordelijke bij Sociare empower ik niet alleen mijn eigen organisatie en collega’s om voluit de kaart van heldere, digitale communicatie te trekken, het is ook superfijn om daarbij omringd en ondersteund te worden door een netwerk aan socioculturele organisaties, die allemaal op hun eigen manier de samenleving een beetje mooier en menselijker proberen te maken. Dat past 100% bij wie ik ben en hoe ik naar de wereld kijk.

Daarbij is er maar één ding wat er af en toe knaagt: dat ik niet zoveel schrijf als ik zelf zou willen. Dat besef daagde nog maar eens toen ik in het voorjaar van in mijn kot aan dit fijne project zat te werken. Dat dat is wat mij zot gelukkig maakt: schrijven en verhalen vertellen. Ik wil dat meer doen, en ook voor andere mensen en organisaties dan degene waar ik toevallig in vast dienstverband voor werk. Er zijn zoveel verhalen die liggen te wachten om verteld te worden, daar ben ik van overtuigd.

Stoppen met vergelijken

Ik zie rondom mij en op sociale media heel wat mensen coole dingen doen op werkvlak: radicale carrièreswitches maken, of nevenprojecten uit de grond stampen. Alsof hun dagen meer uren tellen dan de mijne. Het heeft er lang voor gezorgd dat ik me ongemakkelijk voelde. Nog altijd, soms, als ik me weer eens durf te verliezen in een wedstrijdje “vergelijken met anderen”. Zelfs nu ik de knoop heb doorgehakt om aan de slag te gaan als bijberoeper is dat het geval. Maar ik hou me voor dat er meer dan genoeg taart is voor iedereen. En denk oneindig veel keer per dag: “mijn parcours, op mijn eigen tempo”.

Een metafoor die ik niet zelf heb bedacht, besef ik nu. Ik heb “ambitieus” heel lang een vies woord gevonden. Met een bijklank van “meedogenloos”, “over lijken gaand”, “geen tijd meer hebben voor iets anders dan werken”. Iets wat ik helemaal niet associeerde met mezelf. Tot ik daarover onlangs deze quote las in een roman van Wallace Stegner:

“Ambitie is een weg, geen doel, en die weg is in wezen voor iedereen gelijk. Wat het doel ook is, de weg voert door de domeinen van motivatie, hard werken, volharding, koppigheid en veerkracht bij teleurstellingen. Als je er niet bij stilstaat, je er slechts aan overgeeft, dan wordt ambitie een zwakte; een mens kan er een machine door worden die alleen maar weet hoe hij moet voortjakkeren. Als je er wel bij stilstaat, kan zij iets anders zijn – wellicht een weg naar de sterren.”

Het is mijn ambitie om onderweg op dat parcours heel wat passanten te helpen. Met copywriting, het maken van content, of met het uitbouwen van hun communicatie. Dat doe ik vanaf vandaag met Studio TXT, mijn eenmanszaak, mijn side hustle, mijn nieuwe baby. Ik kan alvast niet wachten om die te tonen aan de wereld!

Better together

 "Stouterik!"

"Jij bent een kaka!"

"Jij bent niet meer mijn beste vriend!"

"Jij mag niet naar mijn Elsa-feestje komen!"

Ik wou soms dat het anders was, maar bovenstaande verwijten en dreigementen vliegen hier op dagelijkse basis door het huis. Ik citeer de vaakst voorkomende, maar het repertoire is uitgebreid.

2 kleuters in huis, dat is in ons geval dikwijls een explosieve cocktail. Een mix van:

1. frustraties (over speelgoed, en wiens beurt het is om ermee te spelen, om maar iets te noemen)
2. jaloezie (want waarom speelt uw vader alleen wilde spelletjes met uw zuster, en waarom wilt uw moeder nu weeral niet naast u zitten aan tafel?)
3. en gekibbel (vaak over banaliteiten als wie eerst zijn handen mag wassen/een pannenkoek krijgt/in bad mag stappen)

Op sommige momenten (niet toevallig vaak op schooldagen tussen 17u en bedtijd) is het Happy Hour. Dan is het al het voorgaande tegelijk, maal 2. Mijn man en ik zuchten dan. Rollen met onze ogen. Mompelen de frase "een border collie" tegen elkaar. (*) We argumenteren, bemiddelen, en verzoenen, alsof we een heel erg lokale afdeling van de Verenigde Naties leiden. Boutros Boutros-Ghali en Kofi Annan, maar dan voor 3 tot 5-jarigen.

En dan zijn er andere momenten. Flarden van dagen waarin ze samen spelen en de grootste lol hebben. Elkaar trucjes tonen op de trampoline. De oudste de jongste kruisjes en cirkels leert tekenen. De jongste de oudste wat mentale steun geeft op de kleuterspeelplaats, gewoon door er te zijn. Momenten waarop hun ogen blinken van deugenieterij. Zoals altijd wanneer ze expres hun kleren verwisselen en dat behoorlijk hilarisch vinden, of zoals die keer toen ik ze 's morgens aantrof aan de keukentafel met een zak chips als ontbijt, uit de kast gepakt terwijl ik even niet keek.

Soms is't goed alleen, maar meestal is het samen beter.

Om niet te vergeten hoe dat was, de dynamiek tussen die 2 dames van mij tijdens hun eerste levensjaren, ben ik tijdens de lockdown-weken nog eens in ons video-archief gedoken om een compilatie te maken.

Dit was het resultaat:

Mijn eerdere montage-experimenten kan je hier bekijken:

Colette - anderhalf

Jeanne - anderhalf

(*) Of de langere variant: "hadden we niet beter een hondje gekocht?"

'Ip tsjok' in West-Vlaanderen: 20 dingen die wij tof vonden aan de Belgische Kust en in de Westhoek

Het is midden augustus, en wij hebben er net een dikke week vakantie in eigen land op zitten. 

Het was intussen al de derde zomer op rij dat we naar zee trokken, maar in de planning hadden we daar maar 5 dagen voor voorzien. En omdat zo'n midweek ons wat kort leek en we nog verlof over hadden, wilden we de optie open houden om aansluitend op ons bezoek aan de kust verder door te rijden naar Frankrijk. 

En toen was daar de corona-opflakkering halfweg juli, en sloeg de twijfel toe. Zouden we het er wel op wagen om de grens over te steken? We besloten uiteindelijk om het niet te ver te gaan zoeken en het onszelf niet al te moeilijk te maken. Na al dat geploeter en balletjes omhoog houden dat de voorbije weken en maanden typeerde, waren we écht wel toe aan vakantie en wilden we niet het risico lopen om die in het water te zien vallen.

Op goed geluk boekten we nog snel een tweede verblijf, ergens in de Westhoek (daarover verderop in deze post meer), en toen vertrokken we met onze volle auto. En ik moet zeggen: we hebben er deugd van gehad, van die vakantie in eigen land. Zoveel deugd zelfs, dat ik na al het opruimen, zand uit valiezen schudden en wasmachines volproppen in een huis waar de binnentemperatuur in onze afwezigheid vlot de 30 graden had bereikt nog energie op overschot heb om deze blogpost te schrijven. Dat ik niet moet bekomen van een 8 uur durende autorit met jengelende kinderen op de achterbank helpt waarschijnlijk ook wel een beetje.

Activiteiten

1. Familiepark Harry Malter

Geografisch gezien niet helemaal op zijn plaats in deze post, want Harry Malter ligt in Destelbergen, Oost-Vlaanderen. Maar voor ons ligt het ongeveer midden op ons traject richting zee, en dus betekende een bezoek aan dit nostalgische dierenpark/speeltuin ook dit jaar de officiële start van onze vakantie. Ideaal om de rit (die in het hoofd van een kind altijd veel te lang duurt) wat te breken, en al meteen de eerste dag iets superleuk te doen. 

Verwacht geen afgelikte, grootschalige toestanden. Het park oogt op het eerste zicht zelfs een beetje afgeleefd, maar wel op een gezellige manier. En ze doen zeker hun best voor bezoekers en dieren, want elk jaar zien we wel iets dat vernieuwd of opgeknapt werd. Onze kinderen van 5 en 3 vermaken zich er in ieder geval altijd prima. Wij als ouders zijn vooral fan van de 'trage bootjes': ideaal om zelf even 5 minuten te bekomen 😉

>> Website

Corona-toevoeging: enkel op reservatie. Mondmasker verplicht in het ganse park. Op de dag dat wij er waren regende het af en toe een beetje, dus de drukte viel heel goed mee.

2. Altijd leuk: een ouderwets dagje op en rond het strand

Over de golven springen. Zandtaartjes maken. Schelpen rapen. Winkeltje spelen met papieren bloemen. Een boterham met kaas en zand eten. Geld krijgen voor een ijsje. De dag afsluiten met toerke op een gocart naar keuze (*) 

Allemaal dingen die ik associeer met een vakantie aan zee, en mijn eigen kinderen vanaf nu hopelijk ook. Dit jaar brachten we een bezoekje aan de stranden van Sint-Idesbald (Koksijde), Nieuwpoort en De Panne.

(*) Extra voor elke volwassene die met één of meerdere kinderen richting strand trekt: gesleur met gerief, gehuil om gevallen ijsjes of te heet zand, duizend paar ogen nodig om kind(eren) niet uit het oog te verliezen, sjacheren in het Frans over het aantal en soort schelpen die gevraagd worden voor bovengenoemde bloemen, kapot gespeelde kinderen die weigeren zelf terug naar huis te stappen. Deze lijst is niet-exhaustief.

3. Zwemmen in een ander zwembad dan thuis

Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar hier thuis wordt er regelmatig gevraagd wanneer we nog eens gaan zwemmen. In lockdown-tijden was de vaakst gestelde vraag hier thuis zelfs "of het zwembad al terug open was".

En gaan zwemmen, dat is natuurlijk extra leuk op een plaats waar je nog nooit/nog niet vaak geweest bent. Deze vakantie deden wij dat op 2 plaatsen:

• Stedelijk zwembad Nieuwpoort - fijn peuterbad, één redelijk rustige glijbaan, bij mooi weer is er ook een gedeelte buiten waar kinderen kunnen spelen en zwemmen. Het zwembad ligt middenin een mooi park, samen met een kleine speeltuin.
• Sportoase Roeselare - heel erg leuk zwembad voor zowel kleine als iets grotere kinderen. In het recreatief gedeelte vind je er 2 peuterbaden, een klein golfslagbad, een wildwaterbaan en 2 glijbanen, waarvan eentje zo is opgebouwd dat je met 2 tegen elkaar kan racen. Hier viel het ons op dat het echt super proper was. Ook een dikke plus: er zijn veel grote kleedhokjes.

Corona-toevoeging: ook hier moet je reserveren. Dat deden we telkens pas de avond voordien en dat ging prima. In beide zwembaden mag je in een gereserveerd tijdslot 2 uur zwemmen.

4. Kinderboerderij De Lenspolder in Nieuwpoort

Nog wat extra tijd over aan de kust en geen zin om alweer zandkastelen te bouwen? In zo'n geval spenderen wij al wel eens een paar uurtjes op het domein van De Lenspolder in Nieuwpoort. Helemaal gratis, bovendien. De Lenspolder is kleinschalig en gezellig, met alle dieren die je op een kinderboerderij zou verwachten (inclusief een ezeltje met dezelfde naam als mijn liefste schoonmoeder, waar we toch altijd even om moeten gniffelen, ook al zijn we er intussen al een handvol keren geweest).

Je eigen ezels loslaten, dat kan in de kleine speeltuin en de zandbak (waar ze recent een groot zeil over gespannen hebben voor extra schaduw, pluspunt op hittegolf-dagen!). Sinds kort kan je er ook iets klein eten.

>> Website

Corona-toevoeging: je hoeft niet te reserveren, ze houden wel de bezoekersaantallen bij en er wordt gevraagd om een vast parcours te volgen over het domein. Toen wij er waren, konden kinderen er wel een soort van zoektocht doen (denk aan berenjacht, maar dan met dierenknuffels)

5. Kajakken op de Ijzer in Diksmuide

Ik maak van tijd tot tijd al eens graag een tochtje op het water, en vond dit dan ook een hoogtepuntje tijdens onze vakantie! 😊

Voor de dochters van 5 en 3 was het hun eerste keer in een kajak. Ik dacht eigenlijk dat ze er nog te jong voor zouden zijn, maar in een bootje voor 4 ging dat eigenlijk al prima. We mochten 4 uur op het water blijven, maar dat was voor hen wat aan de lange kant, ik schat dat we na 3 uur al opnieuw aanmeerden.

Tip: neem een pick-nick en drinken mee, zodat je onderweg even kan stoppen voor een pauze. Je badpak aantrekken bij mooi weer is ook een must, want onderweg naar het centrum van Diksmuide vaar je langs een paar bruggen en aanlegsteigers waar je fijn kan zwemmen.

>> Website

Corona-toevoeging: reserveren op voorhand was niet nodig. Wij vertrokken op een hete dag in de voormiddag, en toen was het nog relatief rustig. Toen we terug vaarden rond 14u, stond er wel een lange rij mensen aan te schuiven en was het ook drukker op het water. Mocht je dit willen doen, zou ik aanraden om op tijd te komen.

6. Kabelbaan Cordoba in het Heuvelland

Op een boogscheut van het kampterrein in Westouter waar ik mijn laatste momenten als scoutsleidster beleefde, vind je zowaar...een stoeltjeslift! Het moet geleden zijn van een skivakantie ergens in de late jaren '90 dat ik daar nog eens had ingezeten.

De kabelbaan verbindt 2 heuvels met elkaar. Onderweg vlieg je over wandelwegen en wijngaarden en kan je de omgeving van bovenaf bekijken. Ik deelde een stoeltje met de dochter van 5, die haar ogen uit keek terwijl ze me er attent op bleef maken dat ik niet teveel mocht wiebelen met mijn slippers ("want als die naar beneden vallen in de maïs gaan we die nooit meer terugvinden mama")

>> Website

Corona-toevoeging: reserveren op voorhand was niet nodig. Tijdens op- en afstappen moet je wel een mondmasker dragen. Door corona was het tijdelijk ook niet mogelijk om halverwege uit te stappen.

7. Ieper bezoeken

Veel meer dan wat rondwandelen op de vesten en in de omgeving van de Lakenhalle deden we hier niet, maar alle namen van gesneuvelden op en rond de Menenpoort maakten wel indruk (al blijf ik het moeilijk vinden om concepten als 'oorlog' en 'bommen' uit te leggen op kleutermaat...) Voor een bezoekje aan het In Flanders Fields museum gaan we dus nog eens moeten terugkomen als ze wat ouder zijn.

8. Belevingscentrum Jules Destrooper in Lo-Reninge

In het pittoreske Lo-Reninge hebben de mensen van Jules Destrooper een deeltje van de voormalige koekjesfabriek omgebouwd tot een belevingscentrum. Hier leer je op een speelse manier meer over de geschiedenis, ingrediënten en export van de amandelkoekjes en boterwafels die ze bij deze hofleverancier produceren.

Een bezoekje duurt niet zo lang en dat is maar goed ook, want het hoogtepunt houden ze bewust tot aan het einde: een mini-proeverij met de populairste koekjes uit het assortiment! 😋

>> Website

Deze dingen stonden ook nog op ons lijstje, maar deden we uiteindelijk niet

9. De Kinderbrouwerij in Reningelst

In deze familiekroeg kan je niet alleen in het bier en de bio-sappen vliegen, met kleine kinderen kan je er ook op buggywandeling of viewmasterzoektocht.

>> Website

10. Dierenpark De Zonnegloed in Vleteren

Dit dierenpark is een specialleke: ze vangen er wilde dieren op die gered werden uit circussen, laboratoria of illegale kwekerijen. De Zonnegloed is een vzw die geen enkele vorm van subsidies ontvangt voor het werk dat ze leveren, en alleen al daarom uw centen waard.

>> Website 

11. Tyne Cot Cemetery in Passendale

De allergrootste begraafplaats uit de Eerste Wereldoorlog op het vasteland maakte bij een eerder bezoek aan de streek veel indruk op mij, en ik wilde er graag nog eens opnieuw naartoe. Het zal voor een volgende keer zijn.

>> Website

12. De Sierk in De Haan

Deze coole speeltuin in circusthema wil ik al heel lang eens gaan checken met de kinderen, maar het is er opnieuw niet van gekomen.

>> Website

Overnachten

13. Het Reigersnest in Koksijde

Al voor het derde jaar op rij onze uitvalsbasis aan onze kust: Het Reigersnest in Koksijde, één van de vakantiecentra van de Gezinsbond. 

Een vakantieplek die vooral bevolkt wordt door (jonge) ouders, grootouders en véél kinderen, dus daar moet je tegen kunnen. Niet voor wie op zoek is naar een hip logeeradresje (het meest rock & roll'e dat wij hier doen is buiten op het terras zitten met een glas bier en een babyfoon), maar de kamers zijn netjes en er zijn zowel binnen als buiten heel wat opties om te ravotten.

>> Website

Corona-toevoeging: in normale omstandigheden is hier heel wat animatie voor kinderen, die nu jammer genoeg geannuleerd was. Ook 'vrij' door het gebouw, het restaurant en de bar lopen was iets minder evident dan anders.

14. De Maalderie in Houthulst

Heel last-minute kwamen we voor een vervolg op onze midweek aan de kust terecht bij de Maalderie in Houthulst, op 10 minuten rijden van Diksmuide.

Eigenaars Pieter en Lieve spendeerden bijna 4 jaar van hun leven aan het realiseren van hun droom: de renovatie van deze oude boerderij tot een vakantiehoeve waar ze 35 personen te slapen kunnen leggen. Een meer dan perfecte locatie dus voor een vrienden- of familieweekend!

De familie runt ook de aangrenzende manège en stallen, wat maakte dat ondergetekende na meer dan 10 jaar nog eens op een paardenrug kroop 😰En ook de meisjes waren moeilijk weg te slaan bij Hopla de huispony.

>> Website

Eten en drinken

15. Restaurant 't Marmietje - Nieuwpoort

Normaal gesproken zouden we niet snel een restaurant uitkiezen op de Zeedijk (tourist trap, anyone?), maar bij 't Marmietje passeerden we in het verleden al eens toen we nog maar één kind hadden, en dat was ons toen goed bevallen. Deze keer aten we er geweldig lekkere garnaalkroketten en paëlla.

>> Website

16. Brasserie Siska - Sint-Idesbald

Op wandelafstand van bovengenoemd Reigersnest en dus een uitstekende lunchplek als je daar logeert. Zeker als je jong volk bij hebt, want het terras grenst aan 2 afgesloten speeltuinen.

>> Website

17. Restaurant Lettenburg - Diksmuide

Dit adres werd ons getipt door een collega van mijn man en ook hier hebben we lekker gegeten. In deze voormalige hoeve, die tijdens de Eerste Wereldoorlog gebruikt werd om de soldaten in de loopgraven van Diksmuide op te lappen, ligt de focus vooral op vleesgerechten. Ideaal dus voor als je eens iets anders wilt eten dan vis.

>> Website

18. Restaurant 't Nonnebos - Zonnebeke

Hier zijn we beland na een blitzbezoek aan Ieper, toen het besef binnen sijpelde dat wachten op de Last Post met 2 hongerige kinderen misschien toch niet het beste plan was. Even googelen op "restaurant met speeltuin in de buurt van Ieper" deed ons hier belanden. Verwacht je aan doorsnee brasseriegerechten in eerder royale porties. Geen haute-cuisine dus, maar wie stoort zich daaraan als je een unicorn-springkasteel in de tuin hebt staan? 😍

>> Website

19. Goesto - pizza-pasta-zoet - Houthulst

Ter plaatse eten of afhalen, dat kies je hier zelf. Wij deden het laatste: het lievelingsgerecht van onze meisjes (macaroni met kaas en hesp) en superlekkere pizza voor onszelf!

>> Website

20. Hoeve-ijs 't Madeliefje - Woumen-Diksmuide

Toen we hier naartoe reden, leek het even alsof we aan het einde van de wereld waren beland. Maar toen doemde daar een parel van een vierkantshoeve op aan de horizon, compleet met hoge bomen, idyllische vijver en gezonde boerenlucht. En ze verkochten er het lekkerste ijs dat ik in lange tijd gegeten heb. We zijn er 2 keer geweest op 5 dagen tijd, zegt dat genoeg?

>> Website

Met dat verdomde virus is het goed mogelijk dat België nog wel een tijdje het nieuwe buitenland zal blijven. Zelf nog tips voor West-Vlaanderen, of bij uitbreiding voor de rest van ons land? Ik lees ze graag in de comments!